Eindelijk loopt het hier vrijwel helemaal op rolletjes.
Mams werkt een dag minder. Dat geeft rust.
Midiman geniet van de basisschool. Hij heeft er zijn plekje echt gevonden. Spreekt af met zijn vrienden, vertelt over zijn juf Diane, over zijn grote kleine liefde Madelief en over de gele kast waar hij zo graag uit werkt.
En miniman is vrolijk. Nooit meer last van benauwdheid. Alleen het eten en zijn gewicht blijft een aandachtspunt. Hij kletst ons de oren van het hoofd. Over "da buiten, maaaaaan en da, doute luie, doute piemom!"
De regelmaat en de balans tussen school, werk en thuis is prima zo. Heerlijk.
Nu het slapen nog. Want dat gaat slechter dan ooit. Wat speelt er toch bij miniman. Honger? Angst? Om beurten vertoeven maximan en mams de nachtelijke uurtjes bij ons kleine mannetje. Vier tot vijf uur slapen is een luxe, twee tot drie normaler. Regelmatig gaat het licht om acht uur uit, ook bij maximan. Tja, het is niet anders. Tussen vier en vijf begint midiman immers zijn nieuwe dag en komt er van slapen niets meer terecht.
Maar ach, wat geeft het. We zijn gelukkig samen, en gezond. Wallen trekken weg, wattenbollen in je hoofd duren niet levenslang. Al is het niet altijd makkelijk om zo vermoeid goed te functioneren, als ik dan het blije hoofd van midiman zie of miniman hoor roepen "doute doek, bij mama!" dan kan ik alleen maar glunderen.
Het is goed zo!
