Het loopt nog niet lekker. Miniman knapt maar heel mondjesmaat op. Voor het eerst keek hij gister wat rond. En voor het eerst zwaaide hij, omdat tanti wegging. Een zwak "da-da!" kwam er uit zijn mondje.
Verder slaapt hij of hangt hij op schoot. Angstig voor alles wat een witte jas heeft en mogelijk slangetjes kan plaatsen, thermometers in je billen wil stoppen of aan je ontstoken oogjes wil komen. De grote boze ziekenhuisheksen.
Lieve man heeft nu 24 uur ORS gekregen. Daardoor is zijn vochtbalans op peil gebracht. Nu mag hij lekker mamamelk en krijgt daarnaast een stoot krachtvoer. Om niet verder af te vallen en hopelijk te groeien.
Maar dat is lastig. Zijn lijf is zo moe. Nog steeds koorts, hoesten, overgeven door het hoesten, flink eczeem waar hij enorm jeuk aan heeft, ontstoken ogen, heel verkouden, het kost hem allemaal zo veel energie.
De zusters maken fouten. Zo hadden ze minimans geboortedatum niet goed en dachten ze dat hij nog een kleine baby was. "Kan hij dan al zitten?" Ze moesten eens weten. Zitten, puh. Klimmen kan hij, lol maken, grapjes verzinnen, verstoppertje doen.
Maar nu even niet.
Ik maak me wel zorgen. Het lijkt allemaal niet op te schieten en er komt steeds iets bij. Meer dan bij hem zijn en hem troosten kan ik niet. En gelukkig is er de mamamelk.
Ik draai me nog even om. Miniman slaapt weer. Even geen gepiep aan de sonde of verdrietige mannetjes. Even wat slapen, want dat is vannacht nog nauwelijks gelukt.
Straks komt midiman. De enige die op dit moment lichtjes in minimans ogen kan toveren. En daar verheug ik me op. Op midiman. En de lichtjes van miniman.
Ik mis ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten