Zoek

Uren hebben we gezocht.

Mijn telefoon was weg. Inclusief alle foto's van de mannetjes. Ja ik weet het, dom, ik moet een backup maken.
Mijn telefoon, mijn alles. Het ding dat me door alle uren voeden sleept. Wat zorgt dat ik mijn geduld bewaar als ik moet wachten tot een van de mannetjes slaapt. Mijn telefoon, die zorgt dat ik in zuinige vrije minuutjes even kan forummen.

Weg.

We zochten, we keken, midiman hielp
mee. Zelfs maximan, met al zijn rust, gaf de moed na alles werkelijk uit te hebben gekamd bijna op.

We zochten binnen, in de auto, we volgden zelfs alle sporen in de sneeuw.

En toen besloten we onze net gemaakte sneeuwman maar kapot te maken.. want wie weet!

En daar, onder die grote zware sneeuwman lag hij! Mijn telefoon!

Nog helemaal heel, alleen wat bevroren door de kilo's sneeuw waar hij zeker 2 uur onder bedolven lag.

Maar, hij is er weer.

Blij!

"Nasi witte lijst"

Zeg nou zelf....

Is dit niet gewoon komisch?

Gek stel!!!

(Bram 2010 en Wout 2013)

Opgroeien in vertrouwen

Het is klein-tukkie-tijd.

Naast me, in het holletje van mijn arm, ligt miniman. Hij slaapt. Veilig bij mams. We bieden hem alle veiligheid die hij nodig heeft. Hij slaapt met zijn bedje aan het onze, zodat hij tegen me aan kan kruipen. Voor een knuffel of een slok melk. Doorslapen doet hij met zijn veertien maanden nog lang niet. Hij is vaak wakker. Fijn dat ik zo vlakbij ben. Geen koude tenen midden in de nacht. Samen weer wegdoezelen.

Naast ons ligt midiman. Hij slaapt. Al maanden is hij vroeg wakker. Vanochtend om 5 uur. Tukt wat bij. Gezellig samen.

Van de week opperde iemand om een stickerkaart voor hem te maken. Een sticker voor elke keer dat hij tot zeven uur slaapt. En dan bij tien stickers een cadeautje.

Nee, dank je. We hebben er vertrouwen in dat midiman zelf langer gaat slapen. Hij hoeft dat niet te doen om een grote vent te zijn of zelfs een beloning te krijgen. Komt vanzelf.

Wij doen het anders, zijn alternatief. De vreemde eend in de bijt. We straffen of belonen niet. Je bord niet leegeten is geen probleem. Iets niet willen mag. Dan kijken we gewoon wat wel werkt.

Onze mannetjes zijn vrij, staan zeker en vol vertrouwen in het leven. Door voor te leven leren we hen over de normen en waarden die wij belangrijk vinden. De mannetjes staan gelijk aan ons, zijn een volwaardig deel van ons gezin.

Gisteren kreeg het jongetje voor midiman bij de slager een plakje worst. "Wat zeg je dan?" werd hem door zijn moeder ingefluisterd. Een verplicht "dank u wel!" kwam er wat verlegen uit, gevolgd door een enthousiast "goedzo!" van moeders.

Midiman dacht zelf na. Met een grote grijns nam hij zijn plakje aan. "Ik ben dol op deze worst!" riep hij de slager toe. Enthousiast, vol vrolijkheid en vertrouwen.

En dan kan ik als mams alleen maar glimlachen. Want met kleine miniman veilig in de draagdoek op mijn rug voel ik me rijk. Prachtig, moeder zijn van mijn mannetjes. Prachtig, dat opvoeden.

En prachtig, dat opgroeien in vertrouwen!

Naar de bios

Al weken stond het gepland.

Door minimans ziekenhuisopname en het moeizame herstel kwam het er niet van. Maar vandaag was het dan eindelijk zo ver. Midiman en mams, samen naar de film. Naar de kleuterbioscoop van "Nijntje de film". Met het geluid wat zachter. En het licht een beetje aan.

Wat een verbazing voor midiman. Het grote gebouw, de speelautomaten, al die toiletdeuren naast elkaar. Maar vooral de zaal. Al die kinderen, al die stoelen en het grote, zware gordijn. Hij keek zijn ogen uit.

We mochten samen op een knuffelbank. Heel fijn, want midiman vond het stiekem best spannend.

En toen ging het doek open. Midiman vond het fantastisch. Ademloos. Vergat zelfs dat we net snoepjes hadden gekocht. Vergat ook de rest om hen heen. Huilende peuters, te kleine dreumesjes en rondhobbelende bijna-baby's, het maakte hem niets uit.

Na een ijsje in de pauze ging de film verder. Net zo ademloos, maar nu op zijn hoede keek midiman verder. Wel
5x fluisterde hij of het alsjeblieft nog niet afgelopen was.

En toen Nijntje door alle kids uitgezwaaid werd barstte mijn lieve midiman in tranen uit. Snikken, alles erop en eraan. Want hij vond het fantastisch.

Maar moeilijk werd hij stil. Zelfs het bioscoop-diploma kom hem niet opvrolijken. Arme schat.

En nu ligt hij in bed. Klein Tukkietijd. Maar nog vol van Nijntje, dat is te horen.

Afscheid is moeilijk.

Verkleedfeest

"Dat doe ik niet hoor mam. Ik ben gewoon Bram."

Dat was de boodschap toen midiman vorige week hoorde van het verkleedfeest op de peuterspeelzaal.

Hij wilde geen brandweerman zijn, geen indiaan en geen clown. Aagje, dat roze meisje uit film van Pluk, dat was een twijfelgeval. Zijn roze jurk zag hij wel zitten. Alleen had hij geen strik. En wel een piemel. Dus dat kon niet, aldus midiman.

Een dag lang bleef het stil. En toen kwam hij met een idee. Zijn eigen kleren, met daar overheen zijn kruideniersschort.

En zo geschiedde. We knutselden samen aan een ventwagen, zodat hij ook echt boodschappen kan verkopen aan zijn vriendjes. En het werd een succes.

En nu is het zo ver. Apetrots staat midiman klaar voor zijn verkleedfeest. Enthousiast en op eigen initiatief.

Veel plezier lieve man!

Hoe gaat het thuis?

Vooral fijn.

Na tien dagen hok is het heerlijk om in ons paleisje te zijn. Ook miniman geniet van zijn eigen spulletjes, zijn eigen omgeving en vooral van zijn eigen grote broer.

Heel veel speel-energie heeft hij nog niet, maar kijken naar wat midiman doet is ook fantastisch vermaak. Met vlagen giert miniman van het lachen om alle gekke gezichten en malle kuren.

Miniman lijkt redelijk te drinken, maar mamamelk zit niet in een maatbeker. Wat hij precies binnen krijgt weten we dus niet. We vertrouwen er op dat miniman voldoende drinkt. Zijn luiers zitten redelijk vol, zijn fontanel is "normaal".

Morgen komt er weer gespecialiseerde logopedie aan huis. Kijken hoe het met minimans mondmotoriek gaat en kijken of er verbeteringen zijn in het drinken uit de beker. Maximan is morgen vrij en midiman mag weer naar zijn wipwapschool, dus hebben we alle aandacht voor de tips van de logopediste.

En dan lekker weekend. Samen genieten en zorgen. Samen tot rust komen. En hopelijk allemaal opknappen. Om weer verder te kunnen zoals we voor minimans opname deden.

Vol zorgen, maar met vertrouwen.

Ineens toch thuis!

"Het gaat beter hè?"

Dat waren de woorden van de dienstdoende kinderarts vanochtend.

Geen koorts, 24 uur zonder sonde en zelfs heel iets aangekomen. En dus stond het sein om naar huis te gaan op groen!

We pakten onze spullen en hadden een kort gesprek. En toen mocht miniman eindelijk het stille witte hok uit. Dolenthousiast was hij. Wat wil je, na 9 volle dagen tussen die witte muren.

Nu wordt het eigenlijk pas echt spannend. De sonde is thuis geen optie. En dus moet miniman nu zelfstandig op gewicht blijven. Op mamamelk en de paar kruimels eten die hij eet. We moeten daar echt weer in gaan vertrouwen.

Nog 11 dagen antibiotica. Daarna volgt een uitgebreid bloedonderzoek. En daarna nog een hoop lichamelijke onderzoeken om te bekijken waarom groeien en eten zo'n probleem is voor onze lieve, enthousiaste miniman. Godzijdank is er de mamamelk.

Vrijdag komt de logopediste weer thuis. Kijken of ze ons al een klein stukje verder kan helpen. Tot de tijd gaat miniman aansterkten. Dat heeft hij zeker nog nodig, want de oude is hij nog lang niet.

Ook midiman was dolblij dat hij zijn broertje weer thuis gaat zien. Hij was bij oma toen ik hem belde. "Echt?" was zijn reactie. "Echt, voor altijd?? Nou, dat lijkt me dan ook wel beter!"

Nu zijn we thuis. Miniman slaapt heerlijk. Midiman is nog even fijn bij oma. En ik kijk naar mijn lieve bikkel. Hij heeft een glimlach om zijn mond. Want naast heel spannend en ellendig was het ziekenhuis ook soms heel fijn.

Samen patatjes-picknick, lieve zuster Tineke die ons laat op de avond echt verder heeft geholpen. Zuster Marlou van het kiekeboe-kastje en zuster Heleen die genoot van alle momenten die wij zo intens met ons mannetje doorbrachten.
Bezoek van lieve vrolijke midiman, de grote bellenlamp, alle lieve familie om
ons heen.

Voorlopig houdt de zorg nog niet op. Maar wat kunnen we trots zijn op ons mannetje. Zo sterk. Zo dapper.

Nu geen sondes meer inbrengen, geen bloedprikken, mondkapjes, blauwe jassen en kleine ruimtes. Maar thuis.

Hopelijk houdt miniman het vol thuis. Voorlopig doen wij heel, heel rustig aan. Vooral werken aan groeien. En aansterken. Om de volgende fase sterk in te kunnen gaan.

Mams doet nu ook even de ogen dicht. Ook met een glimlach. Want wat is
een eigen bed fijn. Maar ook een stiekeme traan. Spannend, zo thuis. Spannend, een mannetje zo afhankelijk van de mamamelk. Nog zo witjes en verzwakt.

We hopen....

Dag 8 al weer

Ziekenhuis.

De roltrap van het ziekenhuis voelt al bijna als de voordeur van ons huis.
De zusters voelen steeds vertrouwder.
We weten al precies hoe laat de dokter zijn ronde doet en hoe laat het eten komt.
We weten zelf de weg naar schoon beddengoed.

Maar of dat nou een goed teken is...

Gisteren is er toch een kuur antibiotica gestart. Opnieuw liep de koorts op. Het hoesten en daarvan spugen was heftig. En dus was dit de beste optie.

Na 24 uur antibiotica lijkt ons mannetje lichamelijk fitter. Begint te spelen, lacht weer en klimt zo nu en dan zelfs weer flink. En de sterretjes in zijn ogen lijken soms even terug te zijn.

Toch blijft de voeding een probleem. Miniman drinkt onvoldoende en wordt nog steeds aangevuld met de sonde. En miniman blijft maar afvallen... helaas. Hij is nu net zo zwaar, of licht, als dat hij in oktober was. Toen hij negen maanden was. En dat voelt niet goed.

We wachten iedere dag af. Hopen op goede drinkresultaten. Hopen op een vrolijke miniman.

Maar het duurt lang. We zijn afhankelijk van anderen. We kunnen niet veel meer dan zorgen voor miniman.

En dat doen we.

Nu is het bedtijd. De sonde loopt, de antibiotica is binnen. Op naar een nieuwe ziekenhuisdag.

Morgen