Midiman lag al even in bed toen het hoge woord er uit kwam.
"Mama, het is 9 augustus geweest. De speen is te klein voor mijn mond!"
Best plotseling, we hadden niet verwacht dat midiman dit kostbare bezit al echt zou kunnen en willen missen. Maar dit is zoals maximan en ik het graag willen, op een natuurlijke manier. We volgen, voor zo ver mogelijk, de ideeën van de mannetjes.
En dus klommen we uit bed. Met speen. Naar beneden. Daar volgde een gesprekje met onze midiman. Dat we het een dapper en verstandig besluit vonden. Dat het spenen-spleetje tussen zijn tanden nu langzaam dicht zou gaan groeien. Maar ook dat het best moeilijk zou zijn om te wennen aan het slapen met speen.
Er waren tranen. Intense tranen. Speen was, volgens midiman, echt een vriend. En bij het noemen van die woorden peilden we hem even. Want dit verdriet zorgde ook voor tranen in onze ogen.
Maar midiman waagde de sprong. We zochten alle spenen in huis op en legden ze op een rij. We vroegen onze midiman wat we met zijn spenen moesten doen. "In de vuilnisbak!" klonk het definitief.
Midiman wilde zijn spenen nog even knuffelen. Vol liefde werden zijn vrienden 1 voor 1 langs zijn wang gestreken. Tot dat midiman zelf klaar was voor zijn afscheid. We maakten nog een foto en zwaaiden nog een laatste keer.
En daar gooide midiman, op eigen initiatief, zijn spenen in de vuilnisbak.
Nog geen kwartier later sliep hij. Met zijn vriendje muis in zijn hand.
Wat een stap.
Onze dappere, dappere midiman!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten