Vaak genoeg kom ik ze tegen. Van die uitspraken, vol positiviteit, die dan gedeeld worden op social media. Soms scroll ik er snel langs, soms sta ik er toch even bij stil.
Vandaag kwam er ook weer zo eentje langs. Mijn ogen dwalen weg van het beeld en met een glimlach dacht ik aan onze knusse herfstmiddag.
Op het dak klinkt de regen. Kaarsjes aan, drie dampende kopjes thee op tafel. Mams onder een dekentje op de bank. Op de achtergrond de stemmen van de mannetjes. Een spel over smoothies.
Van het ene op het andere moment slaat de sfeer om. Kleine man wil niet wat grote man wil. Grote man kan even niet mee in het plan van kleine man.
Kleine man brengt geïrriteerd uit: "Dan doe ik niet meer mee!" waarop grote man roept: "Oke, dan speel ik zelf wel verder!" Mokkend kijkt kleine man van een afstandje toe hoe grote man het smoothie-spel verder speelt. Hij loopt naar grote man toe en vertelt hem dat hij toch weer mee wil spelen. Grote man antwoordt met een: "Nu speel ik zelf al!".
Kleine man wordt boos. Heel boos. Dit gevoel kent hij niet zo goed, hij is niet snel echt boos. Ik zie hem twijfelen, maar dan stampt hij naar zijn kamer.
Een paar minuten later is het boven nog steeds stil. En dat valt ook grote man op. Hij maakt zich wat zorgen om zijn broertje en wil boven gaan kijken. Net als hij door de deur wil gaan, komt kleine man met een woedend gezicht naar boven. Hij ziet grote man en geeft hem een enorme duw. Een duw vanuit zijn tenen.
En dan is het schakelen voor mams. Ik kijk eerst naar grote man. Hij is oke. Even schiet er een boos "wat doe jij nu!" uit. Maar als ik de verwardheid in de ogen van kleine man zie, is het enige wat ik kan doen hem oppakken. Ik druk het lijfje vol van emotie stevig tegen me aan. Ondertussen geef ik grote man een aai over zijn bol.
Wat er dan volgt is prachtig. Met kleine man in mijn armen praten we over boosheid. Over hoe ingewikkeld een gevoel kan zijn. Over hoe je soms moet leren met een gevoel om te gaan. Over dat pijn doen geen oplossing is. Langzaam voel ik, door mijn begrip, de rust bij kleine man terug komen. De rust die maakt dat hij weer op zichzelf kan reflecteren.
Hij vertelt dat hij daar boven zo had gehoopt dat grote man even kwam kijken. Dat hij de ruzie zo naar vond. Dat alleen boven zijn niet fijn was. Dat hij zich geen raad wist met de boosheid waarmee hij nog niet vaak kennis had gemaakt. En dat de duw er zo maar uit floepte.
En dan ben ik blij. Blij dat ik niet aan straffen doe. Dat ik kleine man niet heb bestraft om zijn duw. Maar dat ik de bekende "time out" heb ingewisseld voor "time with". Omdat degene die het kwetsbaarst is je aandacht juist het meest nodig heeft. Dat nu maar weer blijkt hoe veel kinderen kunnen leren van zichzelf zonder als ouder met een priemende en belerende vinger te hoeven wijzen.
Ik denk terug aan hoe ik een uur later op het kussen van grote man een wiebelig hartje vond. Met allemaal kriebelige kusjes. Een sorry van kleine man. Een sorry uit zijn tenen, gevormd door het reflecteren op zichzelf.
En terwijl ik warm werd van binnen restte me nog 1 ding. Een klik op de "vind ik leuk" knop. Want tja.... time out? Time with!
