Afgelopen vrijdag moesten we ons weer melden bij het consternatiebureau voor de tweede ronde vaccinaties van onze lieve, stoere miniman.
De vorige keer was het allemaal heel spannend, gelukkig was maximan vandaag vrij en konden we samen voor onze miniman zorgen.
De prikken zaten er vrij vlot in. Vlak voordat die nare prikken in minimans been gingen was hij nog zo blij aan het lachen. Maar dat lachen stopte abrupt door die vervelende naald. En natuurlijk was miniman toen verdrietig. En natuurlijk was dat spannend, want eigenlijk mag miniman niet huilen. Daar kan hij namelijk erg benauwd van worden. En dan is het fijn dat de mamamelk er is. Miniman was snel weer rustig en heeft thuis een paar uur heerlijk geslapen.
Het leek allemaal zo goed te gaan. Waar miniman na zijn eerste prikken zo slecht kon ademen had hij nu alleen doodgewone bijwerkingen. Huilerig, hangerig en koortsig kwam hij vrijdag en zaterdag relatief goed door.
En toen werd het zaterdagavond. Een beetje huilerig werd rond half 9 krijsen. Niet te zuinig. Niets hielp. En natuurlijk is dat spannend, want eigenlijk mag miniman niet huilen. Daar kan hij namelijk erg benauwd van worden....
En zo geschiedde. Want ineens was het stil, doodstil. Miniman kreeg geen lucht, zijn luchtpijp zat helemaal dicht. Nog nooit had ik zo graag gewild dat miniman wél huilde... want deze stilte, deze angstaanjagende stilte, was de naarste stilte die ik ooit gekend heb. Twee angstige oogjes draaiden in het rond. Gelukkig bleven maximan en mams rustig en wist midiman zich na een aantal lange seconden op zijn buik weer te herstellen.
Nog een uur lang was miniman super benauwd. Dicht tegen mij aan hijgde, zuchtte en snikte hij na. Met heel zijn lijfje gaf hij zich over aan mijn troostende woorden en wrijvende hand over zijn lieve, stoere ruggetje. Uitgeteld is hij uiteindelijk tegen me aan in slaap gevallen en werd zijn ademhaling wat rustiger.
Vandaag bleef miniman wat onrustig. Wat een impact had deze bui, op miniman en op ons. Toch maar overwegen of we bij de volgende vaccinaties gaan kiezen voor een dagopname op de kinderafdeling. Want we kunnen veel hebben, maar dit hakt er aardig in!
En nu? Ligt miniman uitgeteld te slapen. Tijdens het eten in zijn lekkere huispakje in slaap gevallen in de kinderstoel. En dat laten we maar even zo. Laat hem maar lekker bijkomen.
Lieve, stoere miniman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten