Dat zijn de zorgen over onze miniman. Want ondanks dat zijn ontwikkeling op motorisch gebied prima verloopt zijn er flink wat zorgen.
Miniman groeit te weinig. Zijn groeicurve is ondertussen echt uit verhouding, de lengte is nog binnen de perken maar zijn gewichtslijn buigt ver af.
Dat heeft er onder andere mee te maken dat miniman, ondanks allerlei mogelijke hulp, niet drinkt. Er staan rijen vol bekers in de kast, met tuit, zonder tuit, dure en goedkope. Maar het lukt de kleine miniman niet hier genoeg uit te drinken.
Ook het eten is moeizaam. Het lijkt erop dat hij moeite heeft met slikken. Want vies vindt hij het niet. Het eten gaat rustig zijn mond in, er wordt goed gekauwd, maar als het moment van slikken komt spuugt miniman alles weer uit. Om het eten vervolgens met een boze zwaai op de grond te gooien. Yoghurt van een lepeltje lukt, maar daar is het dan ook mee gedaan.
Daarnaast gebruikt miniman medicijnen omdat hij last heeft van obstipatie. Maar deze medicijnen moet hij doorslikken. En dat lukt niet voldoende. Dus het poepen verloopt moeizaam. Soms dagen niet, en dan doet het poepen daarna flink pijn.
's Nachts is miniman van slag. Hij is vaak, heel vaak, wakker. Meestal slaapt hij 's avonds tussen half zeven en zeven. Om daarna om half negen weer wakker te worden. En vervolgens ieder, ja werkelijk ieder, uur. Soms krijsend omdat hij zich naar voelt. Soms dorstig. Soms slaapt hij zo weer. Maar soms duurt het ook een uur. Of twee. Om dan rond zes uur uit bed te willen.
Ik ben moe. Moe van het niet-slapen. De uren van de nacht duren lang. Maximan kan weinig doen. Hij gaat er 's ochtends uit met de mannetjes zodat mams nog een uurtje kan slapen. Maar de nachten met miniman zijn voor mijn rekening.
En nu is het mannetje ook nog ziek. Verkouden en koortsig. En dus slapen we nog wat slechter. Als dat kan.
En toch, en toch, elke dag sta ik weer vol goede moed op. Omdat elke dag nieuw goeds kan brengen. Omdat ik weer in de sterretjes van minimans oogjes kan kijken. Omdat ik voor hem wil zorgen en van hem wil genieten.
Straks, over 18 jaar, denk ik met weemoed terug aan deze tijd met mijn kleine mannetjes. Want ondanks dat ik doodmoe ben, me totaal afgebrand voel, is het moederschap het beste wat me ooit is overkomen.
En kijkt u zelf, daar wordt een mams toch ook op slag verliefd op?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten