Dag 2015

Alweer een jaar voorbij.

Vanmorgen liet mijn facebook mijn herinneringen van 31 december zien. Des te meer besef ik me hoeveel er voor ons veranderd is de afgelopen tijd.
Na 2014 af te hebben gesloten met een stiekeme traan en wat weemoed naar hoe het was, durf ik aan het eind van 2015 weer vooruit te kijken.

Mijn allergrootste cadeau dit jaar was ons allerprachtigste huis. Ik ben Marie Jose en Gert ongelooflijk dankbaar voor deze kans. Wat een huis, een huis waar ik echt van hou. Met al zijn mooie plekjes, een huis met een verhaal. Het huis waarin ons verhaal een nieuw hoofdstuk heeft gekregen, nadat we er flink in hebben geklust. Wat fijn dat er naast alle onverdraagzaamheid in deze wereld zulke fantastische mensen bestaan. Mensen met hart voor een ander. Mensen die er voor zorgen dat ik nog steeds elke avond met een glimlach ga slapen. Mensen die me het gevoel geven dat ik er toe doe.

Daarnaast ben ik dankbaar voor alle fijne vriendschappen die op mijn pad zijn gekomen en vriendschappen die ondanks alle ellende echt zijn blijven bestaan, mensen die me zijn blijven steunen.
De school van Bram heeft een belangrijk aandeel gehad in het ontstaan van deze vriendschappen. Vanaf het begin voelde deze school als thuiskomen. Alle lieve mensen die ik hier heb leren kennen hebben me zo fantasisch gesteund. In vriendschappen, maar ook in meedenken. Zo kwam er gisteren weer een lieve moeder langs met vuilniszakken vol mooie spullen voor de jongens. Jullie weten niet half hoe blij ik daarmee ben!

En dan mijn familie.
Appjes, betrokkenheid, een prachtige vakantie in Bosrijk, steun bij alle papieren rompslomp, liefde tussen de oude oma's en mijn jongens. Een wasje dat wordt gevouwen, een boodschap die voor me wordt gedaan. Het lijkt allemaal zo gewoon, we staan er weinig bij stil. Maar door het gemis van mijn vader besef ik me des te meer hoe zeer ik dit moet koesteren.

Het afgelopen jaar ben ik gegroeid. Gegroeid door alle liefde om me heen. Ik geniet, ik kijk vooruit en durf mijn vleugels te spreiden. En dat met dank aan jullie allemaal. Jullie hebben me zelfvertrouwen gegeven, me liefde geschonken en me anders naar mezelf laten kijken.

Komend jaar brengt een boel veranderingen. Lieve Wout gaat naar school. Een plek die hem een nieuw stukje wereld zal bieden. Een plek waar ik hem vol vertrouwen achterlaat.
En dan.. tijd en ruimte voor mam om zich te gaan ontwikkelen. Mijn hart te gaan volgen en me te gaan richten op waar ik goed in ben.

Ik wens jullie een heel fijn, liefdevol en gelukkig 2016.

Geloof in jezelf, maak je dromen waar en vooral, geniet!

Feestmuziek

Hoest
Ik hoor je
in je bedje

Hoest
Je warme koppie
wekt je

Je ogen springen open
zonder glans, je bent wat ziek.
Maar nog voor je hoofd omhoog komt,
klinkt in jouw stem toch weer muziek.

"Nog een nachtje slapen mam
dan ben ik jarig, ik ben blij
Dan krijg ik mijn cadeautjes
en komen al mijn vriendjes hier bij mij."

Rechtop zit je, je hoest klinkt rauw
je lijf wat slapjes, je ogen flauw.

Kleine levensgenieter,
altijd opgewekt en blij
Rust maar goed, spaar je vreugde
hang maar een dagje tegen mij.

Zorg dat je morgen kan genieten,
stralend, lachend, op jouw feest
Want vier zijn, lief mooi ventje,
dat ben jij nog nooit geweest.

Ik til je zachtjes naar beneden,
nu ben je nog even ziek
Morgen maken we een feestje
en ben jij de feestmuziek.

Verras

Straks verras ik jou m'n jongen
stralen jouw ogen van geluk
lacht jouw mond tot aan je oren
en kan de dag vast niet meer stuk

Dankbaar jou te verrassen
jouw verras verrast mij vaak
en zoals jij kunt verrassen
da's een dankbare zaak

Ik verheug me op jouw snuitje
als mijn verras de jouwe wekt
en als we samen dan verrast zijn
is mijn blij weer uitgerekt.

Wiebeltand

Hee jij daar malle wiebeltand
jij in dat mooie bekkie
jij maakt mijn kind ineens zo groot
jij bent toch maar een gekkie.

Trots is hij enorm op je
ik hoor steeds over jou
Hoe je beweegt en draait en dolt
Volgens hem kom jij best gauw.

Ik besef me hoe dat koppie
nooit meer zoals nu zal zijn
als door jou een gat ontstaat
doet mijn hart toch echt wat pijn.

De dagen worden afgeteld
hij volgt heel trouw jouw stand
en grappend lacht hij zijn tandjes bloot
"Dat ding is irriTAND!!"

Dag lief klein peuterbekkie
kijk me nog even aan
want dat wiebelende gekkie
laat de tijd nog sneller gaan.

Kijk

Kijk
Grote vent
met je losse wiebeltanden

Kijk
Grote vent
met je niet-meer-kleuterlijf

Kijk
Grote vent
naar jouw eigen mooie selfie

Kijk
Grote vent
want dat kijken ben je waard.

Soms verlies jij je zelfvertrouwen
kijk je te kritisch naar hoe het lijkt.
Vind je het niet altijd prettig
wanneer men glimlachend naar je kijkt.

Ik zou zo heel graag willen
dat jij jezelf de leukste vindt.
Dat je van jezelf zal houden
zoals ik dat doe, mijn kind.

Kijk vol vertrouwen in de spiegel
vergeet nooit jouw eigen pracht.
En als je even stiekem twijfelt
kijk hoe het leven naar je lacht.

Stap vol vertrouwen naar de toekomst
dat is je mama's grootste wens.
Kijk naar jezelf mijn grote vent
Je bent een onmeetbaar prachtig mens.

Vrede

Kijk daar lig je
slapend koppie
rode wangen
billen hoog, je ogen dicht.

Kijk daar lig je
in je bedje
slapend in het avondlicht.

In jouw hoofd je mooie plannen
Sinterklaas, school of een lieve vriend
Morgen sta jij op in vrede
vrede die jij hebt verdiend.

Ver weg van hier ligt ook zo'n humpie
in zijn eigen kille bed
Denkend aan de nare dingen
in zijn hoofd een bang gebed.

Morgen staat hij op met angsten
over onrecht om hem heen
Ruzie, oorlog, moordpartijen
mensen met een hart van steen.

Ooit lag hij ook zo in zijn bedje
dromen vol met fantasie
Slapend koppie, onbezorgdheid,
hij, lief jongetje van drie.

Wie belooft jou dat de wereld
jou met rust laat kleine man?
Wie belooft jou dat je morgen
onbezorgd weer spelen kan?

Wie belooft jou dat de wereld
van oorlog nu weer vrede maakt?
Wie belooft jou dat jouw leven
niet vol van angst en wreedheid raakt?

Strakjes pak jij weer mijn handen
zal je glimlach vol van warmte zijn
Laten we leren van die liefde
simpel, puur en o zo klein.

Als... dan.

Als mijn hoofd vol onrust zit
en mijn lijf het moe verraadt
Als mijn woorden klunzig zijn
en mijn spiegelbeeld niet volstaat

Als mijn dag niet de mooiste is
de klok mijn rust verstoort
Als ik uitglij over mijn woorden
en jij plots mijn gemopper hoort

Als ik even geen humeur heb
en jij aait mijn haren zacht
Als mijn wallen donker zijn
en jij voorzichtig naar mij lacht

Als ik even niet zo ik ben
en jij bent dan gewoon zo jij
Dan is al het zwart plots wat witter
en weet ik "jij hoort bij mij".

Als... dan.

Als mijn hoofd vol onrust zit
en mijn lijf het moe verraadt
Als mijn woorden klunzig zijn
en mijn spiegelbeeld niet volstaat

Als mijn dag niet de mooiste is
de klok mijn rust verstoort
Als ik uitglij over mijn woorden
en jij plots mijn gemopper hoort

Als ik even geen humeur heb
en jij aait mijn haren zacht
Als mijn wallen donker zijn
en jij voorzichtig naar mij lacht

Als ik even niet zo ik ben
en jij bent dan gewoon zo jij
Dan is al het zwart plots wat witter
en weet ik "jij hoort bij mij".

Ochtend

Het donker van de ochtend
de stilte van de nacht
Naast mij jouw warme handje
daar waar ik hem verwacht

Zacht woel je door mijn haren
"Ik ben wakker mam.
Ik was de prinses
en jij de oude man"

Stilletjes mijn ogen open
twee glinstertjes kijken mij aan
Daar is jouw kleuterige lijfje
klaar om richting trap te gaan.

In mezelf mopper ik even
het is potverdrie nog nacht
en nadat ik even slik
aai ik jouw bolletje even zacht.

Altijd komt de ochtend sneller
sneller dan ik dromen kon
Altijd komt de ochtend sneller
dan dat mijn eigen dag begon

De prinses gaat sierlijk naar beneden
de oude man iets kreupel er achteraan
Zonder enige twijfel
zal mijn liefde voor mijn slapen gaan

En als jij mij vraagt wat ik wil worden
zeg ik terwijl ik gaap
"als ik groot ben ga ik
eerst ontzettend in winterslaap".

Dromen

Jouw dromen zijn de mooiste
ze slapen door de nacht
ze geven jouw peuterlijfje
een stootje levenskracht.

Ik zie je bijna groeien
zoals jij daar zo ligt
jouw benen worden langer
en spitser jouw gezicht

Waar zijn je mollige armpjes
waar is je peuterbuik
vind je het wel goed
dat ik nog even je ruik?

Lief wat word je groot zeg
lief waar blijft de tijd
in mijn hoofd pas net geboren
maar die baby ben ik kwijt.

Met mijn neus in je blonde haar
neem ik een diepe zucht
want voordat ik het weet
vergeet ik jouw peuterlucht.

Jouw dromen zijn de mooiste
droom dus zo fijn je kan
droom ook deze nacht door
slaap lekker kleine man.

Onmacht

Beste moeder in de winkel
met je ogen dof gericht
op jouw lieve kleine ventje
met een gelijkend dof gezicht.

De wanhoop in je blik te lezen
schuifelend langs ieder schap
je zoontje kiest een ander paadje
hij krijgt van jou een fikse klap.

Zonder opzet, dat kleine ventje
op weg naar wat hij daar plots zag.
en in zijn lieve kleuterogen
zie ik voor het eerst zijn lach

Jij zag niet wat hij zag
jij zag niet wat jij in zijn blik kon zien
want als je echt keek in zijn ogen
glimlachte je ook misschien.

Een klap van onmacht
een klap vol pijn
maar daar op dat kwetsbare snuitje
hoort die brute klap niet te zijn.

Wat graag zou ik je vertellen
dat jouw kind iets anders wil
dat hij wil groeien in vertrouwen
en niet onder jouw hand zo kil.

Ik kijk je even in je ogen
mijn blik zegt alles, mijn hoofd zo vol
ik kniel naast mijn eigen jongens
en kus ze zachtjes op hun bol.

Graag had ik ze dit ontnomen
dit beeld, deze gedachte en deze pijn.
en jij, klein ventje naast je mama,
laat het voor jou snel beter zijn.

Beste moeder in de winkel
besef je dat dit zo niet gaat
heb lief, wees zacht en ook geduldig
een nieuwe start komt nooit te laat.

Blote pootjes

Blote pootjes
in het water
rennen vrolijk langs de lijn

Blote pootjes
in het water
lekker nat en dat is fijn

Het water spettert op mijn armen
ik ril wat en kijk betrapt naar jou

Blote pootjes
in het water
maken dan van vreugd een sprong

Ondeugend stralend beide oogjes
en jouw glimlach
lacht zich rot

Blote pootjes
in het water
spetteren harder langs de lijn

Als we allebei dan koud zijn
sla ik mijn armen om jouw lijf
snuif ik jouw lieve zomerhaartjes
tel jouw zandteentjes tot vijf

Het water als parels op je vel
stralend in de warme zon
ik leg mijn hoofd tegen de jouwe
en fluister zachtjes

"Dank je wel"

Vertrouwen

Een kwestie van vertrouwen.

Onvoorwaardelijk geloven in je kind.
Miniman is wat men noemt een slechte slaper. Vanaf dat hij baby was is hij elke nacht meerdere keren wakker.  Eigenlijk is zijn ritme nooit veranderd.  Elke twee uur wakker. Huilend. Verdriet. Soms krijsen.

Talloze adviezen kreeg ik.
"Heb je hem al eens laten huilen?"
"Je moet zorgen dat hij in zijn eigen bed gaat slapen."
"Je moet hem maar een aantal nachten wegbrengen."

Goedbedoeld. Maar nee. Ik ben er voor mijn kind als hij het moeilijk heeft. Natuurlijk wil hij zelf ook niet elke keer overstuur wakker zijn. Natuurlijk wil hij zelf ook slapen als hij eigenlijk doodmoe is. Huilen en wakker zijn doe je niet voor de lol.

Jaren zocht ik naar de sleutel. De sleutel van zijn nachtelijke spookacties. Niemand kon helpen. Alleen mijn voorraad geduld, vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde. Geen beloningssysteem, slaaptraining of wat dan ook. Maar een dosis vertrouwen.

De sleutel lag bij mijn mannetje zelf. En tussen de boterhammen.

Want naast het slapen bleek miniman ook een zeer moeizame eter. Brood was niet favoriet. En steeds meer stond brood hem tegen. Toen de luier van kleine man af ging bleek dat zijn ontlasting ook anders was dan gemiddeld. En dan ga je denken.

Kinderen kennen zichzelf als geen ander. Wat maakt dat hij geen boterhammen wil? Wat zit er in een boterham?  Tarwe. Gluten.

En dus liet ik een week of drie geleden alle gluten weg uit de voeding van miniman.  Vervangende producten, nieuwe recepten en een geplunderde portemonnee.

Na een week werd miniman rustiger. Ging eten als een bootwerker in plaats van de minihapjes die hij anders at. En zijn slapen leek zelfs te reageren.

En toen vanmorgen. Zes uur. Mijn bed was leeg. Een klein wakker stemmetje van zolder "Mama! Waar is het donker?"

Lieve miniman. Doorgeslapen. In zijn eigen bed. Zonder tranen.

Onvoorwaardelijk en in vertrouwen.

Jij

Mooi ben jij
je haren zo blond
ze wapperen in de bries

Sterk ben jij
je ogen vol trouw
ze stralen in de zon

Steeds verder durf jij
zo zonder mij
op naar jouw eigen weg

Dit ben jij
mijn lieve kind
in alles wat je doet

Jouw voeten dragen je mooie lijf
je hoofd draagt al jouw zin
zo stap jij steeds iets verder
je eigen wereld in

Kind van mij
dit ben jij
word dat wat je wil.

Dag flat

Dag flat
Dag plekje van ons drie.

Dag flat
Daar waar het rustig werd.

Daar waar we alle tijd hadden om
na te denken over wie we zijn.

Daar waar zo dichtbij elkaar
groeiden tot wie we zijn.

We laten hier wat achter.
Luiers, mamamelk, de eerste kleutertijd.

Dag flat.
Het wordt tijd.

We maakten zeven maanden pas op de plaats.
Nu verrijken we onze horizon.

We kijken er naar uit!

Op vakantie

Morgen ga ik op vakantie.
Met mijn grote zoon.

Luxe kamer, all inclusive. Het schijnt mooi weer te worden. Allerlei voorzieningen. Van voetbaltafel tot verstelbaar bed. Wat een luxe. De koffer staat klaar. Tijdschriftje, knabbeltje, iets lekkers te drinken.
We boffen.

Morgen ligt hij aan de snoertjes.
Mijn grote zoon.

Al maanden gaat het steeds slechter met hem. Vermoeid en o zo vroeg wakker. Een druk hoofd, lastig concentreren, halve dagen school. Hij mist zijn vriendjes na schooltijd en wordt eerder opgehaald van feestjes.
Wat een zorgen.

Morgen en overmorgen wordt hij gecheckt. Lichamelijk. Zijn slaap wordt nauwkeurig geregistreerd. Op de volwassen afdeling waar ze nog nooit kinderen hebben gehad voor dit onderzoek.

We maken er iets fijns van. In deze drukke periode van klussen en dozen is dit momentje van contact met mijn grote zoon heerlijk.

En dus gaan we morgen op vakantie.
Op vakantie naar het ziekenhuis.
Er samen even tussenuit.

Boekjes lezen, knabbeltje, spelletje. We kruipen in hetzelfde bed en kletsen over vanalles.

En die snoertjes?
Ach.

Bikkel.

zwaai

Vandaag zwaai ik naar de hemel
terwijl ik niet weet of die bestaat.
Ik kijk naar de zon en zie dan
hoe daar een wolk ontstaat.

Is dat daar dan jouw thuis nu?
Kijk jij van daar naar hier?
Wij kunnen het niet weten
want hier is ons plezier.

Toch zou ik het graag willen
dat jij ons hier kon zien
Dan kon ik me optrekken
aan jouw nuchterheid misschien.

Dan hoefde ik niet meer te raden
naar hoe jij vindt dat het nu gaat.
En kon je komen kijken
hoe het met ons leven staat.

Ik mis de helft van mijn basis,
mijn afkomst en mijn jeugd.
en op jouw contact met mijn mannen
had ik me zo verheugd.

Vandaag zwaai ik naar de hemel
of die nou wel of niet bestaat.
En fluister ik naar je foto
over hoe het met ons gaat.

Moederdag

Twee vreugdevolle snuitjes
daar aan mijn grote bed.
Thee met twee beschuitjes
door jullie klaar gezet.

Pakjes met veel plakband
een kusje op mijn wang.
Jouw knuistje in mijn hand
jouw glimlach die ik vang.

Toen jij werd geboren
mocht ik jouw mama zijn.
Een waardevolle titel
en zo ontzettend fijn.

Nog mooier dan de pakjes
de beschuitjes en je lach
is dat ik jouw mam mag wezen.
Jij gaf mij moederdag.

Vrede

Jouw leven is een speeltuin,
jouw lach een zonneschijn.
Jouw wereld vol met vriendjes,
jouw gedachten zonder pijn.

Jouw kast zo vol met speelgoed,
jouw knuffels daar gezet.
Om je heen heerst liefde,
en ook een veilig bed.

Hoe anders kan het zijn soms,
nu en lang gelee,
Jij vanuit jouw onbezorgdheid,
zit daar nog niet mee.

Toch denk ik aan die ander,
daar zonder veilig bed.
Angstig denkend aan de morgen,
een leven vol verzet.

Ik denk aan al hun angsten,
en kijk dan eens naar jou.
Snel druk ik voor je verder speelt,
een kusje op je mouw.

Ik leer je hoe je lief hebt,
en hoe je oplost bovenal.
Vrede is jouw basis.
Maar vrede hoort overal.

Trusten kleine vent.

Trusten kleine vent.

Daar lig je op je kussen,
je haren in de war.
Je ogen op half zeven.
Wat blijf ik graag nog even.

Je ruikt alvast naar slaap,
daar met je knuffel in je arm.
Je hoofd rust op je hand.
Op reis naar dromenland.

Kind wat ben je prachtig,
kind wat ben je mooi.
Dans jij maar naar je slaap,
mijn kleine grote knaap.

Zoals jij ook deze dag leeft,
het lijkt een prachtverhaal.
Hoe jij leeft met al jouw "eigen"
jouw schoonheid doet me zwijgen.

Laat me kijken naar jouw koppie.
Wat bracht deze dag voor jou?
Welk lijntje mocht jij leggen,
kind, wat hou ik veel van jou.

Mama

Mijn liedje

Als ik kon liedjes schrijven
dan deed ik dat vandaag.

Af en toe wil je het van de daken schreeuwen. Van de daken schreeuwen hoe je je voelt. Iedereen kent wel zo'n moment van grootse gevoelens.

Er waren er in mijn leven een aantal. Momenten van gevoelens die ik wel van de daken zou willen schreeuwen. Momenten om aan terug te denken en als herinnering op te slaan.

Vandaag is anders. Geen dag om van de daken te schreeuwen. Maar wel een dag om te willen delen hoe ik me voel. Een klein vuurtje brandt in mijn hart. Een klein vuurtje van geluk. Een vuurtje dat prachtig in een liedje zou passen. Maar laat dat nou niet mijn sterkste kant zijn.

Daarom maar zo.

Mijn vuurtje brandt van geluk en dankbaarheid. Gewoon, om alle lieve mensen. Iedereen denkt mee en verrast me telkens weer met prachtige oprechte woorden, rakende berichtjes, handige handen en zelfs onverwachte geschenken. Geschenken die ze treffend zijn, alsof er een lijstje klaar ligt met wensen.

Gek genoeg wens ik maar weinig.  Eerder dacht ik nog wel eens de loterij te willen winnen. Of in een miljoenenhuis te kunnen wonen. Of de allermooiste inloopkast met veel te veel kleren.

Op dit moment wens ik alleen maar dat al deze lieve mensen net zo veel liefde krijgen als ik. Want wat is dit bijzonder.

Ik besef me meer dan ooit wat een gebaar maken betekent voor iemand die het moeilijk heeft. Daar kan geen loterij tegenop. Elk likje verf van jullie, elke lief appje, elk mooi woord of gebaar, wakkert dat kleine vuurtje aan.

Het lijkt een droom. Een droom die misschien wel te groot is om in een liedje te passen. Daarom maak ik hem maar klein.

Dank je wel.

Oudjaarsavond

Met een kop thee op de bank.

Ik vier mijn oudjaarsavond. De oudjaarsavond van een heel bewogen jaar.

Dag 2 vooraan. De 2 die staat voor de jaren waarin er zo veel is gebeurd. Ik zou er een roman over kunnen schrijven.
Verliefd zijn, trouwen, overlijden, kinderen krijgen, studie afronden, aan het werk gaan, huis kopen en weer verkopen. Het is een greep uit de achtbaan van mijn 2.

Het is alsof in het laatste jaar van mijn 2 vooraan deze achtbaan werd afgesloten met nog een vreselijke duik de diepte in.

Een duik die er de afgelopen maanden voor gezorgd heeft dat het stil was op mijn blog. Die mijn leven even stil heeft gelegd.

En dan toch. De achtbaan rijdt voorzichtig weer verder. De eerste stappen zijn gezet. Fijne stappen die me soms een ander mens lijken te maken. Bergen zijn molshopen geworden. De blik is gericht op de toekomst.

Een toekomst zoals ik hem niet bedacht heb op mijn vorige oudjaarsavond. Een toekomst waar ik met open armen en met vertrouwen naar uitkijk.

We zetten een punt achter de twee vooraan. Een nieuwe start, een open toekomst.

Welkom 3!

Dank je, jij, die dit gevoel zo prachtig wist de weerleggen in een drieluik van foto's. Drie foto's die laten zien dat ik met open armen de toekomst in ga. Samen met mijn prachtige jongens. Met ons 3.
Het drieluik, die ik speciaal op deze oudjaarsavond heb opgehangen. Symbool voor een nieuwe start.

Dank je, jij, die me met een simpel postkaartje wist te motiveren om mijn blog weer op te pakken.

En dank je, jullie die me de afgelopen zware tijd door gesleept hebben. Zonder alle bijzondere mensen om me heen was dat me niet gelukt.

Dank je.

Pientere kinderen

"Daar hebt u het mee getroffen, met twee van die kinderen!"

De winkeljuffrouw van de plaatselijke drogisterij kijkt met wijdopengesperde ogen als midiman de bijsluiter van de neusspray leest. Hij vraagt zich af wat xylometazoline betekent. Miniman weet daar wel een antwoord op. "Dat is dat spul wat je snottebellen weer door je neus laat glijden." De winkeljuffrouw lacht eens vriendelijk naar de mannetjes. En schenkt mij ook een glimlach van oor tot oor.

Getroffen. Dat heb ik het zeker. De mannetjes zijn fantastisch. Vindingrijk, enthousiast en leergierig. En toch schuilt er ook een boel zorg in deze twee jongens.

De grote glimlach wordt opgevolgd door een nieuw stuk tekst van de vriendelijke mevrouw. "Hoe oud zijn ze? Ze hebben het wel mee zeg."

Ze hebben het wel mee. Iets wat ik vaker hoor als mensen het over mijn kinderen hebben. Wat hebben ze mee? Dat ze anders denken en daardoor door leeftijdsgenootjes vaak niet begrepen worden? Dat ze zich op deze jonge leeftijd al druk maken over de zin van het leven? Dat ze nachten denken over alles wat er in ze om gaat? Dat ze vaak op een totaal verkeerde manier worden aangesproken? Dat ze zich zo vlot ontwikkelen dat het voor henzelf soms frustrerend is?

Natuurlijk snap ik waar de mevrouw op doelt. Dat ze hun intelligentie mee hebben. Want, zoals veel mensen suggereren, dan kom je er wel.

Ze komen er ook wel, die twee. Maar niet zonder slag of stoot. Om te zien wat nodig is om dit soort kinderen gelukkig te maken, moet je ervaren. Ervaren hoe belangrijk het is om dagelijks te blijven uitdagen. Omdat ze anders niet slapen. De lijfjes zijn moe, maar de koppies nog niet. Ervaren hoe belangrijk passend onderwijs is. En ervaren hoe belangrijk het is om met mensen te kunnen praten die je begrijpen. En dat is een uitdaging. Want als je praat over hoogbegaafdheid wordt dat gezien als hoog van de toren blazen. Als pronken met je kind. Daarom doe je dat maar heel bewust niet.

We lopen door de stad. De jongens willen graag naar de plaatselijke spellenwinkel. Daar binnengekomen zoekt midiman de schaakspellen op. Ik hoor een diepe zucht en voetstappen. Benieuwd wat er is. Midiman loopt op de winkeleigenaar af. "Meneer?" De winkeleigenaar reageert op een prettige manier. "Wat wil je me vragen?" "Het valt me op de het schaakspel niet goed staat opgesteld. De dame staat niet op eigen kleur. Mag ik dat veranderen?" "Natuurlijk. Fijn dat je dat voorstelt. Het was me nog niet opgevallen."

Midiman loopt naar het schaakspel en wisselt de stukken. De winkeleigenaar gaat verder met zijn bezigheden.

Bijna ben ik verbaasd. Wat prettig dat mijn kind behandeld wordt zoals hij verdient. Ik heb geen aapjes die bewonderd horen te worden alsof ze in de dierentuin lopen. Ook deze kinderen verdienen het gezien te worden zoals ze zijn. Zonder ze het gevoel te geven dat ze vreemd zijn.

Zometeen komen ze thuis. Terug van een fijne plek waar ze onderwijs op maat krijgen. Waar ze allebei ontzettend gelukkig zijn. Dankzij de steun van bevlogen juffen die hun ziel en zaligheid leggen in het onderwijs aan hoogbegaafde kinderen.

Ik neem me voor niet meer angstig te zijn voor dat ene woord. Om niet meer bewust te zwijgen wanneer het over de prestaties van mijn kinderen gaat. Niet meer terug te deinsen voor mensen die vinden dat ik te hoog van de toren blaas. De jongens verdienen het dat ik over ze praat zoals ze zijn. Zonder de waarheid te verstoppen.

Trots.

Gaap

5.10 u.

In de woonkamer temt team Umizoomi een tijger. Op de bank zitten de mannetjes. Iets te drinken en een klein lampje aan.

Alweer een uur zijn ze wakker. Klaar voor de nieuwe dag. Net als alle andere dagen van de week. Als school begint zijn wij toe aan lunch.

In het ziekenhuis bleek al eerder dat midimans slaapprobleem een aanwijsbare oorzaak heeft. Met medicijnen en lichttherapie proberen we het onder controle te krijgen. Tot nu toe zonder resultaat. Maar de laatste maanden lijkt ook miniman steeds vroeger wakker. Het probleem is erfelijk... zou het?

Ook de nachten zijn roerig. Minimans levendige fantasie gaat vaak met hem aan de haal. En dan wordt hij wakker. Soms een keer, vaak een keer of drie. Doorslapen heeft hij nog nooit gedaan.

Ik luister vanuit mijn slaapkamer naar de mannetjes. Ik vouw maar vast een wasje. Het programma is zo afgelopen. De tijger is getemt. En dan begint mijn dagelijkse uitdaging. Twee wakkere jongens temmen nog voor de ochtend is begonnen. Een gehorig flat, een mams die de dekens van het warme bed in haar fantasie om zich heen voelt. Wat zou het fijn zijn als we op een dag tot zes uur en aan een stuk zouden slapen. Maar wat is dat ver weg.

De wereld is stil. De huizen zijn donker.
Aan de eettafel danst eenhoorn flonkerglans over het speelbord.

Wij zijn wakker.
Hopelijk de buren nog niet.

Wat netjes begon...

Soms moet je op ideeën komen.

Nieuwe fijne vrienden. We bezochten ze  Nieuwjaarsdag. Zij is ook juf. En dus creatief. Meestal een logisch gevolg.

Ik wist dat het kon. Gewoon even vergeten. Ken je dat?

De mannetjes genoten. De meisjes genoten ook. En mams nog wel het meest. Wat is lol hebben soms simpel.

En dus besloot ik de daad bij het woord te voegen en thuis ook een poging te wagen.

De mannetjes allebei aan tafel. Ik nam de grote spuit en spoot. Een berg vol.

De koppies van de mannetjes spraken boekdelen. Hun ogen straalden zo dat ze lichtgaven bij het wit.

Voorzichtige vingers prikten in de berg. Handen duwden de berg plat. Er werden sporen gevormd. Auto's raakten bedekt en waterscooters raceten door het met wit bedekte landschap.

Een uur lang werd er netjes maar intens genoten. En toen?

Toen gingen de kleren uit. En gingen de mannetjes volkomen los. Het hek was van de dam. De mannetjes werden sneeuwpoppen met een hanenkam. Wat een plezier.

Toen al het wit verdwenen was van de tafel gingen de mannetjes onder de douche. Ze keken hoe het water wit van hun lijfjes aflekte. Ze spoelden het speelgoed langzaam schoon.

Betoverd.
Scheerschuim.

Peuterliefde

Daar gaan ze.

Hand in hand. De wereld nog voor zich.
Miniman en zijn lieve vriendinnetje M.

"Ik ben prinses Lolly. En dan ben jij de draak. En dan gingen we boodschappen doen. En we redden een poesje."

Peuterliefde. Dat je je vriendinnetje een spraakbericht stuurt om haar te vertellen dat je haar mist. Dat je samen graag wilt kleien. En daarna ijsjes wilt verkopen.

Peuterliefde. Dat je samen met je vriendinnetje het superbeesie boek leest. Samen aftelt van 10 naar 0. Om vervolgens keihard in de lach te schieten om "superbeesje is al onderweg!"

Peuterliefde. Dat je een ring uitzoekt omdat je vriendinnetje bijna vier wordt. En er soms een stiekeme traan komt omdat jij dat nog niet bent. En jullie daarom niet hand in hand in de klas kunnen zitten.

Peuterliefde. Dat je moeder aan de kant staat. Ontroert van al dit simpels. Kon liefde maar altijd zo eenvoudig blijven.

Peuterliefde.
Wonderschoon simpel.