Een spannende dag.
Vandaag voelde als een afsluiting van de rottige start van miniman. Zijn benauwdheid is al sinds een tijd helemaal verleden tijd. Maar zijn eet- en drinkprobleem was tot op heden een blijvend gevolg van het probleem aan zijn luchtpijp.
Miniman at nauwelijks en dronk problematisch. Maandenlang leefde hij op mamamelk. Wij kregen hulp van een logopediste, die vaststelde dat er lichamelijk niets met ons mannetje aan de hand was. Fysiek zou het hij eten en drinken onder de knie moeten kunnen hebben. Zijn probleem was dus echt psychisch. Misschien voortkomend uit angst. Gevoeligheid rond zijn keel.
De kinderarts die miniman behandelt vond dat het echt tijd werd om miniman aan het eten te krijgen, zijn ondergewicht de baas te worden. Ze noemde zichzelf gespecialiseerd in eetproblematiek en noemde ons mannetje eigenwijs. Volgens haar was het belangrijk dat we hem tot eten zouden dwingen. Met een lepeltje achter hem aan zouden lopen net zo lang tot zijn gevoel van niet willen uitgedoofd werd. Werkte prima, had ze verschillende lezingen over gegeven, kinderen hebben namelijk niks te willen.
Zoals een ieder die mijn blog volgt begrijpt is dit absoluut niet wat bij ons past. Een kind van een jaar weigert geen eten omdat het wil weigeren. Ook niet omdat het eigenzinnig en dwars wil zijn.
We hebben de kinderarts duidelijk gemaakt dat wij vertrouwen hebben in ons mannetje. Dat wij het vertrouwen hebben dat we dit samen met hem
kunnen oplossen.
We kregen drie maand de tijd. Als ons mannetje dan nog niet at of niet voldoende aan was gekomen, zou het opnieuw tijd worden voor een sonde. En ook tijd voor haar onmenselijke eettraining.
Die avond ben ik me gaan verdiepen in eetmaterie. Eetmaterie bij kinderen. Op zoek naar een oplossing die past bij ons. Ik sprak uren met maximan, totdat we samen tot een oplossing kwamen doe bij ons zou passen. Een oplossing gebaseerd op zelfinitiatief bij miniman, plezier in eten, liefde en geduld voor ons mannetje.
Het eerste deel van onze oplossing vonden we in de monkey platter. Een bord met allerlei eten. Bekend, onbekend, afwisselend. De hele dag stond dit voor
miniman klaar. Er was interesse. Er waren kleine hapjes. Die werden ook weer uitgespuugd. Geen dwang, geen beloning, geen straf. Gewoon, wat het is.
Al die tijd hadden we mamamelk achter de hand. Boordevol voedingsstoffen. Genoeg om miniman, ook op deze leeftijd, iets te laten groeien.
Langzaam maar zeker maakte miniman kennis met allerlei smaken. En heel af en toe ging er een hap naar binnen. We leerden van ons mannetje. Hij vertelde ons dat hij liever in de ochtend groente at. Hij leerde ons dat hij van allerlei dingen hield die we niet zomaar in huis hebben. Hij leerde ons dat hij liever ontbijt als wij ons ontbijt op hebben. Hij was nieuwsgierig naar de smaken. Nooit moest ons mannetje eten. Nooit werd hij beloond voor een hap. Het eten was gewoon.
Zo langzamerhand zagen we dat miniman de eetmomenten ging clusteren. En hey, ze kwamen redelijk overeen met de onze. We verschoven onze eettijden en zaten ineens weer samen aan tafel. Hij met zijn monkey platter, wij met ons eigen eten.
En zo leerde miniman vertrouwen in eten. Leerde hij dat eten niet eng is. Dat een volle buik fijn voelt. Zo nu en dan begon hij zelfs uit zichzelf om eten te vragen.
Vandaag was het ultimatum van de kinderarts. Drie maanden. Drie maanden van geduld, liefde, en ongeconditioneerd leren eten. Leren eten op een manier die bij ons past.
Al die maanden hebben we, om alle spanning weg te nemen, het gewicht van miniman los gelaten. Niet meer druk om gemaakt.
Vandaag was het zo ver. Miniman mocht wegen. Best spannend.
Mams kleedde miniman uit. Tijdens het laatste bezoek aan de kinderarts woog de kleine man 9,8 kg. Vlak voor het mannetje op de weegschaal ging zitten kreeg ik de allerliefste glimlach die ik me maar kon voorstellen. Een glimlach vol vertrouwen en liefde. Net alsof hij zelf besefte dat het goed was gekomen.
En toen kwam het magische getal op de weegschaal. 10,7 kg. Bijna een kilo aangekomen. Op zo'n klein lijfje. Meer dan we durfden te hopen. Dan we durfden te denken.
Trots en blij zullen we bij de kinderarts verschijnen. Dit hebben we samen gedaan. Op onze eigen manier hebben we dit gedaan. Misschien stronteigenwijs, maar het is gelukt!
We sluiten de moeilijke periode van miniman vandaag af. We gaan met heel, heel veel vertrouwen de toekomst tegemoet.
En die kinderarts?
Ik zal haar eens vertellen dat het ook anders kan. Dat je met liefde, rust en aandacht voor kinderen ook ongeconditioneerd kunt bereiken wat je wilt.
Laat ze zichzelf achtervolgen met een lepeltje.
Lekker puh!
