Die velde ons minimannetje al eerder deze week. Flinke koorts en hangerig. Een gezond jongetje, zoals midiman, kan zo'n weekje griep prima aan.
Maar lief klein minimannetje was te zwak. Zijn lijfje is op, uitgeblust. Het is basta.
Van de week merkten we al dat miniman zichzelf maar moeilijk warm
kon houden. Hij leek ook dorst te hebben. Dus hielden we hem goed in de gaten.
Afgelopen nacht was drama. Arme miniman had zo'n koorts. Maar hij was op. Hij kon alleen nog maar kreunen, zachtjes jammeren en voor zich uit staren. Als ik hem wilde neerleggen was hij zo intens verdrietig, bijna bang.
Dus liep ik vannacht heel wat rondjes door de kamer. En ieder uur bedacht ik me hoe zwak hij eigenlijk was. Ik troostte, aaide en zong. Maar ik voelde hoe weinig kracht er in zijn lijfje zat.
En dus zat ik vanmorgen om zeven uur al bij de dienstdoende huisarts. Die
miniman en mams al snel
doorstuurde naar het ziekenhuis.
Een onderzoek volgde. Bloedprikken, hartslag, dat soort ongein. Miniman onderging het. En daar was alles mee gezegd. Geen sterretjes in zijn ogen. Geen lichtjes in zijn lach.
Diagnose? Griep met een grote
G. En fikse uitdroging. Een zeer vermoeid lijfje wat het niet zelf gaat trekken. Meer dan 300 gram afgevallen. Op een al te mager lijfje. Veel te lage hartslag. Op.
Nu lig ik hier. Midiman slaapt op mijn schoot. De nare sonde-slang steekt uit zijn neusje. Minimannetje. Slapend, kreunend, moeilijk te bereiken.
Eerst zijn vocht weer op peil brengen door de sonde. En hem iets aan laten sterken. En dan maar eens uitzoeken hoe het komt dat zijn lijfje zo op is. Waarom wil ons mannetje toch niet eten? Waarom kan hij maar niet voldoende leren drinken?
Het zal nog wel een dag of wat duren voor we thuis zijn. Maar dat geeft niet.
Als miniman maar snel zijn lichtjes terug vindt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten