Heel wat nachtjes

Morgen hebben we ze allemaal gehad.

Een zaterdag, een zondag, een maandag, een dinsdag, een woensdag, een donderdag en een vrijdag in het ziekenhuis. En zoals het er nu naar uit ziet beginnen we ook met het volgende rondje.

Miniman heeft het rs-virus. Mooi balen en goed besmettelijk voor andere ukkies. Kun je goed ziek van zijn.

De meeste kindjes hier met dit virus (ja, het ligt er vol mee!) doen een dag of 2 infuus en kunnen dan weer naar huis. Maar ons verhaal ligt iets complexer.

Miniman kan namelijk nog steeds niet uit een (tuit)beker drinken. En dus is hij afhankelijk van de mamamelk. Maar met zijn verkouden neus en vermoeide lijf lukt dat drinken onvoldoende. En dus krijgt hij sondevoeding. Daar moet hij, voor we naar huis mogen, eerst vanaf zijn. En dat is hij voorlopig nog niet. En dus kan hij nog niet naar huis.

Daarnaast heeft hij nu al voor de negende dag hoge koorts. Iets verhoogde infectiewaarden, slijm op de longen, rode keel en oren, maar net niet genoeg voor een kuur. De dokters zijn namelijk bang dat hij van antibiotica diarree krijgt. En dan valt miniman nog meer af. Maar met koorts mag miniman niet naar huis.

Dat is het derde, en grootste, probleem. Miniman blijft afvallen, ondanks sondevoeding en mamamelk. Hij heeft problemen met eten. Hij lijkt niet goed te verteren. Een dikke 8,5 kg weegt ons mannetje nog maar. Veel te weinig. Veel te slap. En als hij afvalt mag miniman niet naar huis.

En dus zijn we hier nog wel even. Witte
muren, ongezellig en stil.

Maar met heel veel lieve mensen om ons heen die het zo fijn mogelijk voor
ons proberen te maken. Lieve opa's en oma's, lieve familie en lieve vrienden.

Hopelijk komt het snel goed. We zijn op. Mams, maximan, miniman maar ook kleine midiman. Hij mist zijn broertje en zijn mama.

Het is stil in ons witte hok. Miniman slaapt al, met zijn slangetje uit zijn neus. Ik pieker nog wat en ga dan ook slapen. Vlak bij hem.
Thuis in ons fijne huis kruipen de grote
mannen vannacht ook weer samen. Midiman op mams plek. Dicht bij maximan.

We doen het samen. Samen staat we sterk.

Hoe is het?

Moeizaam.

Het loopt nog niet lekker. Miniman knapt maar heel mondjesmaat op. Voor het eerst keek hij gister wat rond. En voor het eerst zwaaide hij, omdat tanti wegging. Een zwak "da-da!" kwam er uit zijn mondje.

Verder slaapt hij of hangt hij op schoot. Angstig voor alles wat een witte jas heeft en mogelijk slangetjes kan plaatsen, thermometers in je billen wil stoppen of aan je ontstoken oogjes wil komen. De grote boze ziekenhuisheksen.

Lieve man heeft nu 24 uur ORS gekregen. Daardoor is zijn vochtbalans op peil gebracht. Nu mag hij lekker mamamelk en krijgt daarnaast een stoot krachtvoer. Om niet verder af te vallen en hopelijk te groeien.

Maar dat is lastig. Zijn lijf is zo moe. Nog steeds koorts, hoesten, overgeven door het hoesten, flink eczeem waar hij enorm jeuk aan heeft, ontstoken ogen, heel verkouden, het kost hem allemaal zo veel energie.

De zusters maken fouten. Zo hadden ze minimans geboortedatum niet goed en dachten ze dat hij nog een kleine baby was. "Kan hij dan al zitten?" Ze moesten eens weten. Zitten, puh. Klimmen kan hij, lol maken, grapjes verzinnen, verstoppertje doen.

Maar nu even niet.

Ik maak me wel zorgen. Het lijkt allemaal niet op te schieten en er komt steeds iets bij. Meer dan bij hem zijn en hem troosten kan ik niet. En gelukkig is er de mamamelk.

Ik draai me nog even om. Miniman slaapt weer. Even geen gepiep aan de sonde of verdrietige mannetjes. Even wat slapen, want dat is vannacht nog nauwelijks gelukt.

Straks komt midiman. De enige die op dit moment lichtjes in minimans ogen kan toveren. En daar verheug ik me op. Op midiman. En de lichtjes van miniman.

Ik mis ze.

Ziekenhuis

Grote Griep

Die velde ons minimannetje al eerder deze week. Flinke koorts en hangerig. Een gezond jongetje, zoals midiman, kan zo'n weekje griep prima aan.
Maar lief klein minimannetje was te zwak. Zijn lijfje is op, uitgeblust. Het is basta.

Van de week merkten we al dat miniman zichzelf maar moeilijk warm
kon houden. Hij leek ook dorst te hebben. Dus hielden we hem goed in de gaten.

Afgelopen nacht was drama. Arme miniman had zo'n koorts. Maar hij was op. Hij kon alleen nog maar kreunen, zachtjes jammeren en voor zich uit staren. Als ik hem wilde neerleggen was hij zo intens verdrietig, bijna bang.

Dus liep ik vannacht heel wat rondjes door de kamer. En ieder uur bedacht ik me hoe zwak hij eigenlijk was. Ik troostte, aaide en zong. Maar ik voelde hoe weinig kracht er in zijn lijfje zat.

En dus zat ik vanmorgen om zeven uur al bij de dienstdoende huisarts. Die
miniman en mams al snel
doorstuurde naar het ziekenhuis.

Een onderzoek volgde. Bloedprikken, hartslag, dat soort ongein. Miniman onderging het. En daar was alles mee gezegd. Geen sterretjes in zijn ogen. Geen lichtjes in zijn lach.

Diagnose? Griep met een grote
G. En fikse uitdroging. Een zeer vermoeid lijfje wat het niet zelf gaat trekken. Meer dan 300 gram afgevallen. Op een al te mager lijfje. Veel te lage hartslag. Op.

Nu lig ik hier. Midiman slaapt op mijn schoot. De nare sonde-slang steekt uit zijn neusje. Minimannetje. Slapend, kreunend, moeilijk te bereiken.

Eerst zijn vocht weer op peil brengen door de sonde. En hem iets aan laten sterken. En dan maar eens uitzoeken hoe het komt dat zijn lijfje zo op is. Waarom wil ons mannetje toch niet eten? Waarom kan hij maar niet voldoende leren drinken?

Het zal nog wel een dag of wat duren voor we thuis zijn. Maar dat geeft niet.

Als miniman maar snel zijn lichtjes terug vindt...

Griep met een grote G

Ziek

Gisteren was midiman aan de beurt. Ik merkte het al toen hij wakker werd. Hij wilde geen brood smeren of koffie maken voor maximan. Hij wilde ook geen brood eten. Hij reed wat suf rond met zijn favoriete auto. En toen kwam het hoge woord er uit. "Ik heb oorpijn." Na zijn koppie gevoeld te hebben was er geen twijfel meer mogelijk. Koorts. En flink ook.

Er kwam een bankbedje. En daar maakte midiman goed gebruik van. Hij hoestte, proestte, kreunde, en was echt sneu. Hij viel zomaar in slaap en wilde alleen even wakker worden voor zijn favoriete programma. Midiman wilde niet eten en de koorts liep flink op. De teller gaf zelfs 41 graden aan.
Ook zijn oogje werkte niet mee, ontstoken.

En nu is het een nieuwe dag. Ik zit hier beneden met kleine miniman. Koorts. Ontstoken oogje. Kreunen. Helemaal sneu. Steeds zakt hij weer in slaap. En mams? Keelpijn, hoofdpijn, ontstoken oog... ook griep?

Boven klink gehoest. Het is midiman. Hij slaapt nog. Erg uitzonderlijk voor hem om zes uur 's morgens. Naast hem op de matras ligt maximan. Midiman had koortsdromen. Iets over babyfoons vangen en gele bananen zoeken. En dus bivakkeert maximan bij hem zodat hij wat rustiger slaapt.

We zullen zien wat de dag brengt.

Het blijft tobben

Hoofdbrekers.

Dat zijn de zorgen over onze miniman. Want ondanks dat zijn ontwikkeling op motorisch gebied prima verloopt zijn er flink wat zorgen.

Miniman groeit te weinig. Zijn groeicurve is ondertussen echt uit verhouding, de lengte is nog binnen de perken maar zijn gewichtslijn buigt ver af.

Dat heeft er onder andere mee te maken dat miniman, ondanks allerlei mogelijke hulp, niet drinkt. Er staan rijen vol bekers in de kast, met tuit, zonder tuit, dure en goedkope. Maar het lukt de kleine miniman niet hier genoeg uit te drinken.

Ook het eten is moeizaam. Het lijkt erop dat hij moeite heeft met slikken. Want vies vindt hij het niet. Het eten gaat rustig zijn mond in, er wordt goed gekauwd, maar als het moment van slikken komt spuugt miniman alles weer uit. Om het eten vervolgens met een boze zwaai op de grond te gooien. Yoghurt van een lepeltje lukt, maar daar is het dan ook mee gedaan.

Daarnaast gebruikt miniman medicijnen omdat hij last heeft van obstipatie. Maar deze medicijnen moet hij doorslikken. En dat lukt niet voldoende. Dus het poepen verloopt moeizaam. Soms dagen niet, en dan doet het poepen daarna flink pijn.

's Nachts is miniman van slag. Hij is vaak, heel vaak, wakker. Meestal slaapt hij 's avonds tussen half zeven en zeven. Om daarna om half negen weer wakker te worden. En vervolgens ieder, ja werkelijk ieder, uur. Soms krijsend omdat hij zich naar voelt. Soms dorstig. Soms slaapt hij zo weer. Maar soms duurt het ook een uur. Of twee. Om dan rond zes uur uit bed te willen.

Ik ben moe. Moe van het niet-slapen. De uren van de nacht duren lang. Maximan kan weinig doen. Hij gaat er 's ochtends uit met de mannetjes zodat mams nog een uurtje kan slapen. Maar de nachten met miniman zijn voor mijn rekening.

En nu is het mannetje ook nog ziek. Verkouden en koortsig. En dus slapen we nog wat slechter. Als dat kan.

En toch, en toch, elke dag sta ik weer vol goede moed op. Omdat elke dag nieuw goeds kan brengen. Omdat ik weer in de sterretjes van minimans oogjes kan kijken. Omdat ik voor hem wil zorgen en van hem wil genieten.

Straks, over 18 jaar, denk ik met weemoed terug aan deze tijd met mijn kleine mannetjes. Want ondanks dat ik doodmoe ben, me totaal afgebrand voel, is het moederschap het beste wat me ooit is overkomen.

En kijkt u zelf, daar wordt een mams toch ook op slag verliefd op?

Sneeuw!

Eindelijk was het zo ver.

Miniman kreeg voor zijn verjaardag een prachtige slee. De mannetjes hebben weken gewacht op sneeuw. Maar vanmorgen was het dan zo ver!

Midiman kon de vlokken bijna niet aftellen. Maar na het fruit eten was het dan ein-de-lijk zo ver. De slee
mocht de schuur uit!

Helaas was er een kleine teleurstelling, het laagje sneeuw wat er lag was niet dik genoeg voor de houten slee met echte ijzers. En dus moest de nieuwe slee nog even wachten. Gelukkig was de oude slee van oom Konijn er nog en konden we op pad!

De mannetjes vonden het heerlijk. Het kon niet gek genoeg. Al rennend en rondjes draaiend trok mams de slee over de straten.

Weer thuis gekomen genoten de mannetjes van de sneeuw. Midiman trok de slee. En kleine miniman ervaarde voor het eerst wat sneeuw is. Enthousiast kroop hij rond, ging af en toe een eindje mee in de taxi-slee van midiman en had een heleboel lol.

Tot zijn wantje uit ging. Toen was de lol ineens voorbij. Gelukkig kon midiman nog even lekker buiten spelen met de buurvrouw, zodat mams een verdrietige miniman kon opwarmen met wat lekkere melk.

En dat buiten spelen moe maakt, was te merken! Kleine miniman slaapt nu heerlijk en midiman puft even uit bij de tv.

Vanmiddag weer!

Aap-stracte kunst

Strijkkralen

De grote hobby van midiman. Het begon met kleine rondjes van allerlei kleuren door elkaar. Later begonnen er plannen te ontstaan voor onderzetters, sleutelhangers en kerstboomversiering.

Uren achter elkaar kan midiman druk zijn met zijn kraaltjes. Onvoorstelbaar, zo'n actief mannetje zo geconcentreerd aan het werk.

Er kwamen zelfs bestellingen. Uit Kampen en omstreken. Iedereen wilde zo'n prachtige onderzetter.

Met Kerst kreeg midiman van opa en oma een wilde-dieren doos. Dolenthousiast. Dus zaten wij derde-kerstdag aan de strijkkralen. En vierde kerstdag, vijfde kerstdag en zesde kerstdag ook. Tot op de dag van vandaag. Er kwam een hele dierentuin. Het lukt hem al aardig een patroon uit te tellen. En hij vindt het fantastisch.

's Avonds in bed geniet hij van zijn uitzicht. Hij heeft het plan zijn hele
kamer te behangen met eigen werk.

Nu is de wilde-dieren doos op. Alle dieren zijn gemaakt. Maar ook dat maakt midiman niet uit. Want hij had nog een doosje kralen. Van oude oma trekker. Minstens 40 jaar oud. En hij maakte een feestaap. Van allerlei kleuren.

Aap-stracte kunst.

Fantastisch!

Pannenkoekenlol

Zaterdag

Elke zaterdag eten we bij oma Els en opa Wim. Gezellig, want oma Jannie en oom Konijn zijn er dan ook. Maar deze week ging dat feest niet door. Iets met verjaardagen elders.

Toen midiman dat vanmorgen hoorde was hij niet blij. En dat vooral omdat hij inzat over "zijn" oma Jannie. Want nu was zij alleen. En kon hij haar niet ophalen met oma Els. Midiman had een plan. Wij zouden oma Jannie dan wel ophalen! Dan was ze ook niet zo alleen.

En dat deden we. We besloten oma Jannie mee te nemen naar het pannenkoekenhuis. En dat stemde midiman helemaal gerust.

Zo geschiedde. En al zegt midiman zelf
dat hij verhuizer wil worden, een baan in de ouderenzorg misstaat hem niet! Alles deed hij voor oma Jannie. De autodeur open maken, haar hand vasthouden ter ondersteuning bij het lopen, haar stok opbergen. Fantastisch hoe zo'n klein mannetje zich al kan inleven in iemand anders.

Het was fijn. De mannetjes hadden samen grote lol in de ballenbak. En met oma Jannie. Ook oma Jannie vond het helemaal leuk. En maximan en mams? Die genoten van het fijne schouwspel.

Moe maar voldaan na een heerlijke pannenkoek gingen we huiswaarts. Op de terugweg besefte ik me wat een rijk bezit de inhoud van de auto op dat moment had. Al mijn mannen en lieve oma Jannie.

Blij en apetrots! Hopelijk mag dit nog jaren zo duren!

Klauterkawouter!

Boef.

Dat is het. Een dikke boef. Even uit het zicht? Dan zit miniman alweer hoog en droog, ergens opgeklommen en breeduit lachend. Een lol dat hij heeft!

Midiman let goed op. "Mam, hij zit op de trap! Mam, hij zit boven op mijn stoel! Mam, hij klimt op de poef!"

Sneller dan snel is hij. Vlugger dan vlug. Onze lieve klauterkawouter. Als ik me omdraai moet ik hem zoeken.

Vanmiddag was ik hem echt even kwijt. Even een bordje omgespoeld in de keuken. Ik hoorde zijn trotse "klauterkawouter-lachje" wel, maar zag hem niet direct. Maar na enkele seconden trof ik dit tafereeltje aan.

Boef.

Ziek

"Mama, ik voel me ziek!"

Het is een fijne vrijdagmiddag in de vakantie.
Maximan is ook vrij. We hebben lekker gespeeld, boven bergen verzet met opruimen en ook de boodschappen zijn binnen. Er lijkt niets aan de hand. Maar dan zegt midiman dat hij zich ziek voelt.

Bij navraag lijkt hij pijn te hebben. We knuffelen wat. Geen koorts. Hmm. Hij klaagt niet snel...

Ik vertel hem dat hij misschien maar beter even rustig aan kan doen. Maar midiman heeft een andere oplossing.

"Ik voel me ziek omdat er geen patat meer in mijn buik zit. Dat moeten we kopen mam. Patat. Veel patat!"
En dan... volgt er een grijns van oor tot oor.

Slimmerik.

(Stiekem vonden maximan en mams die patat nog niet zo'n slecht plan. En dus kwam er patat. En miniman? Die vond het ook heeeeerlijk!)