Kleine man gaat naar school.
De eerste weken gingen niet zonder slag of stoot. Kleine man is een gevoelig manneke, wil het graag doen zoals het hoort en legt de lat hoog voor zichzelf.
Waar hij zich eerder verheugde op school baalde hij na dag 1 flink. Het was niet wat hij er van had verwacht.
Hij kende school zoals hij dat van grote vent ziet, kinderen aan een tafel met een werkje voor hun neus. En dan is een klas vol praatgrage kleuters best veel. Hij vroeg zich dan ook snel af wanneer hij mocht laten zien dat hij kan rekenen. Wanneer hij echt mag leren.
We bouwden rustig op. Luisterend naar kleine man maakten we samen een plan om steeds iets vaker naar school te gaan. En bij te veel verdriet nam ik hem gewoon weer mee naar huis.
Nadat kleine man zich had neergelegd bij het feit dat schoolgaan voor hem voornamelijk bestaat uit spelen vond hij al snel een leuk vriendinnetje. Dat gaf hem de steun die hij nodig had en langzaam maar zeker maakten de tranen vaker plaats voor een voorzichtige lach.
Zo stond hij gisteren voor het taakbord. Zijn taakwerkje gepland voor de vrijdag. Juf liep even bij hem langs. "Je hebt je werkje voor vandaag gepland hè? Dan mag je je stoel pakken en bij de taaktafel komen zitten".
Even bleef het stil. Toen brak er een kleine lach door in het gespannen gezichtje.
"Je zegt dat het MAG toch juf? Dat betekent dat ik alsnog kan besluiten het werkje niet te doen!"
Mijn kleine man. Altijd vol ideeën en altijd aan het nadenken.
Juf trapte er niet in en herstelde zich snel. En kleine man begreep ook wel dat het toch echt vrijdag was en het tijd werd voor zijn taakwerk.
En dus ging mams naar huis. Zwaaiend bij het raam waar kleine man zich op zijn taak werk stortte. Zonder nog oog te hebben voor mams.
En zo hoort het!
Spreid je vleugels lieve vent!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten