Door minimans ziekenhuisopname en het moeizame herstel kwam het er niet van. Maar vandaag was het dan eindelijk zo ver. Midiman en mams, samen naar de film. Naar de kleuterbioscoop van "Nijntje de film". Met het geluid wat zachter. En het licht een beetje aan.
Wat een verbazing voor midiman. Het grote gebouw, de speelautomaten, al die toiletdeuren naast elkaar. Maar vooral de zaal. Al die kinderen, al die stoelen en het grote, zware gordijn. Hij keek zijn ogen uit.
We mochten samen op een knuffelbank. Heel fijn, want midiman vond het stiekem best spannend.
En toen ging het doek open. Midiman vond het fantastisch. Ademloos. Vergat zelfs dat we net snoepjes hadden gekocht. Vergat ook de rest om hen heen. Huilende peuters, te kleine dreumesjes en rondhobbelende bijna-baby's, het maakte hem niets uit.
Na een ijsje in de pauze ging de film verder. Net zo ademloos, maar nu op zijn hoede keek midiman verder. Wel
5x fluisterde hij of het alsjeblieft nog niet afgelopen was.
En toen Nijntje door alle kids uitgezwaaid werd barstte mijn lieve midiman in tranen uit. Snikken, alles erop en eraan. Want hij vond het fantastisch.
Maar moeilijk werd hij stil. Zelfs het bioscoop-diploma kom hem niet opvrolijken. Arme schat.
En nu ligt hij in bed. Klein Tukkietijd. Maar nog vol van Nijntje, dat is te horen.
Afscheid is moeilijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten