Naast me, in het holletje van mijn arm, ligt miniman. Hij slaapt. Veilig bij mams. We bieden hem alle veiligheid die hij nodig heeft. Hij slaapt met zijn bedje aan het onze, zodat hij tegen me aan kan kruipen. Voor een knuffel of een slok melk. Doorslapen doet hij met zijn veertien maanden nog lang niet. Hij is vaak wakker. Fijn dat ik zo vlakbij ben. Geen koude tenen midden in de nacht. Samen weer wegdoezelen.
Naast ons ligt midiman. Hij slaapt. Al maanden is hij vroeg wakker. Vanochtend om 5 uur. Tukt wat bij. Gezellig samen.
Van de week opperde iemand om een stickerkaart voor hem te maken. Een sticker voor elke keer dat hij tot zeven uur slaapt. En dan bij tien stickers een cadeautje.
Nee, dank je. We hebben er vertrouwen in dat midiman zelf langer gaat slapen. Hij hoeft dat niet te doen om een grote vent te zijn of zelfs een beloning te krijgen. Komt vanzelf.
Wij doen het anders, zijn alternatief. De vreemde eend in de bijt. We straffen of belonen niet. Je bord niet leegeten is geen probleem. Iets niet willen mag. Dan kijken we gewoon wat wel werkt.
Onze mannetjes zijn vrij, staan zeker en vol vertrouwen in het leven. Door voor te leven leren we hen over de normen en waarden die wij belangrijk vinden. De mannetjes staan gelijk aan ons, zijn een volwaardig deel van ons gezin.
Gisteren kreeg het jongetje voor midiman bij de slager een plakje worst. "Wat zeg je dan?" werd hem door zijn moeder ingefluisterd. Een verplicht "dank u wel!" kwam er wat verlegen uit, gevolgd door een enthousiast "goedzo!" van moeders.
Midiman dacht zelf na. Met een grote grijns nam hij zijn plakje aan. "Ik ben dol op deze worst!" riep hij de slager toe. Enthousiast, vol vrolijkheid en vertrouwen.
En dan kan ik als mams alleen maar glimlachen. Want met kleine miniman veilig in de draagdoek op mijn rug voel ik me rijk. Prachtig, moeder zijn van mijn mannetjes. Prachtig, dat opvoeden.
En prachtig, dat opgroeien in vertrouwen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten