Dat was midiman voordat hij gister naar zijn wip-wapschool vertrok. Hij mocht zijn verjaardag vieren! Even dacht hij dat hij nu 4 werd, maar dat was al snel uit zijn hoofd gepraat.
's Morgens deden we boodschappen en knutselden we samen de traktatie in elkaar. Prikkertjes steken en torentjes bouwen, lintjes knippen en voorproeven, midiman was de koning te rijk.
Om 1 uur bracht ik hem naar school en ik beloofde hem om kwart voor 3, met traktatie en met miniman, terug te zijn. Midiman vond het prachtig en verheugde zich al op de trommel, waar de jarige op mag slaan tijdens het zingen. En op zijn traktatie, want hij vond zijn meloenegel helemaal geweldig!
Eindelijk was het zo ver. Er werd voor midiman gezongen, hij kreeg zijn muts en sloeg uitbundig op de trommel. En toen mocht hij trakteren!
Zijn meloenegel werd binnengedragen en midiman straalde van trots. Maar dat duurde niet zo lang. Want toen midiman mocht uitdelen, werd er door de een na de ander "dalussiknie!!" aan hem verkocht. En daar begreep midiman helemaal niets van. Hoe konden ze zijn egel nou niet lusten? Een vertwijfelde blik mijn kant op deed
me even flink slikken.
Toen deel 2. Want tegenwoordig kun je niet onder de verassing, het cadeautje voor thuis, uitkomen. En dus stempelden we thuis al kaartjes en maakten we thuis duplotorentjes. Voor elk kind een stapeltje duploblokjes. Want dat heft iedereen. En van bouwblokken heb je nooit genoeg, zo was het plan.
Maar ook dat pakte teleurstellend uit op school. Het was geen verassing, aldus 2 kinderen, want dit hadden ze al. En achteraf bleven er wel 4 torentjes staan. Niet interessant.
Arme midiman.
De volgende keer dan toch de
M en m-fabriek en de action-speelgoedafdeling plunderen? Nee, ik werk er niet aan mee. Ik zal eens nadenken over een oplossing die wel goed genoeg is.
En thuis? Aten we samen heerlijk de watermeloen op en bouwden we een prachtig huis van alle niet-interessante, overgebleven blokjes. En dat was erg gezellig!
En zeg nou zelf, het zag er toch best leuk uit?
