Da koeke aabei!

Miniman kletst.

En dat kletsen is nogal vermakelijk. Voor ons, voor midiman, maar ook voor miniman zelf. Soms is het verbazingwekkend hoe snel zijn taalontwikkeling vordert. 

De prachtigste constructies komen uit zijn mond. Al het fruit is "aabei! Jaaaaa! Aaabei!" (Om het vervolgens enthousiast in zijn mond te nemen en... weer uit te spugen.)

Alle rode of zwarte auto's worden enthousiast toegezwaaid. "Da, oma autooot!" Want ja, rood en zwart zijn de kleuren van de auto's van de beide oma's.

Ook wordt miniman zich steeds bewuster van zijn lijf. Regelmatig stopt hij zijn vinger in zijn neusgat, ondertitelt met "dit!" (dicht) en haalt hij hem er weer uit met "open!"

Als mams even naar een andere kamer loopt, kan iedereen in huis het vrolijke "mama, jeje?" (mama, waar ben je?) duidelijk horen.

Water in een beker is niet meer goed. "Jaja!!!" (ranja) is wat miniman blieft. En als we met de verkeerde schoenen aankomen weet miniman zich prima duidelijk te maken. "Nee, tene-noene!" (Tenen-schoenen, oftewel sandalen.)

Vanmiddag stond in wel even met mijn mond vol tanden. Kleine miniman had de foto van mijn papa te voorschijn. Heel

enthousiast volgende er "Da! Opa Hans! Doot!"

Wijsmaken doe je hem niks meer.

Pff.

Bezoek

Half zes vanmorgen.

"Is tanti er al, mam?" 

Tja, en dan duurt je dag lang.

Maar tegen de middag kwam het rode autootje dan toch. Met tanti. En een heleboel bagage. Want, er ging gelogeerd worden!

We begonnen met een heerlijke lunch in het theehuis. Daarna zijn we naar ons zomerse veldje gegaan waar tanti en

midiman flink wat bellen bliezen. En toen de wangen rood genoeg waren, vertrokken we richting zwembad. Het buitenbad was heerlijk van temperatuur en midiman dook, gleed en had plezier.

Na een gezamenlijke maaltijd en het campingtheater liggen de mannetjes nu in bed. De plek van midiman in de grote slaapcabine is leeg. Want hij slaapt bij zijn lieve tanti. En dat is natuurlijk fantastisch.

We hopen voor tanti dat ze een beetje slaapt vannacht. Want, morgen staat er midgetgolf op het programma. En met zulk jong talent is een uitgeslapen hoofd van belang!

Tot morgen!

Fijn wakker worden

Tent

Wakker worden in een tent vol pracht. 

Het is nog veel te vroeg. De camping is stil. De vogels fluiten. Naast mij hoor ik midiman fluisterend tellen in zijn berenslaapzak. Kleine miniman mompelt in zijn slaap "uit! uit!" Dat is het teken dat ook hij zijn grote ogen zo open doet.

Onze eigen tent. We zijn er trots op. We hebben er over gedroomd en er voor gespaard. En nu liggen we hier op een rijtje te genieten van de ochtend. In onze tent.

Midiman heeft maximan geholpen tijdens het opzetten. Dat ging verrassend goed. Stokken in elkaar draaien, de goede kleur stok in de tent schuiven, het was volgens midiman "een heel leuk en belangrijk werkje."

Miniman probeerde de tent uit toen hij wat moe werd. Terwijl midiman buiten met het buurjongetje speelde zat hij, op zijn minimans, lekker in de tent van de rust te genieten.

's Avonds sliepen de mannetjes heerlijk in. Toen we rond een uur of 10 gerommel hoorden zagen we kleine miniman. Wakker. Was naast zijn grote broer gekropen om hem te aaien. Een grote brede lach om zijn snoet. Gelukkig sliep hij snel weer en zijn ook maximan en mams gaan slapen.

Nu zijn we wakker. 

Klaar voor een nieuwe dag op de camping!

 

Monkey platter

Genieten

Dat was het vanmorgen. In aansluiting op  het eten van miniman besloten maximan en mams dat we het eens over een ander boeg zouden gaan gooien.

Tijdens onze eetmomenten aan tafel zien we dat miniman te weinig en niet gevarieerd eet. Het lijkt alsof hij liever 's ochtends groente eet, terwijl brood als ontbijt niet favoriet is maar rond drie uur weer wel. En waarom zouden we ons daar niet bij aansluiten?

Zo kwam er de Monkey platter. Een groot bord met allerlei verschillende (gezonde) voedingsmiddelen. Niet alleen de standaard appel en de dagelijkse boterham, maar ook bijvoorbeeld roggebrood, aardappel en müsli. Dit bord kreeg een mooi plaatsje in de woonkamer en daar blijft het de rest van de dag staan. Zo kan miniman zelf bepalen wat en wanneer hij eet. Als er iets op is wordt het opnieuw aangevuld.

Clara M. Davis voerde in 1939 een onderzoek uit waarbij kinderen op deze manier aten. Ze liet ze volkomen vrij. Er gebeurden wonderlijke dingen. Sommige kinderen aten een dag lang alleen ei om de volgende dag alleen groente te eten. Maar, na heel wat maanden bleek dat elk kind zelf een uitgebalanceerd menu kon samenstellen. Geen enkel kind had in die tijd tekorten opgelopen.

En zo kwam het dat miniman vanmorgen om zes uur aan de aardappel zat. Met smaak ging het naar binnen. Heel wat meer hapjes volgden. Nu is het een paar uur later. Het bord is al drie keer aangevuld. Miniman laat ons telkens apetrots zien welk lekkers hij nu heeft gekozen. Sommige dingen worden geproefd en uitgespuugd. Andere dingen worden eerst fijngemalen met zijn vingers om daarna heerlijk te worden opgesmikkeld. 

Het allermooiste is toch wel dat miniman in deze paar uur al meer heeft gegeten dan gisteren tijdens alle eetmomenten bij elkaar. En laat dat nu precies zijn wat hij nodig heeft!

Straks gaan we naar de Appie. Om eens te bekijken wat we nog meer op zijn bord kunnen leggen. Kokosnoot, vis, gedroogde vruchten, pijnboompitten, genoeg ideeën.

En... als je je afvraagt waarom miniman een helm op heeft tijdens het eten? Ach... elk nieuw begin gaat met vallen en opstaan. Hij zal zich aan dit experiment in elk geval geen buil vallen!

(Die helm is zijn alles op het moment. "Hemmum" moet het liefst de hele dag op!)

Iel popje

Tegenvaller

Ondanks dat miniman het eten begint op te pikken, bleek vandaag dat hij echt onvoldoende aankomt.

Zijn lengte volgt een mooi lijntje in de groeicurve. Maar zijn gewicht valt nu buiten het acceptabele gebied, buiten de curve. Juist dat verschil tussen lengte en gewicht maakt onze prachtige miniman een iel popje.

Miniman eet nu gelukkig wel. Een stukje brood, een aardappeltje, een paar happen banaan. Ook drinkt hij sinds een paar maand zelf uit een beker of een rietje. Een hele opluchting. Voor midiman een stuk vrijheid, maar ook voor mams. Elke pauze onder werktijd voeden is nu niet meer noodzakelijk.

De arts gaf aan dat het gewicht van miniman zorgelijk was. En ook dat zijn dagelijkse porties mamamelk, zo groot als hij is, voor hem echt een uitkomst zijn. Zonder die bron van calorieën zou aankomen voor hem echt moeilijk zijn.

Het was fijn dat de arts bevestigde dat het met dit gewicht begrijpelijk is dat miniman 's nachts vaak wakker wordt. Hij moet groeien, heeft honger. En ook vanuit dit oogpunt gaf de arts aan dat mamamelk dan buiten de rustigste oplossing, ook de gezondste oplossing is. Het tast zijn tanden niet aan, is rijk aan calorieën en helpt voorkomen dat hij ziek wordt en daardoor afvalt.

We blijven ons dagelijks bezig houden met het eten van miniman. Zijn groei wordt nauw gevolgd. Ook wordt er een diëtiste ingeschakeld die bekijkt hoe we de paar happen eten die hij eet zo calorierijk mogelijk kunnen maken.

Daarnaast zijn we dolgelukkig dat het voeden ons nog steeds gegund is. Wat heeft dat voor onze miniman al veel betekend!

Alle gebroken nachten zijn dus ergens goed voor. Ondanks dat miniman al anderhalf is, maken we nachten die passen bij een pasgeborene. Dat is zwaar, maar nodig. En wanneer je ons fantastische mannetje aankijkt kun je ook niet meer dan gewoon "doen".

Lieve miniman, slaap lekker vannacht. Neem je tijd om te groeien. Word maar groot en sterk. 

Ik ben er voor je.

Flierefluiten

Dat deden we vandaag.

Flierefluiten. Nietsnutten, volgens de Van Dale. Nietsnutten, maar met een boel plezier.

We gleden van de hoogste glijbanen. Aaiden geiten. Vingen cavia's en konijnen om ze in een mandje te bewonderen, te besnuffelen en te aaien. We spetterden met water. We klommen op Murphey de

pony en fietsten op de meest bijzondere fietsen.

Flierefluiten in de vakantie. Wat is er nou fijner dan dat. De zon op je snoet, een onbezorgd ijsje en fijn gezelschap.

Genieten!

We redden ons wel!

Daar gaan de mannetjes.

Aan de wandel door de stad. "We redden ons wel!" aldus midiman. Laatste inkopen voor de vakantie. Badlakens, pet, regenpak in een maatje groter. 

Hand in hand stappen de mannetjes vooruit. Midiman wijst de weg. Miniman volgt. Hij accepteert geen hand. Alleen die van zijn held, zijn grote broer.

"Hier Wout, h-e-m-a, Hema! Hier moeten we zijn. En daarna naar die gele winkel. Dat is de zeeman. Zie je dat poppetje op de deur? Dat is de zeeman. Pas op lieverd, grooooote stap! Even bij me blijven hoor!"

Maximan en ik sjouwen er maar wat achter aan. Vrijwel overbodig. Ze redden zich wel, dat is wel duidelijk!

Korte pootjes

Een familiekwaal...

Dat midiman niet van de melkboer is is wel duidelijk. Want de korte pootjes die aan alle kanten van de familie voorkomen zijn ook hem gegund. Met maatje 110 van boven kan hij broeken aan die ruim twee maten kleiner zijn. 

Met zijn 99 centimeter is midiman helemaal wat klein van stuk. Geen probleem, ook een familiekwaal. Alhoewel klein zijn soms best lastig is.

Neem nou het fietsen. Vanaf dat midiman 2 jaar en 11 maanden is fietst hij zonder zijwielen. Nu is hij een jaar ouder. Een jaar van oefenen op zijn racefietsje met 10 inch banden en later op zijn 12 inch fiets. Heerlijk crossen over de stoepen in de wijk en fietsen met de buurtkinderen.

Sinds een paar maanden wil midiman meer. Mee naar oma, op zijn eigen fiets. En zo fietste hij een week of drie geleden voor het eerst op zijn eigen fiets naar oma. Met succes.

De andere oma woont een kilometer verder. Zij werd de week erna verrast met een fietsend bezoekje van midiman. Ruim

drie kilometer trapte hij heen, en ook ruim

drie kilometer terug. Op zijn 12 inch fietsje. Niet zonder gevolg, want de volgende dag had het arme mannetje flink last van zijn benen.

En dus besloten we op zoek te gaan naar een grotere fiets. 

Totdat de korte pootjes om de hoek kwamen kijken. Want hoewel hij helemaal toe is aan zelfstandig meefietsen, waren de grotere fietsen echt te hoog voor midiman. We probeerden verschillende modellen, zonder succes.

En toen kwam het blauwe cadeautje. Op zolder bij een bekende fietsenmaker. Een tweedehandsje. Een prachtig tweedehandsje. Midiman wist het zeker. Deze was blauw, zijn lievelingskleur. Dus moest de fiets wel passen.

Het moest zo zijn. Dit fantastische tweedehandsje, gemaakt voor de korte pootjes van midiman. Het paste!

Vervuld van blijdschap hupste midiman op de nieuwe fiets. Hij trapte de winkel door. Maximan en mams hoefden elkaar maar even aan te kijken, doen!

En nu kan midiman op zijn nieuwe fiets mee de wereld verkennen. Apetrots is hij. Apetrots is mams. Wat een stoer gezicht!

Als je binnenkort korte pootjes op een stoere blauwe fiets over de Hengelose fietspaden ziet rijden, rinkel dan even met je fietsbel. We zwaaien graag even!

Dag wipwapschool!

Daar stond je dan.

Met je net twee jaar. Klaar voor je eerste schooldag. Vol goede moed en met je luier in de pinguintas. Mams vond het maar wat spannend.

Afscheid nemen ging prima. Maar wanneer ik nu terug lees op mijn Facebook postte ik die avond het volgende: "volstrekt onverwacht scenario @ wipwapschool". Want, gekke midiman,  jij hebt jouw eerste schooldag slapend doorgebracht!

Daar sta je dan. Met je bijna vier jaar. Bijna twee jaar later. Klaar voor je laatste schooldag op de peuterspeelzaal. Bijna klaar om afscheid te nemen. Nog maar een paar dingen wil je afronden en dan kan de vakantie beginnen.

Zo wil je nog even het laatste cijfer van het typenummer van je lievelingsfiets nakijken. Want die ben je vergeten. Je wil nog een keer "de baas" zijn. En... je wilt op de trommel slaan. Want het is jouw feestje.

Niet altijd vond je het leuk op school. Soms had je het gevoel dat de andere kinderen je niet begrepen. Maar de laatste maanden heb je de rol van hulpje op je genomen en dat vond je heerlijk. 

Het was een fijne middag. Je hebt nog heerlijk kunnen fietsen, je mocht trakteren en hebt jouw juffies nog even flink geknuffeld. En nu is het klaar.

En ja, er was een traantje. Bij jou, bij mams en ook bij juf. Want lieve man, wat ben je al groot... 

Nu klaar voor vakantie. Lekker bijkomen. 

En dan... op naar het avontuur dat basisschool heet!

    Bram, september 2011

    Bram, juli 2013