Pientere kinderen

"Daar hebt u het mee getroffen, met twee van die kinderen!"

De winkeljuffrouw van de plaatselijke drogisterij kijkt met wijdopengesperde ogen als midiman de bijsluiter van de neusspray leest. Hij vraagt zich af wat xylometazoline betekent. Miniman weet daar wel een antwoord op. "Dat is dat spul wat je snottebellen weer door je neus laat glijden." De winkeljuffrouw lacht eens vriendelijk naar de mannetjes. En schenkt mij ook een glimlach van oor tot oor.

Getroffen. Dat heb ik het zeker. De mannetjes zijn fantastisch. Vindingrijk, enthousiast en leergierig. En toch schuilt er ook een boel zorg in deze twee jongens.

De grote glimlach wordt opgevolgd door een nieuw stuk tekst van de vriendelijke mevrouw. "Hoe oud zijn ze? Ze hebben het wel mee zeg."

Ze hebben het wel mee. Iets wat ik vaker hoor als mensen het over mijn kinderen hebben. Wat hebben ze mee? Dat ze anders denken en daardoor door leeftijdsgenootjes vaak niet begrepen worden? Dat ze zich op deze jonge leeftijd al druk maken over de zin van het leven? Dat ze nachten denken over alles wat er in ze om gaat? Dat ze vaak op een totaal verkeerde manier worden aangesproken? Dat ze zich zo vlot ontwikkelen dat het voor henzelf soms frustrerend is?

Natuurlijk snap ik waar de mevrouw op doelt. Dat ze hun intelligentie mee hebben. Want, zoals veel mensen suggereren, dan kom je er wel.

Ze komen er ook wel, die twee. Maar niet zonder slag of stoot. Om te zien wat nodig is om dit soort kinderen gelukkig te maken, moet je ervaren. Ervaren hoe belangrijk het is om dagelijks te blijven uitdagen. Omdat ze anders niet slapen. De lijfjes zijn moe, maar de koppies nog niet. Ervaren hoe belangrijk passend onderwijs is. En ervaren hoe belangrijk het is om met mensen te kunnen praten die je begrijpen. En dat is een uitdaging. Want als je praat over hoogbegaafdheid wordt dat gezien als hoog van de toren blazen. Als pronken met je kind. Daarom doe je dat maar heel bewust niet.

We lopen door de stad. De jongens willen graag naar de plaatselijke spellenwinkel. Daar binnengekomen zoekt midiman de schaakspellen op. Ik hoor een diepe zucht en voetstappen. Benieuwd wat er is. Midiman loopt op de winkeleigenaar af. "Meneer?" De winkeleigenaar reageert op een prettige manier. "Wat wil je me vragen?" "Het valt me op de het schaakspel niet goed staat opgesteld. De dame staat niet op eigen kleur. Mag ik dat veranderen?" "Natuurlijk. Fijn dat je dat voorstelt. Het was me nog niet opgevallen."

Midiman loopt naar het schaakspel en wisselt de stukken. De winkeleigenaar gaat verder met zijn bezigheden.

Bijna ben ik verbaasd. Wat prettig dat mijn kind behandeld wordt zoals hij verdient. Ik heb geen aapjes die bewonderd horen te worden alsof ze in de dierentuin lopen. Ook deze kinderen verdienen het gezien te worden zoals ze zijn. Zonder ze het gevoel te geven dat ze vreemd zijn.

Zometeen komen ze thuis. Terug van een fijne plek waar ze onderwijs op maat krijgen. Waar ze allebei ontzettend gelukkig zijn. Dankzij de steun van bevlogen juffen die hun ziel en zaligheid leggen in het onderwijs aan hoogbegaafde kinderen.

Ik neem me voor niet meer angstig te zijn voor dat ene woord. Om niet meer bewust te zwijgen wanneer het over de prestaties van mijn kinderen gaat. Niet meer terug te deinsen voor mensen die vinden dat ik te hoog van de toren blaas. De jongens verdienen het dat ik over ze praat zoals ze zijn. Zonder de waarheid te verstoppen.

Trots.

Gaap

5.10 u.

In de woonkamer temt team Umizoomi een tijger. Op de bank zitten de mannetjes. Iets te drinken en een klein lampje aan.

Alweer een uur zijn ze wakker. Klaar voor de nieuwe dag. Net als alle andere dagen van de week. Als school begint zijn wij toe aan lunch.

In het ziekenhuis bleek al eerder dat midimans slaapprobleem een aanwijsbare oorzaak heeft. Met medicijnen en lichttherapie proberen we het onder controle te krijgen. Tot nu toe zonder resultaat. Maar de laatste maanden lijkt ook miniman steeds vroeger wakker. Het probleem is erfelijk... zou het?

Ook de nachten zijn roerig. Minimans levendige fantasie gaat vaak met hem aan de haal. En dan wordt hij wakker. Soms een keer, vaak een keer of drie. Doorslapen heeft hij nog nooit gedaan.

Ik luister vanuit mijn slaapkamer naar de mannetjes. Ik vouw maar vast een wasje. Het programma is zo afgelopen. De tijger is getemt. En dan begint mijn dagelijkse uitdaging. Twee wakkere jongens temmen nog voor de ochtend is begonnen. Een gehorig flat, een mams die de dekens van het warme bed in haar fantasie om zich heen voelt. Wat zou het fijn zijn als we op een dag tot zes uur en aan een stuk zouden slapen. Maar wat is dat ver weg.

De wereld is stil. De huizen zijn donker.
Aan de eettafel danst eenhoorn flonkerglans over het speelbord.

Wij zijn wakker.
Hopelijk de buren nog niet.

Wat netjes begon...

Soms moet je op ideeën komen.

Nieuwe fijne vrienden. We bezochten ze  Nieuwjaarsdag. Zij is ook juf. En dus creatief. Meestal een logisch gevolg.

Ik wist dat het kon. Gewoon even vergeten. Ken je dat?

De mannetjes genoten. De meisjes genoten ook. En mams nog wel het meest. Wat is lol hebben soms simpel.

En dus besloot ik de daad bij het woord te voegen en thuis ook een poging te wagen.

De mannetjes allebei aan tafel. Ik nam de grote spuit en spoot. Een berg vol.

De koppies van de mannetjes spraken boekdelen. Hun ogen straalden zo dat ze lichtgaven bij het wit.

Voorzichtige vingers prikten in de berg. Handen duwden de berg plat. Er werden sporen gevormd. Auto's raakten bedekt en waterscooters raceten door het met wit bedekte landschap.

Een uur lang werd er netjes maar intens genoten. En toen?

Toen gingen de kleren uit. En gingen de mannetjes volkomen los. Het hek was van de dam. De mannetjes werden sneeuwpoppen met een hanenkam. Wat een plezier.

Toen al het wit verdwenen was van de tafel gingen de mannetjes onder de douche. Ze keken hoe het water wit van hun lijfjes aflekte. Ze spoelden het speelgoed langzaam schoon.

Betoverd.
Scheerschuim.

Peuterliefde

Daar gaan ze.

Hand in hand. De wereld nog voor zich.
Miniman en zijn lieve vriendinnetje M.

"Ik ben prinses Lolly. En dan ben jij de draak. En dan gingen we boodschappen doen. En we redden een poesje."

Peuterliefde. Dat je je vriendinnetje een spraakbericht stuurt om haar te vertellen dat je haar mist. Dat je samen graag wilt kleien. En daarna ijsjes wilt verkopen.

Peuterliefde. Dat je samen met je vriendinnetje het superbeesie boek leest. Samen aftelt van 10 naar 0. Om vervolgens keihard in de lach te schieten om "superbeesje is al onderweg!"

Peuterliefde. Dat je een ring uitzoekt omdat je vriendinnetje bijna vier wordt. En er soms een stiekeme traan komt omdat jij dat nog niet bent. En jullie daarom niet hand in hand in de klas kunnen zitten.

Peuterliefde. Dat je moeder aan de kant staat. Ontroert van al dit simpels. Kon liefde maar altijd zo eenvoudig blijven.

Peuterliefde.
Wonderschoon simpel.