Midiman ging vanmiddag op reis. En miniman mocht mee. Ze gingen met de auto en er moest ook een tas mee. Want ze gingen lang weg.
Vakkundig werden er twee stoelen naast elkaar gezet. Het met-de-verjaardag-gekregen autostuur werd op midimans plaats gezet. Want hij ging sturen. Hij is immers oud genoeg. En miniman weet de weg niet.
Op mijn vraag waar de reis naar toe ging, kwam een zeer zelfverzekerd antwoord. "Naar opa Hans. Kijken of hij wel echt dood is. En dat is ver weg hoor mam. Heel ver. Verder dan Spanje."
En zo werd de tas gepakt. Speelgoed voor miniman, zodat hij zich niet zou vervelen onderweg. Een flesje water. Schone luier. En drie appels. Ook een voor opa Hans.
En daar gingen ze. Miniman was de reis al snel zat. Maar midiman reed flink door.
Na een kwartier flink sturen klonk er een diepe zucht.
"Mam, opa Hans is echt te ver. Ik eet mijn appel wel alleen op."
Maar toen ik even later de vensterbank wilde afstoffen, trof ik dit aan. Te ver weg. Maar in gedachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten