Vier aanvallen in vijf dagen.
Geen lucht, angstige, grote ogen en helemaal stil.
Miniman heeft het zwaar. Maar hij is dapper.
Ondanks zijn benauwde hoest en zijn aanvallen blijft hij op de goede momenten zo vrolijk. Spelen met midiman, de jongetjes hebben samen de grootste lol. Broertjes zoals iedereen ze zou wensen.
Zes maand is miniman nu bijna.
Op de helft. Maximaal.
Want het zou volgens de kinderarts minimaal een jaar duren voor ons minimannetje een volgroeide luchtpijp heeft.
De komende periode wordt spannend. De afgelopen tijd ben ik fulltime voor hem thuis geweest. Zorgverlof, en dat was nodig. Want doordat miniman benauwd werd van de fles, kon ik niet bij hem weg. Maximaal twee uur zit er nog steeds tussen de voedingen, ook 's nachts, want de energie voor grotere hoeveelheden mamamelk ineens heeft miniman niet.
Kleine baby's worden groter. Aanstaande vrijdag is miniman 6 maand en mag hij gaan rapleyen.
Eten in grote stukken, zoals we dat bij midiman ook deden. Midiman verheugt zich op de dag dat miniman aan de broccoli mag, hij telt de nachtjes af.
Toch is dit moment voor mams spannend. Want miniman moet onafhankelijker worden.
Nog even en dan gaat mams weer werken. En dus moeten de oppasoma's gaan wennen aan een minimannetje dragen, een minimannetje laten drinken uit de beker en de constante zorg aan een mannetje dat je niet alleen kunt en mag laten. Want dat dat verradelijk is zagen we de afgelopen dagen, wanneer de aanvallen een aantal keer vanuit het niets kwamen opzetten. En dan is het maar goed dat hij op die momenten niet alleen is.
Nu maar hopen dat miniman de komende week wat bijkomt, wat minder frequent aanvallen heeft, zodat we fris kunnen starten met wennen. Wennen aan eten, wennen aan vaker en langer bij mams weg zijn en door iemand anders te worden getroost op moeilijke momenten. En dat wordt voor miniman moeilijk, maar ook mams moet even slikken bij het idee. Want ook al is het fijn om na de vakantie weer onder de collega's te zijn, ik zal de zorg voor miniman uit handen moeten geven.
Ik heb het volste vertrouwen in Maximan en de oma's, die de zorg met alle liefde zullen overnemen. En toch, als ik mijn mannetje tegen me voel, zijn handjes woelend door mijn haar en zijn adem tegen mijn wang, voel ik de tranen branden. Ik moet hem loslaten, maar voel dat hij me nodig heeft. En dus fluister ik hem in zijn oor dat ik er altijd voor hem ben. Dat ik altijd weer thuis kom voor hem te zorgen.'
En als midiman dan naar ons toe komt stormen en enthousiast vraagt of miniman ook een zeedier is, en of "zeewoutjes" samen met hem in bad mogen, dan lach ik weer.
Laat het los, laat het los.
Geniet van al het moois.
Wie morgen leeft zorgt morgen
en geniet vandaag.
Elk moeilijk moment gaat voorbij
en sterkt me in wie ik ben.
Het leert me dat, hoe moeilijk ook,
ik snel weer pieken ken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten