De roltrap van het ziekenhuis voelt al bijna als de voordeur van ons huis.
De zusters voelen steeds vertrouwder.
We weten al precies hoe laat de dokter zijn ronde doet en hoe laat het eten komt.
We weten zelf de weg naar schoon beddengoed.
Maar of dat nou een goed teken is...
Gisteren is er toch een kuur antibiotica gestart. Opnieuw liep de koorts op. Het hoesten en daarvan spugen was heftig. En dus was dit de beste optie.
Na 24 uur antibiotica lijkt ons mannetje lichamelijk fitter. Begint te spelen, lacht weer en klimt zo nu en dan zelfs weer flink. En de sterretjes in zijn ogen lijken soms even terug te zijn.
Toch blijft de voeding een probleem. Miniman drinkt onvoldoende en wordt nog steeds aangevuld met de sonde. En miniman blijft maar afvallen... helaas. Hij is nu net zo zwaar, of licht, als dat hij in oktober was. Toen hij negen maanden was. En dat voelt niet goed.
We wachten iedere dag af. Hopen op goede drinkresultaten. Hopen op een vrolijke miniman.
Maar het duurt lang. We zijn afhankelijk van anderen. We kunnen niet veel meer dan zorgen voor miniman.
En dat doen we.
Nu is het bedtijd. De sonde loopt, de antibiotica is binnen. Op naar een nieuwe ziekenhuisdag.
Morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten