Knallend het jaar uit!

De mannetjes liggen in bed.

"Wat zijn al die bubbels mama?"

Midiman doelt op alle doffe knallen in de verte. Hij verheugt zich op de nacht. 

Het was een mooie dag. Een diepe zucht klinkt uit het bovenbed. Zijn vuurwerk is op. Een pakket vol knalerwten en "barbiepoppers" (partypoppers). Voor vanavond ligt er nog wat moois klaar.

Ook miniman vond het maar wat mooi vandaag. Heeft genoten. Probeerde zelf het geluid van het vuurwerk te overstemmen. Hield zijn eerste sterretje vast. Sliep vanmiddag extra lang, alsof hij me wilde vertellen dat hij er vannacht echt wel uit kan.

Het jaar is alweer voorbij.

Het jaar waarin ons basisschoolavontuur begon. Het jaar waarin miniman zo ziek was. Het jaar waarin ik drastisch besloot minder te gaan werken. Het jaar waarin miniman een lopend mensje werd. Waarin we zo heerlijk hebben gekampeerd. Een jaar vol liefde voor de mannetjes.

Altijd wordt ik wat weemoedig van oudjaar. Het gaat allemaal veel te snel. Het is allemaal veel te fijn. In stilte overdenk ik alles wat geweest is. En alles wat nog komt. Ik bedenk me hoe mijn jongetjes volgend jaar zijn met oud en nieuw. Ik bedenk me wat ik dan zal overdenken.

"Mama?" Klinkt een bijna slapend stemmetje vanuit het bovenbed. "Iedereen heeft vuurwerk, behalve opa Hans. Want die is dood."

En zo zeilt ook mijn papa nog even langs. Dood of niet, in onze gedachten blijft hij. Dood of niet, ook bij de mannetjes leeft hij. En dat vind ik fijn.

De mannetje slapen. Ik druk een kusje tussen de pluizige haartjes van miniman.

Dankbaar voor 2013.

Klaar voor 2014.

Gelukkig nieuwjaar!

Kneuterig

Kerstgevoel.

Voor mij is dat kneuterigheid. Spelletjes bij kaarslicht, kopje thee met een chocolaatje. Gezelligheid, samen.

Vanmiddag zochten we de kneuterigheid buitenshuis. In de omgeving waar maximan en mams elkaar hebben leren kennen was vanmiddag een levende kerststal. Jozef, Maria, alle dieren. Zo gezellig, zo knus. 

Op de boerderij was nog meer georganiseerd. De mannetjes mochten ponyrijden en we maakten een rit op de arreslee. Deze slee werd bestuurd door de Kerstman en dat maakte de rit dubbelfijn.

De mannetjes zongen van Jingle Bells en O dennenboom. Ze mochten zwaaien met de bel van de kerstman. Zelfs miniman begreep al dat dat zwaaien samen moest gaan met een luid "hohoho!"

Wat hebben we genoten van deze

kneuterigheid. Miniman was de hele terugweg boos. Hij wilde bij de "paatjes blijve!" En midiman weet opnieuw wat hij later worden wil.

Kerstman.

Vrolijk kerstfeest allemaal!

Waardevol symbool

Veel gebeurd

De afgelopen jaren zijn er in mijn leven veel dingen gebeurd die impact hebben gehad. Impact op mijzelf als mens. 

De jongens zijn geboren. Ik ben al weer 4 jaar mama. Het mooiste dat mij ooit is

overkomen. Van die 4 jaar voed ik de jongens in totaal al 3,5 jaar. Midiman was er wat eerder klaar mee dan miniman. Miniman is er door gezondheidsredenen ook echt afhankelijk van geweest.

Het is een bijzonder gevoel dat beide jongens groot zijn geworden op mijn melk. 

Daarnaast is mijn papa overleden. Al weer ruim twee jaar ziet hij niet hoe mijn jongens groot worden. Geniet hij niet van de sterretjes in de ogen van miniman. Hij heeft die sterretjes zelfs nog nooit gezien. Ook ziet hij niet hoe het met midiman gaat. 22 Maanden heeft hij midiman gekend. Van hem genoten en apetrots op hem geweest.

De jongens, mijn vader en natuurlijk ook mijn lieve mama. Wat zou het fijn zijn geweest als ik dit alles vast kon houden. Dat loslaten niet nodig is. Dat alles blijft zoals het is. 

Ik ben geen mens van afscheid. Ik houd niet van loslaten. Het is een van mijn levenslessen om dingen achter me te laten en verder te gaan. 

En toen kwam er iets prachtigs op mijn pad. Een lieve edelsmid die mij wilde helpen om al het moois samen te brengen. Mijn jongens, de melk die hen groot heeft laten groeien, en ook een stukje van mijn ouders.

Een lieve edelsmid die begrijpt dat geld niet voor het oprapen ligt binnen ons gezin. Ze was bereid een enorme gulle bijdrage te leveren aan het sieraad wat voor mij mijn vader en mijn jongens samenbrengt.

Die ook mijn vader en mijn moeder, zoals het was in mijn jeugd, weer een beetje samen brengt. 

Een sieraad dat bindt wat ik met heel mijn hart vast wil houden.

Een verbintenis die loslaten makkelijker maakt.

Dank je wel, met heel mijn hart!

En voor wie nieuwsgierig is...

Deze ring is gemaakt van het goud van mijn moeders trouwring waar mijn vaders naam in staat gegraveerd. De gouden ring is omgesmolten en opnieuw gevormd. In de ring staan de namen van de jongens gegraveerd. 

In de cirkel van blauw emaille, die voor mij eeuwigheid symboliseert, zit mijn moedermelk verwerkt.

Met heel veel dank aan Irene Schildkamp van www.moedermelk-sieraden.nl

Pinge en tinge

Miniman wordt bijna 2. Die 2 jaar is hij waard. Van top tot teen.

Praten als brugman. Zingen als een vogeltje. Dansen als de sterren. En eigenwijs als een peuter. Mijn peuter.

Miniman is altijd vrolijk. Behalve als iets "niet eerlijk" is in zijn ogen. Wat er dan niet eerlijk is? Vooral "papen" (slapen), eten en "tanne poese" (tanden poetsen). "Niet eerlijk" wordt altijd vergezeld met een lekker boos koppie. Inclusief stampvoeten. En gebalde vuisten. 

Niet eerlijk. Een waar gevoel voor miniman. En dus hebben we daar begrip voor. We passen ons aan aan zijn gevoel en proberen "niet eerlijk" toch zo eerlijk mogelijk te maken. Afleiden, liedjes zingen en grapjes maken helpen het peuterleed wat te verzachten.

 

De strijd aangaan met een peuter is een verloren zaak. Dat doen we dus ook niet. Want met begrip, humor en een knuffel komen we heel ver.

Na een "niet eerlijk" bui volgt een paar seconden later vaak een vrolijke bui. Zo peutereigen, zo kenmerkend voor onze miniman. Hij "pingt" (springt) en "tingt" (zingt) door de "pamer" (kamer). Beren smeren hier dagelijks "boodjes" en "totodieje" zwemmen in het "date". 

De grote-mensenwereld is verwarrend in minimans ogen. Maar o, wat is deze leeftijd genieten. Elke dag. En dus "pingen" en "tingen" we vrolijk mee.

Daar wordt de wereld veel fijner van.