Nationale complimentendag.
Facebook staat er bol van. Complimenten aan anderen. Omdat je er zo'n goed gevoel aan overhoudt.
Ja, positief en liefdevol met elkaar omgaan is van groot belang in onze wereld vol woede en agressie. En toch, het zit hem in de bedoeling en de inhoud van het compliment.
Gedrag van kinderen versterken door het geven van beloningen en complimenten werkt mijns inziens averechts. Kinderen verliezen hun intrinsieke motivatie, de waarde van de beloning wordt snel minder en kinderen kunnen zelfs onzeker worden wanneer er geen opmerking volgt over hun tekening of werkje.
En dus pakken we het hier thuis anders aan. Tijdens het ontbijt is Wout verdrietig want hij kan Kleine Mauw niet vinden. Wanneer Bram hem helpt beredeneren waar zijn knuffel is en hem zo helpt zijn Kleinie te vinden slik ik mijn goedzo in. "Wout, wat moet het fijn zijn om een broer te hebben die je helpt zoeken wanneer je hulp nodig hebt."
Met deze opmerking maak ik Wout bewust van de liefde van Bram voor hem, en benoem ik naar Bram wat ik in zijn karakter zo waardeer.
Even later zitten we aan tafel. Wout maakt een grote puzzel. Hij dreigt op te geven. Het ontduiken van moeilijke taken is iets wat voor beide mannen bijna als een reflex is. Ik benoem wat ik zie. "De stukjes die je zoekt vind je niet zo snel als je zou willen hè?" Er volgt een diepe zucht en een instemmende knik. "Soms zijn dingen lastiger dan je vooraf dacht. Maar de stukjes die je nog niet vond liggen vast in de buurt. En zodra je wat stukjes gevonden hebt wordt het steeds gemakkelijker." Dit begrip werkt voldoende. Na het eerste stukje volgt een tweede en langzaam maar zeker komt er schot in. Na 104 stukjes zie ik een heel trots gezicht. "Je hebt doorgezet toen het moeilijk was. Nu is je puzzel af!"
Geen beloning. Geen goedzo. Geen applaus of dikke sticker. Benoemen wat ik zie, zonder waardeoordeel is voldoende. Trots komt van binnen, uit jezelf.
Groter kan de beloning niet zijn.