Blote bietjes

Zoals beloofd!

Lang geleden beloofde ik een vervolg te schrijven op minimans eet-blog.
Hier is hij dan!

Vandaag stonden er bietjes op het menu. Voor miniman bijzondere bietjes, namelijk blote-bietjes! Want eten op zijn Rapleys in combinatie met bietjes geeft vlekken. En dus zijn bietjes bij ons blote-bietjes. In de luier aan tafel en dan genieten van de bieten!

Miniman vond ze heerlijk. Onder luid ge-mjammjam gingen de bieten met vuisten vol naar binnen. Genieten! En gemengd met een aardappel was het een heerlijk smeermenu.

Ook midiman genoot. En ook midiman wilde smeren. Net als zijn broertje. De bieten werden al prakkend vermengd met zijn aardappelen, waarna hij de stamppot luid lachend op at. En dat werkte weer in op miniman, die mogelijk nog harder lachte.

De maaltijd was een groot succes. Gezellig, vrolijk en lekker vies. Daarna volgde er een warme douche waarin de mannetjes samen weer schoon werden.

Volgende week weer blote bietjes!

Jetlag

Weekje Haaksbergen, fikse jetlag!

Voor een jetlag hoef je niet ver op reis. Want hier zitten we, met een fikse jetlag. Vers terug van onze vakantiestek.

Midiman is altijd enorm vroeg wakker. Standaard tussen 4 en 5. Lastig, want daarmee had hij een totaal ander ritme dan andere kinderen. Half negen naar de peuterzaal? Midiman is al moe. Op koffievisite rond half 11? Lastig met een oververmoeide midiman. Samen ontbijten gaat moeilijk, omdat miniman wel langer slaapt en slechte nachten maakt. Al maanden is mams er dus de nachten voor miniman en staat maximan op voor midiman. En al
maanden liggen we er dus 's avonds allemaal veel te op tijd in.

En dus, besloten we, ging het roer radicaal om. Vakantie is daar een geweldig moment voor. En dus lasten we een tijdsverschil van 2 uur in tussen Haaksbergen en Hengelo. Met genoeg vrolijk spelende kinderen die midiman door zijn jetlag konden slepen als
hij moe werd. Een andere omgeving moest wonderen verrichtten.

En zo geschiedde. De eerste avond ging moeizaam. Alleen op het veld, een spannende dag, 's morgens al voor 4 uur wakker, midiman was om 5 uur finaal afgeknapt. Een ijsje hielp ons erdoor. Maar helaas, 's ochtends om half 5 speelden we in een pikdonkere tent toch "wie het langst stil kan zijn" en lazen we boekjes bij het licht van de zaklantaarn.

Dag 2 was de ommekeer. De vriendjes kwamen. Er werd gespeeld. Ongelooflijk gespeeld. De barbecue pas om 5 uur aan. Miniman ging om 7 uur douchen en toen doodmoe in bed. Rond 9 uur sliep hij. Om voor het eerst in jaren wakker te worden met een 6 op de klok!

Overdag moest midiman wennen. Knorrig, een kort lontje, hangerig. Maar in de loop van de week trok dat bij.

En zo werd het opstaan elke morgen iets later. Vanochtend zelfs kwart voor 7!!!

Je gelooft nu zeker wel dat wij hier in Hengelo in de toekomst Haaksbergense-tijd aanhouden. Heel wat anders, maar wat zijn we dankbaar. Wat ons thuis niet lukte hebben we hopelijk bereikt.

Nog even afkloppen, eerst de wekker morgenochtend, de eerste ochtend thuis, maar eens checken. Duim je mee?

Spannend!

Wie stemt mee?

Trouwe lezers, wie helpt me?

Niet om arrogant te zijn of om te vissen naar complimentjes, maar om mee te doen aan een wedstrijd!

(Eigenlijk kan ik mezelf niet voorstellen dat mijn oerdegelijke leventje spannend genoeg is om mee te doen aan een wedstrijd, maar om me heen hoor
ik doen-doen-doen... En aangezien ik als minimamsje altijd zei dat ik schrijfster wilde worden, moet ik mijn hart misschien maar eens proberen te volgen...)

Welke van mijn blogs heb jij met de meeste aandacht gelezen? Omdat hij het grappigst was, het ontroerendst of gewoon omdat hij je het meest aansprak. Steek er niet te veel tijd in, ga op je gevoel af.. wat is er blijven hangen?

Zou je je mening willen achterlaten? Dan kan ik bepalen met welke blog ik de gok ga wagen!

Dank je wel!

De 3 musketiers

Broertjes

Dat lijken het wel. Bas, Tom en midiman. Wat kunnen de jongens fijn samen spelen. Klimmen, ravotten, stoeien, bouwen, het maakt niet uit.

Midiman noemt ze in een adem: gaan we spelen bij "Bassetom"? of: mag ik spelen op het veld van "Bassetom"? En dan wandelt hij zelf over de camping naar zijn maatjes. Groot en stoer met zijn drie hele jaren alleen het pad over.

Vandaag werd er vooral in de modder gespeeld. Ze bakten een taart, want midiman was jarig. Ze groeven een kuil, want er moest een blauwe vinvis worden gevangen. Ze gingen met de boot naar heel ver weg. En ook kleine miniman is zo af en toe volwaardig spelpartner, als er een vierde musketier ontbreekt aan het prachtige fantasiespel.

Het zal afkicken worden, als "Bassetom" morgen naar de volgende camping vertrekken. Een eenzaam musketiertje. Onze minimusketier zal weer wat vaker kunnen genieten van zijn grote broer. Want tja, die is hij met al dat fijne spelen regelmatig een tijdje kwijt!

Gelukkig wonen Bas en Tom dichtbij. Er zal nog vaak genoeg gespeeld worden. En ik weet zeker dat miniman volgend jaar een volwaardig vierde musketier wordt!

Terug!

Ik ben er weer!

Na een nog wat belabberde ochtend zijn we toch terug gegaan naar onze vakantiestek. Aangekomen in Haaksbergen hebben we onze overwegend zonnige plaats ingeruild voor een tent in de schaduw. En dat is genieten!

We hebben bezoek gehad van opa, oma en tanti. Midiman heeft heerlijk met hen gezwommen terwijl mama in de stoel het laatste restje zonnesteek de kop in smoorde.

En daarna gezellig uit eten. De mannetjes naast elkaar in de kinderstoel. Heerlijk!

En nu genieten van de rust. Miniman ligt naast me te slapen terwijl midiman vanuit zijn bed nog zachtjes liedjes zingt.

Welterusten!

Onverwacht thuis

Beroerd.

Meer kan ik er niet van maken. Hondsberoerd.

Ik weet dat ik slecht tegen de zon en de warmte kan. Dat pakte gisteren verkeerd uit.

Warm was het. En de tent staat in de zon. Fijne ochtend gehad bij een grote kampeerwinkel. Later gezwommen en eten gemaakt. En ik voelde me steeds zieker. Totdat ik in de stoel belandde. Mijn hoofd ging te keer, mijn buik draaide rondjes en ik was zo enorm
duizelig.

En dat hield aan. En dus besloten we
naar huis te gaan. Daarom zaten we immers in Haaksbergen. Zodat we naar huis konden als er iets was met miniman.

Nou ben ik miniman niet, maar toch gingen we. Als een oude dame ondersteund stapte ik in de auto. Het was maar goed dat ik plastic zakjes mee had gekregen. Want die kwamen met gemak vol. Geen idee hoe lang we
onderweg zijn geweest. Finaal van de wereld.

Nog nooit ben ik zo blij geweest om
thuis te zijn. Als een blok viel ik na een lauwe douche in slaap. Hoe vaak miniman gedronken heeft vannacht kan ik je niet vertellen. Finaal van de wereld.

En net ging de deur open van midiman. Om te vertellen dat er allang een 6 op de klok staat. En nu ben ik wakker.

Mijn buik is nog niet rustig en de hoofdpijn voel ik nog. Maar eens kijken hoe vandaag eruit gaat zien. Eerst maar eens rustig opstaan en bedenken hoe we meer schaduw bij de tent gaan krijgen. En een pet kopen voor op mijn hoofd.

En dan hopelijk toch nog even terug....

Vriendjes

Om 11 uur stonden we op de uitkijk.

Onze medekampeerders hadden een plaatsje vlak bij onze tent. Fantastisch voor midiman, want Tom en Bas zijn zijn beste vrienden. Met Tom zou hij later graag willen trouwen. En Bas? Tja, dat is zijn grote voorbeeld.

Eerst werden de speelveldjes uitgeprobeerd. En het was warm, dus daarna was het zwembad aan de beurt. Wat een lol hadden de mannen samen. Pikzwart waren ze zo rond etenstijd.

Er werd gekookt voor de hele handel. Worstjes op de barbecue, geroosterde aardappels en gekookte broccoli, bloemkool en wortels. Er werd gegeten als bootwerkers. Zien eten doet eten.

En toen was het baddertijd. En daar stortte midimannetje toch wel in. Want wakker zijn vanaf half 5 en de hele dag zo intens spelen, daar word je moe van!

Met een dikke knuffel werd er afscheid genomen van de jongens. En nu bijtanken. Voor de nieuwe dag.

Gezellig!!!!

We zijn er!

Zijn we er al?

Tja, het maakt niet uit waar je naar toe gaat. Ook een half uur is lang genoeg om 600x te vragen of we er al zijn.

Tja, logisch. De eerste keer bewust kamperen voor midiman. Spannend natuurlijk!

Maar toen we een keer op de camping waren, was het ook goed. Midiman gleed, midiman wipte, midiman rolde, kortom, midiman genoot.

En ook kleine miniman vond het prachtig. Miniman at gras, waste zijn lieve handjes met zand, prakte mieren, kortom, miniman genoot.

En toen was er vertrouwde pasta. Heerlijk! Midiman at zijn buik rond. Honger van al het buitenspelen. En voor miniman was er komkommer. Om weer een keutel van te draaien.

We probeerden de campingdouche en vooral het muntje inwerpen was een groot succes. En 't water? Tja, dat was zwart. Hoort er helemaal bij op de camping!

Morgen de eerste hele campingdag. Boodschapjes doen, onze medekampeerders opwachten en spelen. Oneindig spelen.

We kijken er naar uit!

Dikke keutel!

Hoe blij kun je zijn met een keutel?

Heel blij!
Voor miniman een hele overwinning, want die dikke keutel betekent dat hij flink eten binnen krijgt!

We waren vlak na het starten van de bijvoeding wat ongerust, omdat miniman niet leek te slikken. En met het oog op mams werk en het minder afhankelijk worden van de mamamelk hoopten we al dat miniman wat beter zou gaan eten voordat mams weer moet gaan werken. Want een andere oplossing is er niet voor het eten van miniman.

En dat is gelukt. De afgelopen week zagen we minimans poep veranderen. Van dunne mamamelk-poep naar mamamelk-poep met stukjes, en nu vandaag de eerste keutel!

Het werken komt steeds dichterbij. En kleine miniman wordt steeds onafhankelijker. Zoals we hoopten. Zoals, volgend maximan, "het gewoon moet zijn!"

Van elk uur mamamelk zitten we nu op elke tweeënhalf tot drie uur een voeding. Dat betekent dat ik miniman straks in mijn pauzes kan voeden en hij tussendoor voldoende heeft aan de bijvoeding.

En dus vieren we deze keutel. Een mijlpaal van onafhankelijkheid!

Hoera voor de keutel!

Dag!

Gisteravond.

Midiman lag al even in bed toen het hoge woord er uit kwam.

"Mama, het is 9 augustus geweest. De speen is te klein voor mijn mond!"

Best plotseling, we hadden niet verwacht dat midiman dit kostbare bezit al echt zou kunnen en willen missen. Maar dit is zoals maximan en ik het graag willen, op een natuurlijke manier. We volgen, voor zo ver mogelijk, de ideeën van de mannetjes.

En dus klommen we uit bed. Met speen. Naar beneden. Daar volgde een gesprekje met onze midiman. Dat we het een dapper en verstandig besluit vonden. Dat het spenen-spleetje tussen zijn tanden nu langzaam dicht zou gaan groeien. Maar ook dat het best moeilijk zou zijn om te wennen aan het slapen met speen.

Er waren tranen. Intense tranen. Speen was, volgens midiman, echt een vriend. En bij het noemen van die woorden peilden we hem even. Want dit verdriet zorgde ook voor tranen in onze ogen.

Maar midiman waagde de sprong. We zochten alle spenen in huis op en legden ze op een rij. We vroegen onze midiman wat we met zijn spenen moesten doen. "In de vuilnisbak!" klonk het definitief.

Midiman wilde zijn spenen nog even knuffelen. Vol liefde werden zijn vrienden 1 voor 1 langs zijn wang gestreken. Tot dat midiman zelf klaar was voor zijn afscheid. We maakten nog een foto en zwaaiden nog een laatste keer.

En daar gooide midiman, op eigen initiatief, zijn spenen in de vuilnisbak.

Nog geen kwartier later sliep hij. Met zijn vriendje muis in zijn hand.

Wat een stap.

Onze dappere, dappere midiman!

Oudjaarsdag

Morgen is het zover!

Eindelijk, na 55 nachtjes aftellen wordt midiman 3. Dan is het nieuwjaarsdag voor midiman. En dus was het vandaag zijn oudjaarsdag.

Een rustig dagje stond op de planning. Lekker thuis.

Miniman sliep nog even uit, maar midiman was zoals gewoonlijk erg vroeg wakker. Het eerste dat we deden was de een-na-laaste sticker op de aftelkalender plakken. De mooiste stickers waren tot het laatst bewaard en zichtbaar genoot hij van de aanblik van zijn kalender.

Toch was midiman nog best een beetje moe en hij wilde even lekker bij mams in de doek. Met midiman op de rug ruimde mams het huis een beetje op.

En toen miniman rond half zeven ook wakker werd, werd er heerlijk gespeeld. Met een kopje thee heb ik volop genoten van de mannetjes, die met en naast elkaar speelden en lachten.

En toen... een harde bons. Er vloog een duif tegen het raam. En dat maakte indruk op midiman. Want het arme beestje kwam niet meer van zijn plek en had erg veel pijn. En dus besloot mams, om het goede voorbeeld te geven, de dierenambulance te bellen. Dat was natuurlijk erg interessant en met Brandweerman Bram op de hielen wachtten we de komst van de ambulance af.

De duif werd meegenomen en samen zwaaiden we de ambulance uit.

Toen we weer naar binnen wilden gaan hebben we nog even bij de verjaardagsboom van midiman gekeken. Met mijn dikke zwangere buik keek ik drie jaar geleden vanaf ons bed-op-klossen regelmatig naar de prachtig bloeiende struik. Nu midiman wat groter is hebben we hem verteld dat wanneer de boom vol bloemen zit, hij jarig zal zijn. De hele week al bekijkt hij of er al genoeg bloempjes zijn. En vandaag waren er eindelijk bijna genoeg, aldus midiman. Trots poseerde midiman onder "zijn"  verjaardagsboom.

En toen was het "klein-tukkie tijd". Midiman, miniman en mams kropen lekker in bed om uit te rusten voor de grote dag van morgen.

In de middag was het stralend weer. Eerst hebben we lekker in de tuin gespeeld.

Toen maximan thuis kwam zijn mams en midiman samen naar het "blote-voeten-pad"  geweest. We hebben ons heerlijk uitgeleefd op de stenen en met het water.

Thuis aangekomen werden de eerste verjaardagskaarten bezorgd en knutselden we samen verjaardagsversieringen.

Omdat het oudjaarsdag was en maximans vakantie begon, hebben we heerlijk pannenkoeken gegeten in het pannenkoekenrestaurant. Een fijne afsluiter van de dag.

En nu ligt midiman in bed. Met een lach op zijn gezicht. De voorpret straalt er van af. Want o, wat heeft midimannetje uitgekeken naar de dag van morgen. En wat zullen we genieten!

Toch mist mijn paps morgen weer op deze speciale dag. En daarom is het zo fijn dat ik net weer over opa Hans kon vertellen. Want toen midiman vertelde dat hij vast niet zou kunnen slapen omdat hij het allemaal zo spannend vindt, vertelde ik hem wat ik als klein meisje van mijn papa leerde als ik niet kon slapen op de nacht voor mijn verjaardag. Ik hoor het hem nog zeggen: "Duim in je vuist en ogen dicht, dan is het heel snel morgen!"

En zo ligt mijn kleine, grote midiman. Duim in de vuist en ogen dicht.

Hopelijk is het heel snel morgen!

(En stiekem ligt mams vanavond ook met haar duim in de vuist. Want een verjaardag van je kleine, grote zoon is minstens net zo prachtig als je eigen verjaardag!}

Van je peuter moet je het maar hebben!

Bijdehand...

Dat is midiman wel te noemen. Weet met zijn bijna-drie-jaar al een heleboel.
Er vallen al hele gesprekken met hem te voeren. En tegenwoordig moet je opletten wat je zegt!

Midiman:                    Gaan we nu naar oma?
Mams:                         Bijna ventje!
Midiman:                    Maar ik hou niet zo van bijna, ik hou meer van nu!

Even later:

Midiman:                   Mama, mag ik wat drinken?
Mams:                        Wat zou je willen?
Midiman:                   Appelsap alsjeblief.
Mams:                        Maar we hebben geen appelsap. Wel water, ranja of melk.
Midiman:                  Ik weet het niet.
Mams:                        Dan bedenk je het maar even!
Midiman:                  Maar mijn bedenk doet het niet meer! Doe dus maar gewoon appelsap!

Zucht...

En:

Midiman:                   Waarom vind jij blauw een mooie kleur mama?
Mams:                        Dat is de kleur van de zee. Waarom vind jij blauw een mooie kleur?
Midiman:                   Omdat.......... banaan!!!

Uuuuhm... goed! En dat op een dag!

Genieten, zo'n peuter!

De ontploffing

         Er was werk aan de winkel!

Al weken waren we met de tuin aan de gang. We hadden onszelf voorgenomen dat de tuin voor midimans verjaardag klaar zou zijn. En tja, dat is donderdag. Dus moesten er vandaag spijkers met koppen worden geslagen. Midiman is gelukkig een hele hulp. Hij sjouwde met stenen, hielp met het afspoelen van al het vies geworden speelgoed en veegde al het onkruid op het blik. De tuin was aan het begin van de dag een ontploffing, maar het is af! Nog wat planten voor de sfeer, en dat is het dan. Ruimte!

Natuurlijk helpt midiman niet de hele dag mee. HIj heeft heerlijk gespeeld. Hij was politieman, brandweerman Sam en cowboy. Midiman heeft namelijk de verkleedkist ontdekt. En, zo bedacht midiman, hij wilde een tent! Dus bouwden we een tent, waar midiman speelde tijdens het werk. Lang bleef het boven stil. Dus besloot mams maar eens stiekem te gluren naar wat midiman daar aan het doen was. Midden in een grote ontploffing van al zijn schatten lag midiman prinsheerlijk in zijn tentbed te genieten!

En minimannetje? Die heeft geslapen en heerlijk meegekeken in de tuin. En toen mams boven de wacht hield terwijl miniman lag te slapen, hoorde ze ineens wel heel vreemde geluiden uit de slaapkamer komen! Na even een kijkje te hebben genomen zag mams dat miniman de afstandbediening had ontdekt. Prinsheerlijk lag miniman te kijken naar de olympische spelen!

's Avonds waren er patatjes. Welverdiend na al dat harde werken. Dat het een fijne, productieve dag was was aan de mannetjes wel te zien!

Nu wordt het langzaamaan stil in huis. Midiman wilde dolgraag slapen in zijn tent. En daar ligt de kleine politieman nu, ik kijk al typend hoe zijn stralende ogen dichtvallen. Zijn helm toch maar afgezet.

Van beneden klinkt er gezang van maximan. Hij vermaakt minimannetje met liedjes van "Dirk Scheele". En zometeen, als midiman slaapt, ga ik kijken hoe mijn minimannetjes  hondenogen langzaam dichtvallen tijdens het drinken van zijn geliefde mamamelk.

En dan is het sinds een aantal dagen stil beneden en genieten maximan en mams van de rust tijdens kinderbedtijd. Waar we miniman eerder niet alleen durfden te laten en hij dus tot grote-mensen-bedtijd bij ons beneden bleef, durven we hem nu boven te leggen. Met de babyfoon op de meest gevoelige stand direct naast miniman in de co-sleeper hebben we voor het eerst in zeven maand wat tijd voor onszelf, en voor elkaar. En o, wat is dat fijn!

Hoe is het?

Eigenlijk wel goed!

Na een enorme dip van miniman bij de door de kinderarts gevreesde zes maand lijkt alles hier in huis eindelijk wat rustiger te verlopen. En heeft mams weer tijd om haar blog op te pakken! Want ik geniet van het schrijven, maar de zorg voor miniman was een paar weken zo intensief dat ik geen energie over hield voor het bloggen. Ik ben er weer!

Wat speelt er in huize Jomannekes? Op dit moment vooral de naderende verjaardag van midiman. De dagen worden afgeteld op de kalender, er passen bijna geen stickers meer bij. Iedereen die het horen wil mag weten dat midiman donderdag, 9 augustus, 3 jaar wordt. Hij weet haarfijn te vertellen wie er feest mogen komen vieren en heeft iedereen verteld wat hij hebben wil.

Maar wachten duurt lang! En daarom vullen we de tijd met leuke dingen. Zwemmen en picknicken bij het Hulsbeek, barbekoeien bij Tom en Bas, logeren bij oma, zwemmen met tanti . We maken van elke dag een feest!

Dat midiman al 3 wordt is de laatste weken flink te merken. Maatje 92 wordt te klein, meneer kleedt zichzelf uit, fietst zonder zijwielen, verzint zelf liedjes, leest simpele woordjes, schenkt zelf drinken in, smeert zijn brood en wast de aardappelen. Hij speelt bingo met dubbele cijfers, troost miniman als hij huilt, komt zelf naar beneden als hij wakker is en neemt keurig de telefoon aan. Het gaat zo hard, die kleine midiman...

Als ik dan naar miniman kijk wou ik dat de tijd stil kon staan. Want ook hij lijkt soms al baby af! Tijgert de kamer door, heeft al 6 tanden, heeft het eten helemaal uitgevonden en zit heerlijk spelend uren van zijn grote broer te genieten. De mannetjes zijn echt vrienden. Als de een lacht lacht de ander, en bij verdriet worden er knuffels uitgewisseld. Successen worden over en weer gevierd, de trots straalt eraf.

En dus is het eigenlijk wel goed! Daarom zijn jullie de komende tijd nog niet van me af. Want de vrije momenten zal ik weer volop aan het bloggen slaan!

Tot snel!