Dat geeft...

.... rust!

Vandaag kwam dan het verlossende woord. Het zorgverlof dat ik voor miniman heb gekregen wordt verlengd!!! Tot de zomervakantie mag ik miniman door zijn benauwde momenten slepen. Hem knuffelen, aaien en steunen in de voor hem soms lastige weg door de grote wereld. En niet het minst belangrijk, hem voorzien van de melk waar hij die heerlijke spekkies van op zijn benen krijgt. De melk die er voor zorgt dat hij groeit, geniet en kalmeert als hij verdrietig is.

Het was een lange weg om dit verlengde verlof definitief rond te krijgen. We gingen van directie en bestuur naar logopedie, bedrijfsarts, huisarts en onafhankelijk huisarts. Een ieder was begripvol, maar alles moest zwart op wit. En dat duurde even.

Maar vandaag was daar dan het verlossende woord. De mondelinge toezegging van het bestuur. Voldoende zwart op wit en alle recht om voor miniman te zorgen. Het zwart op wit voor ons volgt komende week. Het zwart op wit dat bewijst dat ik er nu fulltime voor mijn miniman mag zijn.

En dat geeft rust.

''

Dat geeft rust

En dus genoten we van een rustig dagje. Vast bijkomen voor morgen. Dan is het weer prikjesdag. En dat ging de vorige twee keer flink mis. Nog even twijfelden we of we de prikken morgen tijdens een opname zouden laten zetten, maar dat geeft onrust. En dat kunnen we niet gebruiken. Want door alle spanning, het slechte slapen en de angstige momenten zijn we toe aan rust.

En met het idee in mijn achterhoofd dat ik er de komende maanden voor miniman ben voel ik de energie. Energie om morgen de mama te zijn die miniman nodig heeft. En niet alleen morgen. Altijd.

Lieve miniman, met al mijn liefde en energie zal ik voor je zorgen. Je hebt het verdiend!