Dat geeft...

.... rust!

Vandaag kwam dan het verlossende woord. Het zorgverlof dat ik voor miniman heb gekregen wordt verlengd!!! Tot de zomervakantie mag ik miniman door zijn benauwde momenten slepen. Hem knuffelen, aaien en steunen in de voor hem soms lastige weg door de grote wereld. En niet het minst belangrijk, hem voorzien van de melk waar hij die heerlijke spekkies van op zijn benen krijgt. De melk die er voor zorgt dat hij groeit, geniet en kalmeert als hij verdrietig is.

Het was een lange weg om dit verlengde verlof definitief rond te krijgen. We gingen van directie en bestuur naar logopedie, bedrijfsarts, huisarts en onafhankelijk huisarts. Een ieder was begripvol, maar alles moest zwart op wit. En dat duurde even.

Maar vandaag was daar dan het verlossende woord. De mondelinge toezegging van het bestuur. Voldoende zwart op wit en alle recht om voor miniman te zorgen. Het zwart op wit voor ons volgt komende week. Het zwart op wit dat bewijst dat ik er nu fulltime voor mijn miniman mag zijn.

En dat geeft rust.

''

Dat geeft rust

En dus genoten we van een rustig dagje. Vast bijkomen voor morgen. Dan is het weer prikjesdag. En dat ging de vorige twee keer flink mis. Nog even twijfelden we of we de prikken morgen tijdens een opname zouden laten zetten, maar dat geeft onrust. En dat kunnen we niet gebruiken. Want door alle spanning, het slechte slapen en de angstige momenten zijn we toe aan rust.

En met het idee in mijn achterhoofd dat ik er de komende maanden voor miniman ben voel ik de energie. Energie om morgen de mama te zijn die miniman nodig heeft. En niet alleen morgen. Altijd.

Lieve miniman, met al mijn liefde en energie zal ik voor je zorgen. Je hebt het verdiend!

Buurtsuper

Sinds een paar weken is hij er. De nieuwe buurtsuper.

We waren al erg tevreden met ons huis, we misten alleen nog een buurtsuper op loopafstand. Want zelfs voor een klein boodschapje moesten we eigenlijk met de auto. Maar dat is nu voorbij! De buurtsuper is een feit! Van alles is er te koop, van bananen en knakworst tot vissticks en wasmiddel.

Het personeel is over het algemeen behulpzaam. Soms zijn producten wat aan de prijs, één tomaat voor 2 euro is zo goedkoop niet... maar als je dan ook een dikke tros bananen én een pak ijs kunt meenemen voor een euro, dan ben je toch weer blij!
Wel valt ons de leeftijd van het personeel wat op. We hebben het idee dat ze de zestien niet altijd halen. En ook over de rekenkunsten valt niet naar huis te schrijven. Regelmatig moet op verzoek van de oplettende klant het totaalbedrag op de bon worden aangepast. Grove rekenfouten lijken de orde van de dag te zijn.

En toch zijn we blij met onze plaatselijke buurtsuper. We genieten van de spontane aanbiedingen en zelfs giften van het personeel. En hoe origineel is het dat je als klant zo nu en dan ook zélf achter de kassa mag kruipen om je producten te scannen?

Wekelijks wordt het assortiment nog uitgebreid en er wordt op lijsten bijgehouden welke producten er nog moeten worden toegevoegd om de collectie in de winkel compleet te krijgen. Zelfs mensen uit andere provincies helpen mee de buurtsuper op de kaart te krijgen door het assortiment compleet te maken. En dat is fijn!

Wilt u het personeel leren kennen? Hieronder vindt u het smoelenboek:

Dhr. B. Talen, bedrijfsleider

Dhr. W. Talen, hoofd kassa

Kom de winkel gerust eens testen. En heb je nog producten die onze buurtsuper niet in de collectie heeft? Er wordt heel graag geruild!
__________________________________________________________________

En dat er echt graag met het winkeltje wordt gespeeld blijkt wel uit de volgende opmerking van midiman:

Mams: "Bram, ruim je die vork even op?"
Midiman: "Dat doen Brammen niet mama, Brammen spelen met winkeltjes!"

Zucht.
__________________________________________________________________

Dat is even geleden..

... maar daar ben ik weer!

Na anderhalve week kwakkelen zijn we allemaal weer iets beter te pas. Mams had haar zoveelste borstontsteking te pakken en de mannetjes waren snipverkouden. En snipverkouden zijn is vervelend, maar voor miniman ook ronduit gevaarlijk.

En dat bleek. Tot 2 keer toe zat zijn luchtpijp weer dicht. Potdicht. En twee keer op 1 dag is wel wat veel. En dus zaten we 's avonds bij de huisartsenpost met ons minimannetje. Om uit te sluiten dat al het slijm een longontsteking of iets anders naars had veroorzaakt. Gelukkig niet, maar wat een kwal was die dokter zeg. Zijn medisch advies: miniman rustig houden en hem een verhaaltje voorlezen. Nee, dat snappen we zelf ook echt nog niet. En nee, we doen ook al niet alles om het voor miniman fijn te maken. Tjonge, daar kan mams niet goed tegen. En als je dan zelf veel, heel veel pijn hebt en al nachten maximaal 3 uur slaapt, dan verliest zelfs deze mams haar geduld. En dus was mams voor meneer de dokter niet meer zo aardig....

Ondertussen zijn we bezig met een verlenging van het zorgverlof. Het verlof van mams liep door tot mei, maar aangezien miniman het drinken uit de fles echt niet kan leren is het geen optie om te werken. Dus gaan we van logopediste naar bedrijfsarts en onafhankelijk huisarts om alle formulieren rond te krijgen. En dat blijkt nog niet zo gemakkelijk. Hopelijk is het allemaal op tijd rond en kan mams nog even mams zijn. Want dat is voor miniman belangrijk, maar ook midiman heeft me even hard nodig, want ook met hem gaan we een medisch traject in.

Onze lieve midiman is namelijk moe, moe, moe. Eigenlijk is hij juist zo energiek, maar een stukje lopen of twee dagdelen peuterspeelzaal is te veel voor hem. En mams gevoel zei dat het niet helemaal klopte. Dat dit té is voor een peuter. En dus kaartte mams dit aan bij de kinderarts. Die wilde even een bloedonderzoek doen en toch ook even zeker zijn dat het hartruisje dat het consultatiebureau had opgemerkt ook echt zo onschuldig was als ze dacht. Dus ook maar even een hartfilmpje. En dan een belafspraak om even te overleggen. Als alles goed was belde ze over 4 weken, anders eerder.

En toen ging de telefoon. De kinderarts.

Naast een fikse bloedarmoede bleek ook midimans hartfilmpje niet goed. "Ik zie afwijkingen die er niet horen te zijn", aldus de kinderarts. En daarna een medisch verhaal over aderen, hart, longen en vernauwingen. En om te kijken wat dit alles precies inhoudt en om de ernst te bepalen wordt onze lieve, vrolijke midiman bekeken door een gespecialiseerd kindercardioloog.

En dus proberen we het hoofd weer koel te houden. De positieve dingen te zien en te genieten van alle mooie dingen van onze mannetjes. Miniman die begint te grijpen en zoveel lol heeft om alles wat midiman doet. En midiman die druk bezig is met zijn Albert Heyn winkeltje en zijn miniboodschapjes. Want ondanks alle zorgen worden de mannetjes veel te snel groot!

Paasfeest

Geachte aanwezigen!

Hierbij verklaar ik, meneer Wout Talen, dit Paasfeest voor geopend!

Waar we gisteren al heerlijk hebben gebruncht bij oma Els en opa Wim was het vandaag tijd voor een echte koemelkvrije High Tea. Midiman had in de supermarkt al helpen zoeken naar lekkere dingen en hij verheugde zich al dagen op de spekjes en schuimpjes die hem vanuit het keukenkastje verleidelijk aan lagen te kijken. Gisteren wilde midiman al beginnen met cakejes bakken, maar hij moest echt nog even wachten.

Omdat lieve midiman zich zo verheugde, was het vanmorgen vroeg. Heel vroeg. Om klokslag vier uur ging onze kamerdeur open en kwam een wakker mannetje binnen. "Gaan we nu cakejes bakken?" Midiman was zijn bed niet meer in te krijgen. Gelukkig wisten we met een gezellig ontbijtje het bakken tot zeven uur uit te stellen. Maar toen was het de hoogste tijd.

Midiman huppelde vrolijk rond om alle ingrediënten naar de kamer te brengen.

Wegen, kneden, proeven, alles was even leuk.

En ook miniman hielp een handje mee.
Hij besprak met onze huisvriend Fles wat er allemaal moest gebeuren en verdeelde de taken.

En toen de cakejes, worstenbroodjes en soyasmoothies klaar waren was het "Klein Tukkietijd". Want de mannetjes waren erg moe. Midiman kroop vol verwachting in bed en miniman nestelde zich in de doek.

Precies zeventien minuten was het stil. En toen klonk door de babyfoon een zacht "mama, mama!" Midiman was al weer wakker en vroeg zich af of alle mensen er al waren. Maar die waren er nog niet. En dus trokken we de nog vermoeide midiman toch zijn paasbeste blouse maar aan om nog een beetje na te dutten in de bank. En toen was daar het felbegeerde rode autootje van oma Trudy. Midiman was dol, maar dan ook dolblij.

Samen met oma werd de High Tea tafel eens bekeken.

En het resultaat mocht er zijn!

Ook tanti en oma hadden heerlijke dingen gemaakt en het zag er gezellig uit. Nadat midiman het buffet had geopend mocht iedereen eten wat hij lekker vond. En midiman genoot. Hij at zijn buik helemaal rond en zette zijn eigen thee.

Miniman genoot van alle aandacht en zijn eigen mamamelkbuffet. En midiman speelde, at en genoot minstens net zo hard. En toen was het tijd. Na honderd boekjes, rondjes op papa's rug en filmpjes met tanti zwaaiden we iedereen weer uit.

Nu zit ik hier naast het bed van midiman. Hij kan niet slapen. Vol van alle leuke dingen. En een beetje verdrietig, omdat hij beseft dat Pasen weer voorbij is. Zijn buik rommelt van al het lekkers. Beneden hoor ik miniman kraaien. Hij speelt wat met maximan. En als enige vrouw in ons paleisje voel ik me een gelukkig mens. Het was fijn. Pasen met mijn mannen.

                                                     Dag mooi Paasfeest, tot volgend jaar!

Wagenpark

Denk je een aardige garage bij het huis te kopen...

Vijf jaar (jahaa, alweer vijf jaar!!) en twee kinderen verder en je garage staat vol. Bomvol.
Naast de loopfiets, groene trekker, skippypaard en "gewone fiets" biedt onze garage ruime keus aan middelen waarop we onze schatten van hot naar her kunnen vervoeren.

Natuurlijk pakken we regelmatig de auto, de fiets met kinderzitje achter- of voorop, de draagdoek of de kinderwagen. Maar gisteren was het eindelijk zo ver. Miniman is 3 maand, het zonnetje scheen, dus monteerde maximan de baby-inzet in onze fantastische bakfiets! En daar gingen we, op naar de verjaardag van een lief vriendinnetje. En wat een rijk bezit, een prachige bakfiets met twee prachtige mannetjes als bagage!!!

Midiman vond het fantastisch dat miniman naast hem zat en heeft wel 100 liedjes voor hem gezongen. En miniman kraaide van plezier.

En vandaag gingen we naar de bakker. Met zijn viertjes aan de wandel. In de bolderkar. Opnieuw groot succes!

En zo genieten we van het weer, de mannen en ons wagenpark. Want juist de afwisseling maak het zo leuk! En wie er eens een rondje mee wil, je bent welkom!

We hadden het even benauwd...

De tweede prikken.

Afgelopen vrijdag moesten we ons weer melden bij het consternatiebureau voor de tweede ronde vaccinaties van onze lieve, stoere miniman.
De vorige keer was het allemaal heel spannend, gelukkig was maximan vandaag vrij en konden we samen voor onze miniman zorgen.

De prikken zaten er vrij vlot in. Vlak voordat die nare prikken in minimans been gingen was hij nog zo blij aan het lachen. Maar dat lachen stopte abrupt door die vervelende naald. En natuurlijk was miniman toen verdrietig. En natuurlijk was dat spannend, want eigenlijk mag miniman niet huilen. Daar kan hij namelijk erg benauwd van worden. En dan is het fijn dat de mamamelk er is. Miniman was snel weer rustig en heeft thuis een paar uur heerlijk geslapen.

Het leek allemaal zo goed te gaan. Waar miniman na zijn eerste prikken zo slecht kon ademen had hij nu alleen doodgewone bijwerkingen. Huilerig, hangerig en koortsig kwam hij vrijdag en zaterdag relatief goed door.

En toen werd het zaterdagavond. Een beetje huilerig werd rond half 9 krijsen. Niet te zuinig. Niets hielp. En natuurlijk is dat spannend, want eigenlijk mag miniman niet huilen. Daar kan hij namelijk erg benauwd van worden....

En zo geschiedde. Want ineens was het stil, doodstil. Miniman kreeg geen lucht, zijn luchtpijp zat helemaal dicht. Nog nooit had ik zo graag gewild dat miniman wél huilde... want deze stilte, deze angstaanjagende stilte, was de naarste stilte die ik ooit gekend heb. Twee angstige oogjes draaiden in het rond. Gelukkig bleven maximan en mams rustig en wist midiman zich na een aantal lange seconden op zijn buik weer te herstellen.

Nog een uur lang was miniman super benauwd. Dicht tegen mij aan hijgde, zuchtte en snikte hij na. Met heel zijn lijfje gaf hij zich over aan mijn troostende woorden en wrijvende hand over zijn lieve, stoere ruggetje. Uitgeteld is hij uiteindelijk tegen me aan in slaap gevallen en werd zijn ademhaling wat rustiger.

Vandaag bleef miniman wat onrustig. Wat een impact had deze bui, op miniman en op ons. Toch maar overwegen of we bij de volgende vaccinaties gaan kiezen voor een dagopname op de kinderafdeling. Want we kunnen veel hebben, maar dit hakt er aardig in!

En nu? Ligt miniman uitgeteld te slapen. Tijdens het eten in zijn lekkere huispakje in slaap gevallen in de kinderstoel. En dat laten we maar even zo. Laat hem maar lekker bijkomen.

Lieve, stoere miniman.