... maar daar ben ik weer!
Na anderhalve week kwakkelen zijn we allemaal weer iets beter te pas. Mams had haar zoveelste borstontsteking te pakken en de mannetjes waren snipverkouden. En snipverkouden zijn is vervelend, maar voor miniman ook ronduit gevaarlijk.
En dat bleek. Tot 2 keer toe zat zijn luchtpijp weer dicht. Potdicht. En twee keer op 1 dag is wel wat veel. En dus zaten we 's avonds bij de huisartsenpost met ons minimannetje. Om uit te sluiten dat al het slijm een longontsteking of iets anders naars had veroorzaakt. Gelukkig niet, maar wat een kwal was die dokter zeg. Zijn medisch advies: miniman rustig houden en hem een verhaaltje voorlezen. Nee, dat snappen we zelf ook echt nog niet. En nee, we doen ook al niet alles om het voor miniman fijn te maken. Tjonge, daar kan mams niet goed tegen. En als je dan zelf veel, heel veel pijn hebt en al nachten maximaal 3 uur slaapt, dan verliest zelfs deze mams haar geduld. En dus was mams voor meneer de dokter niet meer zo aardig....
Ondertussen zijn we bezig met een verlenging van het zorgverlof. Het verlof van mams liep door tot mei, maar aangezien miniman het drinken uit de fles echt niet kan leren is het geen optie om te werken. Dus gaan we van logopediste naar bedrijfsarts en onafhankelijk huisarts om alle formulieren rond te krijgen. En dat blijkt nog niet zo gemakkelijk. Hopelijk is het allemaal op tijd rond en kan mams nog even mams zijn. Want dat is voor miniman belangrijk, maar ook midiman heeft me even hard nodig, want ook met hem gaan we een medisch traject in.
Onze lieve midiman is namelijk moe, moe, moe. Eigenlijk is hij juist zo energiek, maar een stukje lopen of twee dagdelen peuterspeelzaal is te veel voor hem. En mams gevoel zei dat het niet helemaal klopte. Dat dit té is voor een peuter. En dus kaartte mams dit aan bij de kinderarts. Die wilde even een bloedonderzoek doen en toch ook even zeker zijn dat het hartruisje dat het consultatiebureau had opgemerkt ook echt zo onschuldig was als ze dacht. Dus ook maar even een hartfilmpje. En dan een belafspraak om even te overleggen. Als alles goed was belde ze over 4 weken, anders eerder.
En toen ging de telefoon. De kinderarts.
Naast een fikse bloedarmoede bleek ook midimans hartfilmpje niet goed. "Ik zie afwijkingen die er niet horen te zijn", aldus de kinderarts. En daarna een medisch verhaal over aderen, hart, longen en vernauwingen. En om te kijken wat dit alles precies inhoudt en om de ernst te bepalen wordt onze lieve, vrolijke midiman bekeken door een gespecialiseerd kindercardioloog.
En dus proberen we het hoofd weer koel te houden. De positieve dingen te zien en te genieten van alle mooie dingen van onze mannetjes. Miniman die begint te grijpen en zoveel lol heeft om alles wat midiman doet. En midiman die druk bezig is met zijn Albert Heyn winkeltje en zijn miniboodschapjes. Want ondanks alle zorgen worden de mannetjes veel te snel groot!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten