Gelukkig nieuwjaar!

1 Januari, 04.00u

De laatste knallen van een roerige nacht klinken in de verte.
In mijn slaapkamer ontwaken 2 paar prachtige ogen.
Oud en nieuw op onze eigen manier.  Logeren in mama's slaapkamer. Ze wilden niet opblijven tot 12 uur.

Bram weet het wel. Dat zijn lijf hem toch weer wakker maakt zo voor dag en dauw.  Dat uitslapen voor hem nog niet mogelijk is. En meedoen aan een nachtelijk feestje dus ook niet.
Al weken wordt het weer telkens vroeger. Vier uur is voor ons bijna normaal.

Het is een heftige tijd. En zeker geen feestje. Soms best eenzaam, elke dag zo vroeg wakker. Altijd in een ander ritme dan vrienden en familie.

Vandaag tekent. Terwijl wij de gordijnen zachtjes openschuiven zien we nog wat verlaat siervuurwerk. De jongens genieten.  Hun haren woest op hun hoofd.
Toch zullen we nu nog uren stil moeten zijn. Nederland begint aan zijn nacht. De onze is voorbij.

Ik druk een kus op twee warme koppies. "Gelukkig nieuwjaar mam!" klinkt het zacht. De knuffel die ik dan van ze krijg maakt goed. We gaan naar beneden en eten een oliebol. Onder een dekentje. In de nacht.

Meedoen aan dit soort feestjes is nog te ver weg. Alle lichttherapie, medicatie en inspanning is nog niet voldoende. Toch heb ik het, hoe zwaar ook, voor nu geaccepteerd. De jaren met mijn prachtige jongens doe ik nooit meer over. Ze worden zo snel groot.

En dus is midden in de nacht 2017 voor ons ook begonnen. Een 2017 waar we gisteravond samen plannen voor hebben gemaakt. Ons fotoprikbord van 2016 hebben leeggemaakt. Een stiekem boekje met dromen en wensen hebben geschreven, die we aan het eind van 2017 pas weer mogen lezen.
Bram wenst dat er nog 2 tanden uit zullen gaan. Wout wil graag naar het tweede badje bij zwemles.
Kleine wensen. Tevreden mannen. Hoe mooi kan het zijn.

Iemand een oliebol?

Time out? Time with!

Vaak genoeg kom ik ze tegen. Van die uitspraken, vol positiviteit, die dan gedeeld worden op social media. Soms scroll ik er snel langs, soms sta ik er toch even bij stil.
Vandaag kwam er ook weer zo eentje langs. Mijn ogen dwalen weg van het beeld en met een glimlach dacht ik aan onze knusse herfstmiddag.

Op het dak klinkt de regen. Kaarsjes aan, drie dampende kopjes thee op tafel. Mams onder een dekentje op de bank. Op de achtergrond de stemmen van de mannetjes. Een spel over smoothies.
Van het ene op het andere moment slaat de sfeer om. Kleine man wil niet wat grote man wil. Grote man kan even niet mee in het plan van kleine man.
Kleine man brengt geïrriteerd uit: "Dan doe ik niet meer mee!" waarop grote man roept: "Oke, dan speel ik zelf wel verder!" Mokkend kijkt kleine man van een afstandje toe hoe grote man het smoothie-spel verder speelt. Hij loopt naar grote man toe en vertelt hem dat hij toch weer mee wil spelen. Grote man antwoordt met een: "Nu speel ik zelf al!".
Kleine man wordt boos. Heel boos. Dit gevoel kent hij niet zo goed, hij is niet snel echt boos. Ik zie hem twijfelen, maar dan stampt hij naar zijn kamer.

Een paar minuten later is het boven nog steeds stil. En dat valt ook grote man op. Hij maakt zich wat zorgen om zijn broertje en wil boven gaan kijken. Net als hij door de deur wil gaan, komt kleine man met een woedend gezicht naar boven. Hij ziet grote man en geeft hem een enorme duw. Een duw vanuit zijn tenen.

En dan is het schakelen voor mams. Ik kijk eerst naar grote man. Hij is oke. Even schiet er een boos "wat doe jij nu!" uit. Maar als ik de verwardheid in de ogen van kleine man zie, is het enige wat ik kan doen hem oppakken. Ik druk het lijfje vol van emotie stevig tegen me aan. Ondertussen geef ik grote man een aai over zijn bol.

Wat er dan volgt is prachtig. Met kleine man in mijn armen praten we over boosheid. Over hoe ingewikkeld een gevoel kan zijn. Over hoe je soms moet leren met een gevoel om te gaan. Over dat pijn doen geen oplossing is. Langzaam voel ik, door mijn begrip, de rust bij kleine man terug komen. De rust die maakt dat hij weer op zichzelf kan reflecteren.

Hij vertelt dat hij daar boven zo had gehoopt dat grote man even kwam kijken. Dat hij de ruzie zo naar vond. Dat alleen boven zijn niet fijn was. Dat hij zich geen raad wist met de boosheid waarmee hij nog niet vaak kennis had gemaakt. En dat de duw er zo maar uit floepte.

En dan ben ik blij. Blij dat ik niet aan straffen doe. Dat ik kleine man niet heb bestraft om zijn duw. Maar dat ik de bekende "time out" heb ingewisseld voor "time with". Omdat degene die het kwetsbaarst is je aandacht juist het meest nodig heeft. Dat nu maar weer blijkt hoe veel kinderen kunnen leren van zichzelf zonder als ouder met een priemende en belerende vinger te hoeven wijzen.

Ik denk terug aan hoe ik een uur later op het kussen van grote man een wiebelig hartje vond. Met allemaal kriebelige kusjes. Een sorry van kleine man. Een sorry uit zijn tenen, gevormd door het reflecteren op zichzelf.

En terwijl ik warm werd van binnen restte me nog 1 ding. Een klik op de "vind ik leuk" knop. Want tja.... time out? Time with!

Lieve oma

Lieve oma,

Goedhartig, dat was je.
Vrijgevig, nieuwsgierig en alert.
Altijd alles uit de kast,
zodat het voor ons prettig werd.

Vol pit genoot je van het leven,
gekenmerkt door enorme kracht.
Actief met bingo, kaarten maken,
gezelligheid die familie bracht.

Maar als die kracht in je karakter
dan plaats maakt voor angst en pijn,
als al het verheugen
is omgezet in waakzaam zijn,

als al je lichtjes dan gedoofd zijn
en je leeft van je laatste moed,
als je niet meer kunt genieten
dan is vredig rusten goed.

Rode konen

Rode konen
draaien zachtjes
met jouw hoofd mee
heen en weer

Jouw warm lijfje
op de lakens
vinden geen
koel plekje meer

Donkere nachten
lange uren
met die emmer
naast het bed

Ga maar slapen
lief klein ventje
ik ben bij je
water al klaar gezet.

Zachtjes tikkend
wordt het later
en staren jouw oogjes
in de nacht.

Lief klein nachtspook
zo warm en zacht ook
het is de slaap
die op je wacht.

Laat de koorts
maar voor je werken
Leg je er maar
kalm bij neer.

Snel word jij weer
mijn blij snuitje
en ben jij niet langer
zo ziekjes meer.

Lente

Tenen vol zand
en zwarte handen
Nagels versierd
met zwarte randen.

Je wangen felrood
je schoenneuzen kaal
Je knieën geschaafd
je hoofd vol verhaal.

Krijt aan de stenen
en fiets bij de muur
Je te warme vest
bungelt daar aan het stuur.

De zon door de wolken,
de lente in de lucht
Uit jouw lachende mond
glipt tevreden een zucht.

Gretige slokken water
een grote hap banaan
Jouw nieuwste plannen
laten je hier niet lang staan.

Een plakkus op mijn wang
Een aai zonder taal
Want buiten beleef jij
Jouw eigen verhaal.

Vulkaan

Jij bent een explosie
explosie van energie
Je hupst door de kamer
vol van al jouw fantasie

Wekenlang was je ziekjes
futloos, een witte snuit
De vulkaan was in ruste
nu barst hij volledig uit

Jouw explosies zijn fantastisch
we genieten met zijn twee
Ik omarm mijn vulkaantje
en neem hem lachend mee

Naar waar het vuur kan stromen
je energie maakt een vrije val
Lief klein vulkaantje
doe jij maar lekker mal.

De vrije val van jouw energie

Spelletjes

Ik hou van het moment waarop de deurtjes van de spelletjes kast opengaan en ik uit een van de mondjes hoor "spelletje?" Enthousiast hollende voetstappen, schuivende stoelen en een doos die opengaat. Al vlot gevolgd door een "ik begin!"

Beide mannetjes hebben spelletjes als favoriet tijdverdrijf. Het is prachtig om hun ontwikkeling te kunnen volgen op dit gebied. Gelukkig hebben we een prachtige winkel in Hengelo waar we eens wat kunnen proberen. Dat er zo veel keus is en mogelijkheden zijn op dit gebied had ik me een jaar of wat geleden niet kunnen indenken. En nu hebben we een fijne hobby!

Wout speelt het liefst coöperatieve spellen. Wij drietjes tegen het spel. Hij vindt verliezen niet leuk en maakt als jongste natuurlijk ook in veel gevallen de minste kans.
Dus spelen we regelmatig samenwerkingsspellen. Heel fijn, geen competitie tussen ons als gezin. Iedereen heeft gelijke kansen. We benutten elkaars kwaliteiten en oefenen met samenwerken. Onze absolute toppers zijn Busy Town van Richard Scarry (waarbij we sneller bij de picknick moeten zijn dan de hongerige drie biggetjes), boomgaard (het fruit sneller oogsten dan een woeste raaf) en sinds kort ook verboden eiland (schatten vinden voordat het eiland gezonken is).

Bram houdt wel van het competitie element. Met hem speel ik graag Machi Koro, (de grootste en belangrijkste stad bouwen, en met je omzet 4 onderdelen van de stad als eerste bouwen) ticket to ride (ingewikkelde treinroutes leggen om zo de meeste punten te verdienen), Takenoko (heel goed zorgen voor een heuse reuzenpanda) en natuurlijk schaak.

We doen ook met zijn drietjes wel eens een spel waarbij het draait om winnen of verliezen. Huttenbouwers in het stenen tijdperk is favoriet. Ook kolonisten junior, qwixx en regenwormen worden graag gepakt.

Spelletjes binden. Spelletjes zorgen voor lol, liefde en mooie herinneringen.

We love it!

Nationale complimentendag

Nationale complimentendag.

Facebook staat er bol van. Complimenten aan anderen. Omdat je er zo'n goed gevoel aan overhoudt.

Ja, positief en liefdevol met elkaar omgaan is van groot belang in onze wereld vol woede en agressie. En toch, het zit hem in de bedoeling en de inhoud van het compliment.

Gedrag van kinderen versterken door het geven van beloningen en complimenten werkt mijns inziens averechts. Kinderen verliezen hun intrinsieke motivatie, de waarde van de beloning wordt snel minder en kinderen kunnen zelfs onzeker worden wanneer er geen opmerking volgt over hun tekening of werkje.

En dus pakken we het hier thuis anders aan. Tijdens het ontbijt is Wout verdrietig want hij kan Kleine Mauw niet vinden. Wanneer Bram hem helpt beredeneren waar zijn knuffel is en hem zo helpt zijn Kleinie te vinden slik ik mijn goedzo in. "Wout, wat moet het fijn zijn om een broer te hebben die je helpt zoeken wanneer je hulp nodig hebt."
Met deze opmerking maak ik Wout bewust van de liefde van Bram voor hem, en benoem ik naar Bram wat ik in zijn karakter zo waardeer.

Even later zitten we aan tafel. Wout maakt een grote puzzel. Hij dreigt op te geven. Het ontduiken van moeilijke taken is iets wat voor beide mannen bijna als een reflex is. Ik benoem wat ik zie. "De stukjes die je zoekt vind je niet zo snel als je zou willen hè?" Er volgt een diepe zucht en een instemmende knik. "Soms zijn dingen lastiger dan je vooraf dacht. Maar de stukjes die je nog niet vond liggen vast in de buurt. En zodra je wat stukjes gevonden hebt wordt het steeds gemakkelijker." Dit begrip werkt voldoende. Na het eerste stukje volgt een tweede en langzaam maar zeker komt er schot in. Na 104 stukjes zie ik een heel trots gezicht. "Je hebt doorgezet toen het moeilijk was. Nu is je puzzel af!"

Geen beloning. Geen goedzo. Geen applaus of dikke sticker. Benoemen wat ik zie, zonder waardeoordeel is voldoende. Trots komt van binnen, uit jezelf.

Groter kan de beloning niet zijn.

Uitslapen

Zondagochtend.

Een dikke boterham is gesmeerd.
Het pakje melk is gekozen.
Vitaminetabletten liggen klaar.

Als de jongens wakker zijn redden ze zichzelf. Het fijne aan groter worden.
Ze gaan zelf naar beneden, zetten de verwarming aan en mogen lekker lang tv kijken.

En mams? Ik geniet van de stilte. Stilte in mijn kamer. Mijn deken voelt extra warm. Slapen lukt niet meer, dus klinken de geluiden van mijn favoriete programma door de slaapkamer.

Dierbare zondagen. Voor mams, maar ook voor de broertjes. Want als mams dan beneden komt na een heerijk uurtje tref ik de jongens tegen elkaar aan op de bank. Boterhammetjes op, bakjes staan zelfs al in de vaatwasser. Op de tafel staan de treintjes, getuige van een fijn broertjesspel.

Samen bouwen ze op zondagochtend aan hun broertjesband. Redden zich fantastisch samen. Nemen verantwoordelijkheid en steunen op elkaar. Ze leren elkaar op een andere manier kennen en leren samen overleggen.

Broertjes zonder rivaliteit.
Mijn grote droom, met tips uit het boekje how2talk2kids.
Het lijkt te werken. Mijn jongens zijn dol op elkaar. Halen het beste in elkaar boven. en gunnen elkaar het beste. Hebben ook wel eens ruzie, maar die wordt opgelost met de geen-win-geen-verlies-methode.
Ze werken aan een levenslange onvervangbare relatie.

En zo durft mama zich op zondag af te sluiten van de drukte.

Love it!

Naar school

Kleine man gaat naar school.

De eerste weken gingen niet zonder slag of stoot. Kleine man is een gevoelig manneke, wil het graag doen zoals het hoort en legt de lat hoog voor zichzelf.
Waar hij zich eerder verheugde op school baalde hij na dag 1 flink. Het was niet wat hij er van had verwacht.

Hij kende school zoals hij dat van grote vent ziet, kinderen aan een tafel met een werkje voor hun neus. En dan is een klas vol praatgrage kleuters best veel. Hij vroeg zich dan ook snel af wanneer hij mocht laten zien dat hij kan rekenen. Wanneer hij echt mag leren.

We bouwden rustig op. Luisterend naar kleine man maakten we samen een plan om steeds iets vaker naar school te gaan. En bij te veel verdriet nam ik hem gewoon weer mee naar huis.
Nadat kleine man zich had neergelegd bij het feit dat schoolgaan voor hem voornamelijk bestaat uit spelen vond hij al snel een leuk vriendinnetje. Dat gaf hem de steun die hij nodig had en langzaam maar zeker maakten de tranen vaker plaats voor een voorzichtige lach.

Zo stond hij gisteren voor het taakbord. Zijn taakwerkje gepland voor de vrijdag. Juf liep even bij hem langs. "Je hebt je werkje voor vandaag gepland hè? Dan mag je je stoel pakken en bij de taaktafel komen zitten".

Even bleef het stil. Toen brak er een kleine lach door in het gespannen gezichtje.

"Je zegt dat het MAG toch juf? Dat betekent dat ik alsnog kan besluiten het werkje niet te doen!"

Mijn kleine man. Altijd vol ideeën en altijd aan het nadenken.

Juf trapte er niet in en herstelde zich snel. En kleine man begreep ook wel dat het toch echt vrijdag was en het tijd werd voor zijn taakwerk.

En dus ging mams naar huis. Zwaaiend bij het raam waar kleine man zich op zijn taak werk stortte. Zonder nog oog te hebben voor mams.

En zo hoort het!
Spreid je vleugels lieve vent!

Grenzen

Ik denk graag mee met wat jij wil
en luister naar jouw wens
Zolang het veilig is voor jou
zijn wij gelijkwaardig mens

Soms doe ik een stap terug
is jouw wens niet direct die van mij
Soms kader ik jouw wensen in
laat ik je niet té vrij

Samen leven met jou mijn kind
is niet jij óf ik
Het is wij samen in 't vooruit
met hier en daar een schik.

Grenzen zijn belangrijk,
van jou en ook van mij
Binnen die grenzen kleuren mag
dat maakt onvoorwaardelijk wij.

Wij stellen samen lijnen op
om binnen in te kleuren
Soms stellen we die regels bij
dat opent nieuwe deuren.

Ik begeleid jou waar je groeien kan
in de toekomst en ook nu
En altijd kijk ik trots naar jou
als een volwaardig individu.