Raad je plaatje!

Vanmiddag stond hij er.

Het grote ding. Verscholen onder een draagdoek. Een verassing. Lang verwacht. Midiman sliep, dus voldoende tijd om voor te bereiden. En toen hij wakker was, stond de verassing zo klaar:

Op Facebook wist niemand de juiste oplossing van deze "raad je plaatje!", maar midiman had er geen problemen mee. "Mijn fiets, mam, mijn groene fiets!!!" Want onze lieve midiman speelt zo graag buiten. En dan is het jammer dat je zo achter in het seizoen jarig bent. Want fietsen in de herfst is net als mosterd na de maaltijd. En dus verrasten we onze midiman zomaar, met het mooie weer nog in 't verschiet. De fiets moest snel naar buiten, langs de dieren.
Gewapend met een helm voor valpartijen fietste midiman gemakkelijk weg. Alsof hij gister de Tour de France nog had gefietst. "Naar oma!" luidde het bevel. Maar dat werd hem nog maar even niet, besloot mams. De afspraak werd een rondje dieren. En daar ging hij. Stoere man. En het ging fantastisch! Apetrots ging hij op weg.

En toen we op de terugweg waren bedacht hij zich dat hij de fiets wilde showen aan zijn buurjongetje.
Buurjongetje bewonderde de nieuwe fiets en toen spraken de ukken af dat ze eigenlijk best samen konden gaan fietsen. En dat gebeurde. Ze hadden het vreselijk gezellig. En al hele plannen. Iets met naar de speeltuin. Maar dat werd hem toch nog maar even niet, besloot mams.

Voor de zekerheid krijgt midiman morgen een veiligheidsvlag. Voor als hij in een onbewaakt ogenblik toch de vrijheid opzoekt.

Dus, als je hem tegenkomt in het wild, met groene fiets, blauwe helm en oranje vlag, lever je hem dan weer thuis af?

Hangjongeren

Hangjongeren.

Je ziet ze overal. Vooral zo in de lente zie je ze bij bosjes hangen. Lekker chillen op de fijnste plekjes. Beetje relaxen, soms de ogen even dicht. Bijkomen van 't drukke leven.

Zo eind 2009 begon het me voor het eerst op te vallen hoe ontspannend dit "gehang" is voor de jongere van tegenwoordig. Een prachtig "hang"-moment leverde deze vertederende foto op:

Bram, december 2009

En nu, dik twee jaar later, relaxt de nieuwe generatie hangjongere op dezelfde hangplek:

Wout, maart 2012

En dat dat aanstekelijk werkt, blijkt wel uit het volgende kiekje:

Bram, maart 2012, hangmat onder tafel

Tenslotte het bewijs dat hangen positief werkt op het humeur van de hangjongere:

Hangen, wie wil dat nou niet?

Kruimeltje en de kletskous

Mams is ziek.

Maar dat mag de pret bij de mannen niet drukken. Want die hebben lol in het leven. Hoe dan ook.
Midiman geniet met volle teugen van het mooie weer.
En hij weet ondertussen al vanalles over de seizoenen te vertellen. Want als het lente is is mama jarig. En dan bouwen de vogels een nest waarin dan met papa's verjaardag weer kuikentjes komen wonen. En met Sinterklaas, tja, het is maar dat je het weet, schijnen dit jaar de blaadjes aan de bomen te komen.
Binnen is tegewoordig maar "saai, mam". Want buiten kun je scheppen en steppen, klimmen, fietsen, springen en gillen. Je kunt er stenen zoeken, en volgens midiman ook wel in het zwembadje. Want de zon schijnt. En het is toch "helemaal niet koud, mam". Op zijn crocs maakt midiman de tuin en het liefst ook de straat onveilig. "Goed uitkijken kan ik best", al zegt hij het zelf.
Potzwart komt hij na lange dagen lekker buiten binnen om zijn zieke moedertje een knuffel te komen geven. En dat zijn de fijnste knuffels,  van die lekkere vieze. Wil je zien hoe ons Kruimeltje er na een dagje spelen uit ziet? Nou zo!

En wie denkt dat we één zo'n kletskous is huis hebben, heeft het goed mis. Want onze miniman gaat midiman al hard achterna. En hoe ziek mams dan ook is, dit bezorgt me alweer een glimlach om mijn mond:

Ach, en met twee van die mooie mannen voelt mams zich al snel een stukje beter!

Broertjes

Gelukkig mens

Kijk ze zitten met z'n twee,
mijn mannen, mijn mannen.
Kijk ze zitten met z'n twee,
voor een nieuwe dvd.

Zo trots, zo lief en zo stoer,
een kleine en een grote broer.
Een grap van de een is een lach van de andere,
broertjes die elkaars leven veranderen.

En ik, hun mams, voel me rijk.
Het is alles wat ik wens.
Een groter cadeau bestaat er niet,
ik ben een gelukkig mens.

Logopedie

Vandaag was het zover.
Vanmorgen om 9 uur stond er een vriendelijke en geduldige mevrouw voor de deur. Zij wilde graag helpen om te bekijken of we miniman afgekolfde melk uit een flesje zouden kunnen laten drinken. Nog voordat ze goed en wel zat viel het haar op dat miniman constant zijn mond open heeft. Het ademen door de neus is voor hem te benauwd.

Miniman had wel zin in een slok, dus heeft ze eerst een gewoon voedingsmoment megekeken. Hier was te zien dat miniman niet goed vacuüm aanhapt. Zo heeft hij zich aangeleerd tijdens het drinken van mamamelk ondertussen door zijn mond te ademen, omdat de neusademhaling zo moeizaam is. Nu geen probleem, maar wel wanneer hij uit de fles moet drinken. Deze ademtechniek is dan onmogelijk, omdat je een flessenspeen wel vacuüm móet aanhappen om er uit te kunnen drinken. En dat dit inderdaad het probleem is, kon de logopediste zien tijdens het flesmoment. Hij raakt in paniek omdat hij het te benauwd krijgt. Een hele klus dus, om het drinken uit de fles te laten lukken.

Komende week moeten we op een plezierige manier met de fles oefenen. Miniman is er angstig door geworden en jammert al als hij de fles ziet. Nu moeten we hem alleen met zijn lippen aan de speen laten voelen. Volgende week gaan we een stapje verder. De kans dat het uiteindelijk gaat lukken is aanwezig, maar zeker even groot is de kans op mislukking.... en tijd zal het zeker gaan kosten.

We hebben nog wat andere vragen gesteld, bijvoorbeeld waarom miniman zo benauwd wordt van douchen. Ook dit heeft met zijn ademhaling te maken, probeer zelf maar eens met je mond open onder de douche te gaan staan. Om angst en paniek verder te voorkomen mag miniman niet meer douchen.

Verder werden we nog flink gecomplimenteerd. Doordat het ons lukt in te spelen op de behoeften van miniman vond de logopediste hem erg ontspannen. Ze kon, ondanks dat miniman een relatief goede dag had, de symptomen van zijn afwijking goed merken. Vooral zijn zeehondenhoest en zijn intrekkende ribbenkast tijdens het ademen vielen haar op. Maar door de manier waarop wij met onze kanjer omgaan, zorgen we ervoor dat hij zo min mogelijk last heeft. Ze vond de veiligheid en geborgenheid van hem afstralen en bewonderde de manier waarop wij met hem omgaan. En dat was fijn om te horen. Want dat veilige gevoel is wat wij ons mannetje gunnen. Wat we er ook voor moeten doen!!!!

Onze kanjer
  

En voor de liefhebber: vaak wordt ons gevraagd of miniman en midiman op elkaar lijken. Keur zelf, links miniman, bijna 3 maand oud, rechts midiman, net 4 maand oud.... wat vinden jullie?

Bank

1996
Samen met papa en mama sta ik in het grenen-winkeltje in Borne. We gaan naar Hengelo verhuizen en dus kopen we een nieuwe bank. Ik ben blij met de keuze van papa en mama en ik weet het zeker, als ik ooit zelf een bank koop wordt het precies zo een!

1998
Ik ben ziek en lig op de bank. Ik tel de blauwe stippeltjes keer op keer. Langzaam vallen mijn ogen van de koorts en het eentonige tellen dicht.

2000
Na de scheiding verhuist de bank mee. Uren zit ik in het nieuwe huis naast mama soaps te kijken op de bank. Maarten lang uit in de andere bank. Nogal eens wordt hem gezegd dat hij zijn hoofd op een kussentje moet leggen, want aan de bank is te zien waar zijn hoofd altijd ligt.

2003
Ook naar de Riouwstraat verhuist meneer Bank mee. We wisselen nu om, mama en ik de grote en Maarten het kleintje.

2006
Ik woon samen met Dick op het flat. Mama en Wim kopen een nieuwe bank en dus verhuist meneer Bank naar het flat. Het staat huiselijk en het voelt vertrouwd, want stiekem is op jezelf wonen best spannend!

2007
We verhuizen naar de Kometenstraat en natuurlijk mag meneer Bank mee. We willen ons huisje mooi voor elkaar hebben en dus krijgt meneer Bank een lichte hoes. Zo zie je de slijtage aan de stof niet en past hij beter bij ons nieuwe interieur.

2008
We gaan trouwen! Op de bank in het zonnetje bij het raam wachten we de komst van de fotograaf af.

2009
Bram is geboren. We ontvangen het kraambezoek. Ik zie het beeld van papa met kleine Bram op schoot in het hoekje van de bank nog goed voor me. Bram wil al vroeg veel van de wereld zien en zit graag in het hoekje van de bank. Zo overziet hij de kamer goed.

2010
Bram is ziek. Hij ligt in de bank en wijst met zijn vingertje alle blauwe stippeljes aan. Ik zie mezelf liggen, zo ziek, al weer heel wat jaren geleden, stippeltjes tellen in dezelfde bank.

2011
Ik voel de eerste weeën en heb besloten deze bevalling niet zo snel in bed te gaan liggen. Ik nestel me dus heerlijk op de bank en blijf liggen tot het echt niet langer kan en ik mijn vertrouwde plekje van de verloskundige moet inwisselen voor het bed.

2012
Als ik Wout op de bank verschoon, zie ik pas hoe kapot hij  eigenlijk is. Het is niet anders, hij moet weg. Met weemoed zie ik hoe de bank in de aanhanger verdwijnt, zijn laatste verhuizing, naar het grof vuil. Nooit had ik daar in het grenen-winkeltje in Borne bedacht dat ik de bevalling van mijn tweede zoon grotendeels op diezelfde bank zou doen. Nooit had ik bedacht dat een bank zoveel mooie en verdrietige herinneringen met zich mee kon dragen. Nooit had ik bedacht dat ik dit zo lastig zou vinden. En als onze nieuwe bank binnen komt, wit, steriel en zonder verhaal, hoor ik Bram : "Ik vind de rode het mooist mama, ik wil hem terug!" En zachtjes mompel ik in mezelf: "Ik ook schat, ik ook..."

Bedankt bank!

Dag bank!

(Boodschap voor Maarten: vlak voordat meneer Bank in de aanhanger verdween hebben we hem voor de grap opengesneden. En weet je wat we vonden? Paasei-papiertjes, TIG-HONDERD PAASEIPAPIERTJES! Ik hoor het nog zo: "Maarten, ruim die papiertjes achter je kont aan op, ik vind ze overal weer!" Nou... dat opruimen is je gelukt! Hahahaha....

Kleurenclowntje

Ken je het boek van het kleurenclowntje?

Daar lezen we midiman regelmatig uit voor.
Maar de aankomende week hebben wij thuis een levend kleurenclowntje. En de kleur van het clowntje uit ons verhaal is paars. Helemaal, hartstikke paars.

Kleine man heeft spruw. Hoorden we gisteren van de mamamelkdokter. Geen punt hoor, makkelijk te behandelen. Dat hadden we ook al gedaan en we dachten dat het over was. Niet helemaal dus. Niet erg, gaan we gewoon over op een ander medicijn.

En dus is kleine man paars. Hij wordt namelijk behandeld met Gentiaan Violet, een paarse inkt die we met een kwastje in zijn mondje moeten smeren. En tja, mams moet ook worden behandeld, dus als miniman drinkt wordt alles om zijn mondje heen ook paars. En het is inkt, dus dat veeg je er niet zomaar af.

Vanmorgen leverde ons kleurenclowntje ons de geweldigste opmerkingen op. We liepen door de blauwe winkel met de gele letters en zoals gewoonlijk tuurden er wat oude dametjes in de maxicosi. En die schrokken zich wild. "Heeft hij een stift opgegeten????" Gelukkig weet midiman wel raad: "Nee, hij is een clowntje geworden!".

Tja, en nu ben je natuurlijk benieuwd naar ons kleurenclowntje. Dus ik zal hem je niet onthouden. Daar komt-ie.... en euh.... SMILE!!!!

Ik ben een maand of drie....

... en ik mag naar logopedie!

Zoals de kinderarts al voorspelde pakt miniman de fles niet. Hij raakt door het drinken zo gefrustreerd dat hij er benauwd van wordt en dat is gevaarlijk. Vanalles hebben we al geprobeerd. En vandaag gingen we met miniman naar een lactatiekundige. Door midiman omgedoopt tot "mamamelkdokter".

In een fijn consult hebben we samen gekeken naar minimans drinktechniek. Aan de borst gaat het prima, uitstekend zelfs, hij groeit als kool en vindt veel rust en kalmte aan de borst. Maar uit de fles drinken kan hij door zijn aandoening echt niet. En daarom mag hij naar logopedie.

Volgende week zal er tijdens een huisbezoek in zijn veilige omgeving worden gekeken of we miniman aan de fles kunnen krijgen. Want anders moeten we maatregelen nemen waar we niet eens over na willen denken. Iets met slangetjes enzo. Zodat mams weer vlug kan gaan werken.

Want in de maatschappij van tegenwoordig moeten minimensjes al vroeg onafhankelijk zijn. In tegenstelling tot sommige andere landen, waar minimensjes rustig de tijd krijgen om aan de nieuwe wereld te wennen. Maar hier moet mams werken, er moet brood op de plank komen. Dus moeten we oefenen. Zorgen dat arme, kleine miniman, vers uit de warme buik, snel zonder zijn mams kan. Snel zelfstandig en onafhankelijk wordt.

Gelukkig is mijn schoolbestuur geduldig en krijgen we tijdens mijn zorgverlof meer tijd om met miniman te trainen. Te trainen om iets zeer onnatuurlijks te doen. Want baby's zijn van oorsprong gemaakt om bij hun moeder te drinken. Maar in de maatschappij van tegenwoordig past natuurlijk ouderschap, waar maximan en mams zo voor staan, nauwelijks. En dus trainen we miniman gewoon om zich onnatuurlijk te gedragen. Logisch toch?

En dus ben je een maand of drie. En mag je naar logopedie.

De wereld is gemeen.

Het was even stil...

.... want het was een druk weekje.

En veel bijzonders hebben we niet beleefd. Behalve het eerste ijsje van het seizoen ("Hmm, lekker brammie!" "Hmm, lekker mammie!) en heel veel lieve momentjes tussen miniman en midiman was het eigenlijk allemaal best gewoon.
Mams geniet van haar mannen en van alle lieve en behulpzame mensen om ons heen die ons erdoor slepen als het even moeilijk is. Multifunctionele oma's, knuffelgrage tanti, oom Konijn die glijdt en springt in plaats van gebruik te maken van zijn sportschoolabbonnement, lieve vriendinnetjes voor een lekker kopje thee en begripvolle collega's maken het leven weer een stukje makkelijker. Er is veel belangstelling voor ons gezinnetje en dat doet me goed!

En om je niet te onthouden hoe geweldig mijn mannetjes samen zijn, even het volgende gesprekje:

Mams maakt brood. Miniman wordt jammerig wakker in de box. Midiman gaat er op een draf naartoe:

"Dag kerel, dag Kaboutje Kabout! Was jij zo wakker geworden? Huil maar niet hoor, mama maakt even brood en dan komt ze jou mamamelk geven. Je bent lief kereltje. Kijk, lach maar gauw. Daar is mama al!" Kortom, het begint echt lekker te lopen. En dat miniman niet meer weg te denken is, blijkt wel als midiman een foto van mams met haar zwangere buik ziet. "Ach mama toch, wat heb je daar toch teveel gegeten!"

En nu? Genieten van het weekend. Van de eerste voorjaarszon en het samen zijn.
Gewoon, genieten van niets bijzonders.

Grote grapjas

Gisteravond, even naast midiman in zijn bed.

Midiman:     "Mama? Waar hou je van?"
Mams:         "Van chocola, van boerenkool, van spekjes, van..."
Midiman:     "Waar hou je nog anders van?"
Mams:        "Wat bedoel je?"
Midiman:     "Van mij, natuurlijk!" 

We hebben het over van alles en nog wat. We bespreken de dag nog even. "Mama, ik heb oma Els gemist toen ze op vakantie was. Maar nu is ze er weer. En gelukkig is mijn grote vriend opa Wim er ook weer!"

"Morgen ga ik naar oma Trudy. Met de T van Toto. En is tante Ingrid met de I van indiaan er dan ook? Opa Gerrit met de G van geit stop ik zeker wel in bed hoor. Die is denk ik moe van alle spelletjes met mij. Is het al morgen mama?"

En als midiman dan beseft dat hij beter snel kan gaan slapen omdat het dan ook snel morgen is, voel ik een klein kusje op mijn wang. En dan zegt midiman tegen mams: "Tot morgen grote groene kruimel!"

Wat ben ik dol op mijn grapjas!

Weer opgeknapt

Dat was me 't weekendje wel!

Miniman is na de prikken erg slecht te pas geweest. Van te voren hadden we bij de kinderarts geïnformeerd of vaccineren bij miniman op dit moment wel een verstandig besluit zou zijn. Alle voors en tegens tegen elkaar afgewogen besloten we het maar wel te doen.

Maar al snel na de prikken werd de ademhaling van miniman erg oppervlakkig en stokte zijn adem echt. Maximan moest werken, dus mams stond er alleen voor. En spannend was het. Miniman en mams zijn samen op de bank gekropen met de telefoon binnen handbereik om snel het ziekenhuis te kunnen bellen als dit nodig zou zijn. De hele middag heb ik geluisterd naar de ademhaling van miniman. Deze klonk zo stilletjes, dat ik soms echt twijfelde of hij nog ademde.
Ook de nacht was spannend, want in de loop van de dag kreeg miniman ondanks de paracetamol veel pijn en lichte koorts. En tja, wat kan hij dan anders dan hard huilen? En laat dat harde huilen nu net zo gevaarlijk zijn voor hem....
Dus besloten we elkaar af te wisselen om bij miniman te "waken". Met miniman op de arm sliepen we allebei een halve nacht in de bank. De rest van de nacht probeerden we gespannen nog wat slaap te pakken.

Gelukkig knapte miniman de volgende dag al zienderogen op. Zijn ademhaling werd weer wat gewoner en de pijn leek minder te worden. We durfden hem weer eventjes weg te leggen om zelf wat met midiman te spelen of te koken. En vandaag is miniman gelukkig weer in zijn gewone doen. Zijn oogjes stralen weer en zijn prachtige lach is er ook. Maximan en mams beven nog wel lichtelijk na. En over een maand weer prikken? Daar moeten we nog maar eens flink over nadenken....

Ik ben weer opgeknapt!

Plantjes ploten

Er zit lente in de lucht.

En daarom kochten midiman en mams gisteren bij de blauwe winkel met de gele letters tulpenbollen. En midiman kreeg de verantwoordelijkheid deze kleine bolletjes te laten uitgroeien tot prachtige tulpen. Gisteren was er geen tijd meer om de bolletjes te planten, dus spraken we af dat we dat op de lichtgroene dag zouden doen. En dat wachten duurde lang!

En toen het ein-de-lijk de lichtgroene dag was, moesten we nog langer wachten. Want eerst moesten we met beide mannen naar het consternatiebureau. Midiman wist precies hoe hij miniman aan de verpleegster moest voorstellen: "Hallo! Dit is mijn broertje Wout. Die huilt steeds". Midiman was zo klaar en ook miniman is weer door de APK en weegt al 6,5 kg! Hij heeft zijn eerste prikken gehad en liet horen dat midiman het tijdens het voorstellen toch echt bij het rechte eind had.

Maar eenmaal thuisgekomen was het dan eindelijk zo ver. "Mama, gaan we nu de plantjes ploten?" En dat gingen we. Midiman schepte, plantte en goot alsof hij jaren voor tuinman had gestudeerd. En hij sprak vol lof over zijn tulpjes: "Groei maar plantjes, over 1, nee 2, ik denk 5 dagen zijn jullie groot! Morgen kom ik weer water brengen met mijn gietertje. Dat zal ik zeker niet vergeten!"

En nu is het wachten tot de gieter morgen weer uit de kast mag, Tot die tijd speelt midiman fijn met Oom Konijn bij Bengeltjesdorp. Dat is fijn, want de zorg gaat vanmiddag uit naar miniman. Die hou ik goed in de gaten. Door de vaccinaties is zijn ademhaling van slag. Hij laat weer helemaal zien hoe teer hij is. De telefoon ligt naast me, dan kan ik 't ziekenhuis bellen als het nog gekker wordt. Want zo alleen is best spannend. Gelukkig komt na regen weer zonneschijn en daar gedijen de tulpenbolletjes vast prima op!