De dag waar midiman zo lang naar heeft uitgekeken. Vandaag mocht hij gaan kijken bij zijn nieuwe klas en zijn juf voor na de zomervakantie. Spannend!
Het is voor midiman een bewogen jaar geweest. Ondanks alle inspanningen van zijn lieve juf Diane was midiman op school niet op zijn plek. Er waren thuis veel tranen, er was onrust en er werd gepiekerd door ons kleine mannetje. Vaak moest hij zich over zijn gevoel heen zetten. Vaak moest hij zich aanpassen. Vaak gaf hij zelf aan ongelukkig te zijn.
Halverwege het schooljaar besloten we dat het tijd werd om uit te zoeken waar zijn gevoel vandaan kwam. Een intensieve zoektocht volgde. Na prettige gesprekken bleek dat ons gevoel juist was.
En dan moet je gaan beslissen. Met je gevoel, je hart en je verstand. Een van de meest lastige beslissingen die ik ooit heb moeten nemen. Gelukkig waren er fijne mensen om ons heen met wie we konden praten. Om uiteindelijk tot een beslissing te komen.
Na de beslissing was er opluchting bij midiman. Rust in zijn koppie. Iets positiefs om naar uit te kijken.
Lieve midiman, wat hoop ik toch dat de beslissing die we hebben genomen de goede was. Wat hoop ik toch dat jij je komend schooljaar eindelijk op je plek gaat voelen op school. Dat al jouw zorgen en gepieker verruild kunnen worden voor voldoening en geluk.
Toen ik jouw koppie zag aan de hand van je nieuwe juf kon ik alleen maar met je mee stralen. Mijn kleine lieve manneke. Voor mijn gevoel gisteren uit mijn buik. Daar ga je, op weg naar jouw toekomst.
Het voelt alsof het grote loslaten nu dubbel zo hard begint. Maar o wat gun ik je dit gevoel van trots.
Kleine man, wat word je groot. Veel geluk bij jouw sprong in het diepe. Wij hebben ons hart gevolgd, volg jij het jouwe. Dan weet ik zeker dat het goed komt.
Poeh. Slik.
