Drie jaar

Vanochtend vroeg. Half zes.

Een klein wriemelend handje door mijn verkouden haar. Wakker ben je. Jij, mijn grote vent.

"Ik ben nog niet wakker mam. Ik wou even voelen of je er nog bent!" Een kusje op je koude neus en je gaat lekker bij me liggen. Tot je ineens de lichtstralen door het gordijn ziet vallen. Ze vormen slingers op de donkere muur. In een tel zit je rechtop. Je beseft je dat het jouw dag is. De dag waarnaar je al weken hebt afgeteld.

"Ik ben jarig! Haal mijn knuffels! Haal Bram! Mijn feest begint nu!"

En dat deed het. Vanaf de eerste minuut hebben we er vandaag een feestje van gemaakt. Ondanks alle snottebellen, een bloedneus en een flinke buil hebben we jouw dag gemaakt.

Een dag met een randje. Er is veel gebeurd de laatste maanden. En ook in jouw drie levensjaren hebben we een boel meegemaakt. En dat maakt dat deze dag naast feestelijk ook verdrietig was. Nooit meer zal het zijn zoals het was.

Als ik dan naar jou kijk dan besef ik me weer wat goed is. Van jou leer ik positief te zijn. Altijd de zon te zien. De lichtjes die altijd in jouw ogen stralen vertellen me dat het het waard is om open de wereld in te kijken. Te leven met liefde.

Afgelopen week wist je me te vertellen dat jij nu echt niet klein meer bent. Groot. Drie jaar. Volgens jouw eigen zeggen mag je nu naar de grote mensen peutergym. De sportschool. Je kijkt vol enthousiasme uit naar jouw start bij petitplus na de kerstvakantie.

Drie jaar. En wat een vent. Je "betwijfelt" vaak wat ik zeg. Je kan heus wel zelf zwaaien bij het kleine raampje beneden. Je zit vol fantasie en humor. Vertelt ons echte moppen. Bedenkt prachtig spel.

Lieve Wout, elke minuut geniet ik van jou.
Dank je wel dat jij er bent.

Gefeliciteerd met je verjaardag!

Lief huis

Daar waar ik met jou liep toen we een huis zochten. Verliefd op het kleine halletje. Daar waar we toekomst zagen.

Daar waar we besloten te gaan trouwen. Waar we de voorbereidingen troffen, een film maakten voor de kinderen van school.

Daar waar ik met mijn lange jurk de trap af kwam op onze trouwdag. De versiering in de tuin tegemoet. Op naar het "samen oud worden".

Daar waar we besloten dat we een kindje wilden. Waar lieve midiman en lieve miniman in mijn buik zijn gegroeid. Waar ik het grootste deel van mijn beide bevallingen ben geweest. Gevloekt en gescholden heb wanneer ik pijn had.

Daar waar ik hoorde dat mijn papa dood was. Het huis waar ik met hem die week ervoor nog een kopje koffie heb gedronken op de bank.

Daar waar miniman zo benauwd is geweest. Waar ik de minuten heb geteld tijdens de benauwde aanvallen in zijn eerste jaar. Waar ik in elke kamer het aantal stappen wist die ik liep wanneer hij onrustig was en ik wilde voorkomen dat hij moest huilen.

Daar waar mijn mannetjes hun eerste stapjes liepen. Waar ze leerden fietsen en in hun blootje door de tuin liepen. Daar waar de vlaggen hingen als ze jarig waren.

Daar waar ik nu een aantal weken met een knoop in mijn maag rondloop. Soms loopt de toekomst zo anders dan je hoopte en voorspelde.

Tijd om los te laten en verder te kijken.

Bedankt lief huis, veel geluk. Het was fijn. 

Ik zal je missen.

Zucht.

:-)

"Mam? Kan M. bij ons eten?"

Daar komt midiman aan. Huppelend, met aan zijn zij een grote jongen. Momentje van "met-je-neus-op-de-feiten."

Tja, als M. zijn ouders het daar ook mee eens zijn vindt mams het prima. Hoe meer kids, hoe meer gezelligheid.

Dus daar stapten midiman en grote M. naar de betreffende vader.

"Pap? Mag ik bij Bram eten? Hij is wel een beetje klein!"

En dan bescheur je het als moeder toch. Dappere midiman. Met zijn net 5 jaar. Naast deze grote groep 4 vent. In zijn element.

Het eetpartijtje kon wat de ouders van grote M. betreft doorgaan. En wat fijn was dat. Ik heb vanalles geleerd over een rekentuin en een taalzee. Over werken met een laptop. Over luisteren naar juf en haar prachtige nieuwe boek. En ik heb met andere ogen naar mijn midiman gekeken.

Hij voelt zich goed in zijn groep. Voor mams is het wennen, maar midiman straalt. Hij vindt het fantastisch op school. Wil er wel blijven tot hij dood gaat, al zegt hij het zelf. En al lijkt me die optie niet de allerbeste, wat ben ik blij dat het goed gaat.

Trots!

Je ziet ze groeien

Als juf maak je het elk jaar mee.

Aan het eind van het oude schooljaar lever je je klasje af. En als ze dan na 6 weken vakantie de school weer in lopen, lijken het ineens heel andere kinderen. Een stuk langer en een stuk wijzer beginnen ze aan hun nieuwe schooljaar.

Nu maak ik het ook thuis mee. Zes weken geleden kreeg midiman vakantie. En na zes weken genieten heb ik twee heel andere mannetjes.

Miniman praat als brugman. Hij vraagt zich soms af wat voor "aftans ding" er aan zijn vinger zit. Herkent de letters van zijn naam. Speelt rollenspelen. Hij heeft leren trappen op een fiets en is nu overdag zindelijk. Ook loopt hij rechtop de trap op en neer, zingt de mooiste liedjes en herkent alle kleuren.

Ook midiman heeft stappen gemaakt. Veel energie ging op aan het overwinnen van zijn slaapstoornis. Wennen aan de medicijnen, leven met het gevoel van een jetlag. Maar, er zit een beetje vooruitgang in. En dat is fantastisch. 

Midiman is nu echt vijf. Hij verkent de wereld, de buurt en zijn grenzen. Wil veel weten en ontdekken. Het loslaten in een volgend stadium, zelf en met vriendjes om hem heen. Er was in de vakantie ruimte in zijn koppie. Minder zorgen, mede omdat hij zin heeft in het nieuwe schooljaar. Ruimte om de basis van het klokkijken te leren, lekker te lezen, te knutselen en te ontdekken.

Daar staan ze, mijn mannetjes. Miniman mag naar Bruintje Beer. En daar heeft hij verschrikkelijk veel zin in. Hij wil vragen of een van de kinderen met hem wil schaken na de vakantie. Net als Bram. Zijn tas hangt klaar, de dagen worden afgeteld. Een beetje spannend is het ook.  Maar wel leuk-spannend, al zegt hij het zelf.

En midiman gaat beginnen in groep 3. Een enthousiaste juf, die de uitdaging aan gaat om onze kleine leergierige man de hersens moe te maken. Engels, schaken, filosofie, het zal hem passen. Wat ben ik blij met zijn plekje op deze school. 

Ik hou niet van pronken. Toch ben ik trots als een pauw. Op mijn bikkels. 

Veel geluk mannen!

Als jij er nog was

Waar zou ik morgen zijn

als jij er nog was?

Morgen zou je 60 zijn geworden. Volgens midiman is dat stokoud. En toch. 

Misschien bakten we wel vis in zilverfolie op de barbeque. Of aten we paddenstoelen. Dat wat jij lekker vond, vond ik maar niks. Maar wat had ik er een boel voor over gehad om dat niks morgen met jou te delen. Om jou te zien genieten op jouw verjaardag. Je de touretappe te zien volgen op jouw buitentv. Stiekem in mezelf lachend om jouw plastic opblaaszwembad in de tuin. 

De jongens zouden vast achter die vreselijk lawaaiige speelgoedgrasmaaier aanhollen. Midiman vroeg me vandaag nog wanneer we in het huis van opa Hans gingen spelen. Met de paarse bal en de grasmaaier. Miniman wilde ook wel mee. Hij is daar nooit geweest. Maar wat zou je hem geweldig vinden.

Misschien was er in die jaren tijd en ruimte gekomen om eens echt met je te praten. Over alles waar wij nooit over hebben gepraat. Misschien hadden we elkaar dan wat beter kunnen begrijpen. Ik had graag van je willen leren. 

Morgen is jouw verjaardag pap. Een rare, kale dag. We gaan picknicken. Genieten van elkaar. Maar wat had ik jou die stralende jongenskoppies gegund op je verjaardag.

Vier jij morgen je eigen feestje op de plek waar je nu bent? 

Wisselen

Eindelijk was het zo ver.

De dag waar midiman zo lang naar heeft uitgekeken. Vandaag mocht hij gaan kijken bij zijn nieuwe klas en zijn juf voor na de zomervakantie. Spannend!

Het is voor midiman een bewogen jaar geweest. Ondanks alle inspanningen van zijn lieve juf Diane was midiman op school niet op zijn plek. Er waren thuis veel tranen, er was onrust en er werd gepiekerd door ons kleine mannetje. Vaak moest hij zich over zijn gevoel heen zetten. Vaak moest hij zich aanpassen. Vaak gaf hij zelf aan ongelukkig te zijn.

Halverwege het schooljaar besloten we dat het tijd werd om uit te zoeken waar zijn gevoel vandaan kwam. Een intensieve zoektocht volgde. Na prettige gesprekken bleek dat ons gevoel juist was.

En dan moet je gaan beslissen. Met je gevoel, je hart en je verstand. Een van de meest lastige beslissingen die ik ooit heb moeten nemen. Gelukkig waren er fijne mensen om ons heen met wie we konden praten. Om uiteindelijk tot een beslissing te komen.

Na de beslissing was er opluchting bij midiman. Rust in zijn koppie. Iets positiefs om naar uit te kijken. 

Lieve midiman, wat hoop ik toch dat de beslissing die we hebben genomen de goede was. Wat hoop ik toch dat jij je komend schooljaar eindelijk op je plek gaat voelen op school. Dat al jouw zorgen en gepieker verruild kunnen worden voor voldoening en geluk.

Toen ik jouw koppie zag aan de hand van je nieuwe juf kon ik alleen maar met je mee stralen. Mijn kleine lieve manneke. Voor mijn gevoel gisteren uit mijn buik. Daar ga je, op weg naar jouw toekomst.

Het voelt alsof het grote loslaten nu dubbel zo hard begint. Maar o wat gun ik je dit gevoel van trots. 

Kleine man, wat word je groot. Veel geluk bij jouw sprong in het diepe. Wij hebben ons hart gevolgd, volg jij het jouwe. Dan weet ik zeker dat het goed komt.

Poeh. Slik.

Op avontuur

Feest

Vandaag was het voor midiman dubbel feest. Hij vierde zijn vijfde verjaardag (die in de zomervakantie valt) en het afscheid van zijn klas. 

Twee weken geleden werden er 4 vrienden en een vriendin uitgenodigd. De keus was voor midiman niet moeilijk en stralend deelde hij zijn uitnodigingen uit.

Vandaag was het eindelijk zo ver. Voor midiman nog een verrassing wat er op de planning stond. Het enige dat we hem vanmorgen konden aanraden was dat hij zich moest aankleden als een avonturier. En dat nam hij serieus.

Om tien uur kwamen zijn gasten. Na het uitpakken van zijn cadeaus en een lekkere wafel gingen we met het hele spul op speurtocht naar de schat. Met een echte schatkaart. Reuze spannend! Alle kinderen hadden hun eigen beker en de schatkaart aan een koord bij zich. 

Het was een tocht vol muziek, enthousiasme, opdrachten, bergen en het woud. Eenmaal aangekomen op de plaats van het rode kruis werd er niet 1 schat opgegraven, maar vonden alle 6 avonturiers hun eigen schat.

Daarna stapten we op de bakfiets en fietsten we met veel kabaal en gezang naar de scouting waar ome Robert en tanti het vuur al aan hadden gemaakt. De avonturiers mochten helpen nog meer hout naar het vuur te slepen. Toen het vuur groot genoeg was werden er broodjes en marshmellows gebakken. 

Warm en doezelig van de gezelligheid bij het vuur fietsten we terug naar huis. Daar was er nog een lekker ijsje en speelde maximan op zijn gitaar.

En toen kwamen alle papa's en mama's al weer. 

Het was een heerlijk feest vol blije snuitjes.

En midiman? Die zit nu heerlijk de Lego te bouwen die hij kreeg. Zwarte handen van bij het vuur, er kleeft nog wat marshmellow aan zijn neus.

Fijn!

Onverwacht

Oeps

Onterecht aan de mopper. 

Vandaag is het onze trouwdag. Meestal denkt maximan daar niet aan. Hij houdt iedere dag van me, zegt hij. En niet alleen op 28 maart.

Toch vind ik dat wel eens moeilijk. Even samen terug denken aan deze bijzondere dag heeft ook wel wat. 

En dus besloot ik in mijn lunchpauze een doos soesjes te halen voor bij de thee. Zodat maximan wel zou weten dat het onze trouwdag was. En hij misschien de volgende keer zou bedenken dat ik een klein beetje waarde hechten aan zo'n datum wel fijn vindt.

Maar daar had ik het toch flink mis. Waar ik die middag nog lichtelijk mopperend door de supermarkt liep, veranderde mijn humeur toen ik na mijn werk de soesjes in de koelkast wilde zetten. Mijn lieve mannen, zo druk geweest voor mij.

En eenmaal boven gekomen staarden drie paar stralende ogen mij aan.

Zeg nou zelf, wat een lief plaatje!

Had ik mijn lieve maximan toch flink onderschat!

Dank je, lief!

Beroep

Midiman is een sociaal dier.

Hij kan genieten van mensen en gezelschap. Hij kan zich goed inleven en weet wat anderen bezig houdt.

Midiman denkt na over zijn toekomst. Over wat hij worden wil. Kapper kwam even in hem op. Of werken op de camping in Haaksbergen. Dokter lijkt hem ook wel wat. Of clown.

Zo liepen midiman en mams door het ziekenhuis. Al kletsend. En daar begon een toekomstdroom voor hem te leven. 

"Mam, ik weet nu wat ik worden wil. Ik wil graag mensen helpen. Maar dokter is het niet precies want dan moet ik kinderen pijn doen. Ik wil wel clown worden. Niet in het circus, maar in het ziekenhuis. Dan kan ik kinderen toch helpen en blij maken maar hoef ik ze geen pijn te doen."

Dat dat beroep ook nog een naam had was voor midiman bijzonder. En dus wordt hij, als hij later groot is, geen piloot of brandweerman.

Midiman wordt cliniclown.

Prachtig!

Vliegen

Heerlijk weer.

Midiman is op school.

Ik ben met miniman in de tuin. Zandbak, fiets, bellenblaas, dat idee.

We kletsen over van alles. Over boterhammen met kaas die voor de vogels zijn omdat je ze dan zelf niet hoeft op te eten. Over de buurvrouw met de stok en over de boodschappen.

"Mama, hil ik vliegen!" Klinkt minimans stemmetje dan. Enigszins verbaasd haak ik in. "Vliegen? Dat doen de vogels toch?"

"Enne vliegtuigen. Enne ballonnen. En Wout. Hil ik vliegen mama, hoog inne lucht!"

Als moeder van een peuter moet je creatief zijn. En dus gaan we vliegen.

Ik parkeer Miniman met een zwaai op de schommel en duw hem hoog de lucht in.

Ik word betoverd met de grootste glimlach die hij kent.

"Mama, ik vlieg! Oppe pommel, hoog inne lucht!"

Geluk zit in kleine dingen.

Groot

Groot worden ze. Die twee van mij.

Miniman praat over molshopen op het voetbalveld, houdt van tellen, kan zijn eigen broek en schoenen aantrekken. Komt voor zichzelf op tegen zijn grote broer. Houdt van springen, dansen en zingen en zijn lievelingsspelletje is "klaa voor de af is af!" Dit spel spelen de mannen samen en wordt ook wel "rentje" genoemd. Samen bij de vensterbank en dan tegelijk naar de andere kant van de kamer rennen. Miniman in 15 passen, midiman in 8.

Miniman met zijn vier mauwmauws. Zijn kleine mauwmauw is standaard bij hem. Dikke vrienden zijn het. 

Miniman met zijn plannen. Gekleurde muisjes op de kop, sokken aan je handen, sleutelbossen verstoppen. Het leven van een peuter is fantastisch. Toch is het ook vaak "niet eerrrrlek" volgens miniman. Eten is "niet eerrrlek", een sjaal is "niet eeerrrrlek" en dat mama zo nu en dan weg moet is over het algemeen ook "niet eerrrrlijk". En als de koektrommel dicht moet blijven, dan zeg je toch gewoon "jahel kan die trommel open!" 

Heerlijk eigenzinnig. Een eigen karakter. Miniman is er eentje met pit. 

En dan grote midiman. Helemaal gewend op school. Lol met zijn vrienden. Stelt lastige vragen waar mams soms echt even over moet nadenken. Geniet van zijn schaakles op school en speelt met zijn vriendjes ook graag "een potje schaak". Maar dan wel met "de witte stukken. Zwart is zo somber mam!"

Midiman geniet van zijn broertje. Lacht om al zijn prachtige plannen. Speelt graag samen met hem. Huisje, rentje of met de playmobil. Ook puzzelt midiman graag of doet hij een spelletje.

Midiman oefent graag op zijn gitaar. Speelt "grote klokken" op de snaren. 

Midiman, begaan met alle mensen om zich heen. Meedenkend en invoelend. Serieus en tegelijk vol humor. Maar ook vaak moe. Hij piekert veel en heeft baad bij de dagelijkse structuur.

Miniman is dol op zijn juf. Zijn grote voorbeeld. Maar ook dol op alle lieve mensen om hem heen. Een echt sociaal dier.

En mams? Mams geniet. Twee intens verschillende mannetjes die zo van elkaar en zichzelf genieten. Die elke dag leren, groter worden en zelfstandiger zijn. 

Bijzonder. 

Maar o zo prachtig.

Gastblog

3 januari

Vandaag is mijn blog op vakantie!

Hij is te lezen vanaf blogmama.nl, die hem een dagje wilde lenen!

Neem je een kijkje?