Een kwestie van vertrouwen.
Onvoorwaardelijk geloven in je kind.
Miniman is wat men noemt een slechte slaper. Vanaf dat hij baby was is hij elke nacht meerdere keren wakker. Eigenlijk is zijn ritme nooit veranderd. Elke twee uur wakker. Huilend. Verdriet. Soms krijsen.
Talloze adviezen kreeg ik.
"Heb je hem al eens laten huilen?"
"Je moet zorgen dat hij in zijn eigen bed gaat slapen."
"Je moet hem maar een aantal nachten wegbrengen."
Goedbedoeld. Maar nee. Ik ben er voor mijn kind als hij het moeilijk heeft. Natuurlijk wil hij zelf ook niet elke keer overstuur wakker zijn. Natuurlijk wil hij zelf ook slapen als hij eigenlijk doodmoe is. Huilen en wakker zijn doe je niet voor de lol.
Jaren zocht ik naar de sleutel. De sleutel van zijn nachtelijke spookacties. Niemand kon helpen. Alleen mijn voorraad geduld, vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde. Geen beloningssysteem, slaaptraining of wat dan ook. Maar een dosis vertrouwen.
De sleutel lag bij mijn mannetje zelf. En tussen de boterhammen.
Want naast het slapen bleek miniman ook een zeer moeizame eter. Brood was niet favoriet. En steeds meer stond brood hem tegen. Toen de luier van kleine man af ging bleek dat zijn ontlasting ook anders was dan gemiddeld. En dan ga je denken.
Kinderen kennen zichzelf als geen ander. Wat maakt dat hij geen boterhammen wil? Wat zit er in een boterham? Tarwe. Gluten.
En dus liet ik een week of drie geleden alle gluten weg uit de voeding van miniman. Vervangende producten, nieuwe recepten en een geplunderde portemonnee.
Na een week werd miniman rustiger. Ging eten als een bootwerker in plaats van de minihapjes die hij anders at. En zijn slapen leek zelfs te reageren.
En toen vanmorgen. Zes uur. Mijn bed was leeg. Een klein wakker stemmetje van zolder "Mama! Waar is het donker?"
Lieve miniman. Doorgeslapen. In zijn eigen bed. Zonder tranen.
Onvoorwaardelijk en in vertrouwen.
