Dat waren de woorden van de dienstdoende kinderarts vanochtend.
Geen koorts, 24 uur zonder sonde en zelfs heel iets aangekomen. En dus stond het sein om naar huis te gaan op groen!
We pakten onze spullen en hadden een kort gesprek. En toen mocht miniman eindelijk het stille witte hok uit. Dolenthousiast was hij. Wat wil je, na 9 volle dagen tussen die witte muren.
Nu wordt het eigenlijk pas echt spannend. De sonde is thuis geen optie. En dus moet miniman nu zelfstandig op gewicht blijven. Op mamamelk en de paar kruimels eten die hij eet. We moeten daar echt weer in gaan vertrouwen.
Nog 11 dagen antibiotica. Daarna volgt een uitgebreid bloedonderzoek. En daarna nog een hoop lichamelijke onderzoeken om te bekijken waarom groeien en eten zo'n probleem is voor onze lieve, enthousiaste miniman. Godzijdank is er de mamamelk.
Vrijdag komt de logopediste weer thuis. Kijken of ze ons al een klein stukje verder kan helpen. Tot de tijd gaat miniman aansterkten. Dat heeft hij zeker nog nodig, want de oude is hij nog lang niet.
Ook midiman was dolblij dat hij zijn broertje weer thuis gaat zien. Hij was bij oma toen ik hem belde. "Echt?" was zijn reactie. "Echt, voor altijd?? Nou, dat lijkt me dan ook wel beter!"
Nu zijn we thuis. Miniman slaapt heerlijk. Midiman is nog even fijn bij oma. En ik kijk naar mijn lieve bikkel. Hij heeft een glimlach om zijn mond. Want naast heel spannend en ellendig was het ziekenhuis ook soms heel fijn.
Samen patatjes-picknick, lieve zuster Tineke die ons laat op de avond echt verder heeft geholpen. Zuster Marlou van het kiekeboe-kastje en zuster Heleen die genoot van alle momenten die wij zo intens met ons mannetje doorbrachten.
Bezoek van lieve vrolijke midiman, de grote bellenlamp, alle lieve familie om
ons heen.
Voorlopig houdt de zorg nog niet op. Maar wat kunnen we trots zijn op ons mannetje. Zo sterk. Zo dapper.
Nu geen sondes meer inbrengen, geen bloedprikken, mondkapjes, blauwe jassen en kleine ruimtes. Maar thuis.
Hopelijk houdt miniman het vol thuis. Voorlopig doen wij heel, heel rustig aan. Vooral werken aan groeien. En aansterken. Om de volgende fase sterk in te kunnen gaan.
Mams doet nu ook even de ogen dicht. Ook met een glimlach. Want wat is
een eigen bed fijn. Maar ook een stiekeme traan. Spannend, zo thuis. Spannend, een mannetje zo afhankelijk van de mamamelk. Nog zo witjes en verzwakt.
We hopen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten