Liedjesdag

Het miezert.

Midiman wil naar buiten, maar 't is vies weer. Dus dan gaan we op zoek naar een alternatief! Vandaag is het liedjesdag!
Binnen is het ook fijn. Dus leggen we kussens op de grond en zingen wat we zingen kunnen.
Een radio is niet nodig, we zingen uit volle borst.

Doe de lichtjes uit, laat je handen maar dansen! Doe de lichtjes uit en laat je handen maar gaan!

Omhoog en omlaag, naar opzij en weer terug!

Jan Huigen in de ton, met een hoepeltje erom!

En de ton die viel in duigen!

Het is gezellig, bedankt vies miezerweer!

Twee maand

Twee maand

Twee maand vol liefde,
Twee maand vol kusjes.
Twee maand het fijnste broertje,
Twee maand mijn lieve stoertje.

Twee maand genieten,
Twee maand weer wennen,
Twee maand herinneringen,
Twee maand spannende en mooie dingen.

Lieve Wout, de tijd gaat snel,
bedankt dat jij er bent.
Je vult ons drietjes aan tot vier,
met liefde ongekend.

Hopelijk nog ontelbaar maanden meer,
genieten we van jou.
Word maar groot, voel geluk,
en weet dat ik van je hou.

Mama

Dagje Kampen

We zijn  giseren een dagje naar ouwe oma Groene Trekker geweest.

Ouwe oma was al een tijdje minder te pas. Dus werd het hoog tijd voor een bezoekje aan Kampen!
Midiman verheugde zich al op het bellenblazen en de brandweerauto in de gang. Want dat is helemaal goed!

Verheugen is niet altijd handig, want midiman kon op de heenweg de slaap, die hij overdag echt nog nodig heeft, niet vatten. En dus was hij moe. En als midiman moe is, komt de dwarse peuterpuber in hem boven. Bij ouwe oma genoot hij nog van de sjippies en zijn flesje water. Maar toen we nog met Ineke mee gingen was het op. NEE is dan zijn stopwoordje. Zelfs NEE tegen de macaronipasta die speciaal voor hem was gemaakt. Daar had hij later toch flink spijt van!!!

Miniman deed het voortreffelijk. De reis ging goed, en ook daar was het prima. Ouwe oma kreeg een paar keer een schitterende glimlach en heeft hij heerlijk in de doek geslapen. En toen we naar huis gingen, was dit het beeld van de achterbank:

Toch merk je dat zo'n dag voor miniman eigenlijk te intensief is, want thuis was er verdriet. Heel veel verdriet. Hij was benauwd en kon zijn weg niet vinden. Zelfs zijn thuis, de draagdoek, was niet oké. Uiteindelijk is hij rond tienen snikkend en hijgend in slaap gesukkeld.

Vandaag was er dus een rustdag. Miniman bleef lekker binnen en kwam weer een beetje bij. Veel knuffelen en rustig blijven bleek het medicijn. En midiman speelde. Op zijn groene trekker. Van oma Groene Trekker gekregen, voor een ieder die zich al afvroeg waar de naam vandaan kwam.

Het was een fijn weekend. Toch werden we ons weer bewust van 't feit dat zomaar een dagje weg wel consequenties heeft. Vooral voor miniman. En dat blijft oppassen!

Manke Brammes

Midiman is een kunstenmaker.

Vanmorgen wilde hij een koprol maken met aanloop. En dat ging mis. Goed mis.
Dikke tranen en een zere voet. Wilde er niet op staan en alleen maar op schoot.
En hij moest nog wel naar de Wip-wap-school vandaag. En Oom Konijn zou hem komen halen. En dat moest toch echt doorgaan.

Gelukkig zijn we altijd vroeg uit bed en konden we rustig aan doen. Na een uurtje koelen en zitten begon Manke Brammes wat te bewegen. Met een bang gezichtje, elke stap deed hem duidelijk pijn. Maar hij wilde tóch graag naar de Wip-wap-school.

Daar vertrokken we dus. Op de arm werd de patiënt naar binnen gedragen. En strompelend werd hij door Oom Konijn weer huis afgeleverd. "Hij had wel veel last" was de tekst van de juffen. Tja, dat was te zien...

Na zijn slaapje was 't pootje nog niet beter. Midiman wilde niet staan en was verdrietig. Toch op de valreep voor 't weekend de dokter maar gebeld.
De dokter kneep en voelde, trok en duwde. Gekneusd, was de conclusie.

Midiman heeft pijn

Arme kleine, beweeglijke midiman. Zal wel een weekje duren. Een weekje geen gehuppel, geren en gespring in de kamer. Een weekje lekker veel "Koetje Boe" spelen, want dat is momenteel favoriet. Dan maak je gekke dieren, iets met bè-boe-hihihi en knor-boe-boe. Hoe het precies zit moet je maar eens aan midiman vragen. Hij legt het je vast haarfijn uit. Daar heeft hij nu alle tijd voor!

Alweer vrolijk, Koetje Boe doen met mama

Maanwandeling

Donker en vroeg.

Het is een uurtje of half 6. Midiman is al even wakker en heeft geen zin meer in spelen. Hij wil naar buiten, zegt hij. Tja, en waarom ook eigenlijk niet? Dus midiman en mams trekken de jas aan en gaan. Op zoek naar de maan en de sterren.

Daar lopen mams en midiman. Om half 6. Buiten. Met een klein lampje. Op zoek naar de maan.

Het is spannend en gezellig. Midiman geniet van de nachtelijke geluiden, die hij nog niet eerder heeft gehoord. Een krolse kat, een wekker op een bovenverdieping. En met je kleine lampje kun je op alles schijnen, op de straat, de blaadjes op de grond, de regenplas. Maar je kunt ook letters lezen die je in het donker niet kunt zien. Midiman geniet. "Gaaf hè mama!!"

Schijnen op de struiken

We vergeten bijna de maan te zoeken. Dat doen we nog even als we weer vlak bij huis zijn. Maar die is helaas niet te vinden. "Achter de wolken" concludeert midiman eenvoudig. Het doet niet af aan de pret.

Thuis komt het verslag. "Kijk Wout, we waren buiten. Met het lampje. We gingen schijnen! Ga je de volgende keer ook mee als we weer naar de maan gaan wandelen?"

En dat doen we. Ik hoop dat er nog vele maanwandelingen zullen volgen met mijn twee astronautjes!

Het nut van 3 jaar zijn

Nu snap ik het!

Midiman wil al weken 3 zijn. Uit de grond van zijn hard. En dat komt vooral boven als we in de auto zitten.
De cadeautjes zijn bedacht, de mensen die hij wil uitnodigen zitten al in zijn hoofd. De taart is nog net niet besteld. Maar waarom? Daar viste ik al regelmatig naar. Niet omdat hij groot wil zijn hoor, want dat is-ie al, vindt hij. Ook niet om de cadeaus, want eigenlijk hoeft hij alleen "scrambler" van Bob de Bouwer maar.

Maar vandaag kwam het hoge woord eruit.
"Als ik 3 ben mag ik éin-de-lijk de auto sturen mama, dan ben ik groot genoeg!!!"

Ach lieve kleine schat.... het leven is ingewikkeld... hoe leg ik je nou uit dat dát nog 16 jaar duurt....

Zorgverlof en een fijne middag

Vanmorgen naar de huisarts geweest.

Werken gaat niet lukken. Mijn verlof loopt bijna af, maar miniman gaat het niet redden zonder zijn mama. Hij is veel te benauwd en kan (nog?) geen afgekolfde melk uit een flesje drinken. Hij heeft de drinktechniek niet onder de knie en raakt daardoor gefrustreerd en nog benauwder. Hij is dus helemaal afhankelijk van zijn mama.

De huisarts had gelukkig alle begrip en de eerste tijd mag ik voor miniman blijven zorgen. En daar ben ik heel dankbaar voor. Want nu ik dit berichtje typ huilt miniman tranen met tuiten bij zijn papa. Hij is zo, zo benauwd en valt daardoor maar niet in slaap. Hij hijgt alsof hij de 10 km in 5 minuten heeft gelopen. We wisselen elkaar af in het rondjes door de kamer lopen. En dan besef ik me pas hoe belangrijk het is dat ik, dat wij, er voor miniman zijn.

Vanmiddag leek het juist zo vredig. Maximan was aan het werk en midiman, miniman en mama hadden een fijne middag. Een middag zoals ik die elke dag wel zou willen hebben.
Eerst een eind gewandeld. Miniman lekker dicht tegen mama aan in de doek en midiman zorgde in de doek voor zijn Fles.

En daarna lekker thuis gespeeld. Midiman met zijn trein en Miniman met "de beestjes".



En mama kon sinds tijden de afwas doen terwijl de jongens aan het spelen waren. Het was fijn om even te voelen hoe het is om een "gewoon" gezinnetje te zijn. Ach ja, ook ik leer de handleiding van mijn kleine jongens steeds beter kennen. En het shirt van miniman vandaag hielp me daar een beetje bij, want zo simpel is het zorgen voor onze miniman tenslotte:

Mama zijn is het mooiste wat er is. Ik ben trots en dolgelukkig met mijn twee kleine aapies. En als ik dan lekker met midiman onder de douche sta en een klein stemmetje naast me zegt: "mama, ik vind jou de liefste van de heeeeele wereld, en kleine Bout is mijn beste broer" dan smelt ik. Van geluk.



Fles

Onverwacht bezoek.

Midimans grote vrienden en zijn bijna-broertjes en mijn vriendinnetje Mriek met papa Aswin.
Maar ze waren niet alleen. Ze hadden een nieuw gezinslid voor ons bij zich. Omdat we wel een extra knuffeltje konden gebruiken.

Dit is 'm dan: Flash. Fles, zoals midiman hem noemt.

Een prachtige Rubens Barn pop. Broertje van Sky, die bij Brams vriendjes woont. Wat ontzettend lief!!!!
En onze mannen? Ze zijn nu al dol op Fles!

Lijken ze niet stiekem een beetje op elkaar?

Moe van het spelen even knuffelen met Fles.

Voor morgen zijn er al heel wat plannen met Fles. Hij mag mee op de trekker en spelen met de keuken.
Ik heb zo'n vermoeden dat Fles nu al niet meer weg te denken is in ons huis!

Bedankt!

Een beeeeeeetje verliefd!

Bram is verliefd.

"Papa, ik vind haar zó mooi en lief!"
Ze is grappig, sportief en ze heeft prachtig lang bruin haar.
De perfecte schoondochter!
En als je Bram over haar hoort praten dan smelt je weg.
Het liefs belt hij haar met zijn "videohorloge".....

Wil je haar zien?
Dit is ze.... ALICIA!

Officiële mededeling

Hier volgt een officiële mededeling.

Al eerder deze avond had Kampen de primeur. Het bericht werd in pyjama per telefoon verspreid.

  SESAMSRAAT KOMT NIET. DE PRINS IS GEVALLEN.

Einde bericht.

Hamster

Er woont sinds 7 weken een hamstertje bij ons in huis.

Nog best een kleintje, alhoewel hij al flink was toen we hem kregen.
Hij slaapt graag overdag en houdt ons 's nachts wakker.
Heerlijk opgekruld slaapt hij het liefst op heerlijke warme plekjes.
Hij houdt ervan om geaaid en geknuffeld te worden.
En... zijn wangzakken zijn graag gevuld......

MET MAMAMELK!

Wil je hem zien? Tadaaaaaaaaaaaaaaaa!!!



Trein

Maximan zeurde al weken.

Hij wilde graag wissels voor de duplotrein. Dus gingen midiman en mams de stad in en kochten 2 wissels. Voor maximan.
"Hallo mevrouw. Wil je deze wissels even inpakken? Het is een cadeautje voor papa."
Het vreemde was dat de mevrouw van de speelgoedwinkel behoorlijk verbaasd keek.

Maximan was blij. Dolblij. Met zijn wissels.
Samen met midiman bouwde hij een mooie treinbaan. De wens van midiman: alle rails moesten op.
En dat is een hele puzzel. Maximan keek zo af en toe wat bedenkelijk. Dat viel midiman ook op. Hij sloeg zijn kleine armpjes om zijn papa heen en zei: "Maak je geen zorgen papa, het komt allemaal goed!"

En dat kwam het. Mijn stoere mannen hadden een fijne middag.En de grootste lol. Met de wissels.

Wout

De vraag wordt regelmatig gesteld.

"Gaat het al wat beter met Wout?"
Vandaar nu een update over miniman.
Beter gaat het niet. Dat zit er voorlopig ook niet in.
We hebben wel goede en slechte momenten.

Op de goede momenten merk je bijna niets van minimans afwijking. Hij lacht de wereld vrolijk toe en heeft echt al oog voor zijn omgeving. De beestjes boven de box zijn helemaal het einde. Ook kijkt miniman graag naar buiten. Het enige wat je merkt is zijn hijgende ademhaling. Maar dat horen we al niet eens meer.

Miniman en de beestjes in de box

Maar dan de keerzijde. Na een aantal uren slaap hopen slijm en speeksel zich wat op. Miniman heeft het dan moeilijk. Hij maakt harde geluiden en giert tijdens het ademhalen. Je kunt hem niet neerleggen. Kilometers wandelen we met hem. We hebben alle hoekjes van het huis gezien. Geloof me, we kennen aardig wat liedjes en ze hebben allemaal de revue gepasseerd. Soms is het echt even spannend als de benauwheid hevig is. Twee keer nu was de aanval zo heftig dat we de adviezen voor tijdens ademnood hebben moeten toepassen.
We leggen alle beslissingen op de weegschaal om een infectie te voorkomen: wanneer gaan we naar de winkel, gaan we wel of geen rondje naar de eendjes, gaan we wel naar dat leuke feestje waar die zieke tante ook komt?
Aan de deuren in huis hangen briefjes met "dicht" zodat we ze niet vergeten te sluiten. Want ook tocht is gevaarlijk.

Ons leven is de afgelopen weken enorm veranderd. En hoe pittig en zwaar het ook is, we genieten. Want miniman is zo lief, knuffelig en vrolijk. En wie hem nu zou zien, zo vredig slapend op mijn arm, merkt gelukkig bijna niets van de angst en onzekerheid waarin we leven. Alleen zijn altijd open mond bewijst dat het ademen moeizaam gaat.

Miniman is kwetsbaar. Maar o zo mooi.

Neusspray

Bij de apotheek.

Midiman en mams maken eindelijk weer eens samen een uitstapje. Gezellig naar de apotheek. Om maar weer eens het nuttige met het aangename te verenigen. En wie denkt dat de apotheek een beeje een vreemde locatie is voor een leuk uitstapje heeft het mis. Want bij de apotheek hebben ze speelkraaltjes. En speelkraaltjes zijn zoals midiman zegt "gaaf".

In de auto vertel ik midiman vast wat we gaan kopen. Neusspray. Want er zijn snottebellen gesignaleerd. Bij maximan, maar ook bij midiman. En tja, snottebellen zijn volgens midiman dan weer niet "gaaf"`. Want dan moet je neusspray. En als midiman ergens een hekel aan heeft is dat neusspray.

Enigszins verslagen van het feit dat neusspray de boodschap van vandaag is wandelen we richting apotheek. Het zinnetje `ik wil geen neusspray!` klinkt een aantal keer.
Binnen trekken we een nummertje (dat is dan wel weer "gaaf") en we spelen met de speelkraaltjes. En dan is het briefje me een 9 en een 1 aan de beurt. En dat zijn wij. En midiman zou midiman niet zijn als hij me niet zou verassen.

Zijn korte beentjes lopen hard richting balie. "Ik koop het wel, mama!" Hij staat op het puntje van zijn tenen en kijkt de apotheekster recht in de ogen. "Hallo, ik wil graag neusspray asseblief. Eén voor papa en doe die andere maar niet voor mij hoor maar voor Bout. Dat is mijn kleine broertje. Die vindt dat wel fijn. Mama heeft de centjes. Daaaag!"

Goed. Daar doen we het maar weer mee vandaag. Gewoon ouderwets uitgeluld door mijn zoon. En niet voor het eerst. Pff.

"Een heel bijzondere dag!"

82 Jaar alweer.

Onze lieve ouwe oma Jannie. En er was feest!
We hadden Bram al verteld dat we een leuke dag zouden hebben. En dat had hij onthouden.
Om half 5 vanochtend was hij wakker.
"Mama, de zon schijnt. Het is vandaag een heel bijzondere dag!"

Eerst hebben we een cadeautje voor oma Jannie gemaakt.

Vlak voordat we weggingen deden miniman en midiman alvast een warming up om in vorm te zijn bij het bowlen. Opdrukken blijkt een goede training te zijn, want....

....midiman was in topvorm! We hebben ons goed vermaakt en bram vond het bowlen fantasisch. Hij wil morgen wel weer!





Doek

Miniman woont erin.

In de doek.
Het geeft hem rust en veiligheid. Lekker tegen papa of mama aan.

Daarom was het zo leuk dat "Pieter Post" vandaag een pakketje kwam brengen.
Een nieuw huis voor miniman. Verwennerij voor mama.

Midiman straalde toen de doos open ging. "Een regenboogdoek mama! Die wil ik ook wel eens proberen!"

En zo geschiedde. Miniman woonde al bij maximan. En dus trok midiman bij mams in. En het was gezellig! We knuffelden, dansten en hupsten met zijn viertjes de kamer rond. En nu ligt midiman in bed, want zijn oogjes vielen stiekem al bijna dicht.
In de doek.

Een prachig klein cadeautje...

Het is nog vroeg.

Ik word wakker van miniman. Hij ligt naast me en ik hoor dat hij het flink benauwd heeft in zijn slaap. Het is belangrijk dat ik hem anders vasthou, zodat hij meer lucht heeft.
Daar lijkt het in dit geval niet beter op te worden. Miniman heeft het moeilijk. Hij huilt zachtjes, maar door de benauwdheid ontbreekt het volume. Gelukkig leer ik zelf steeds beter rustig te blijven en weet ik nu een beetje hoe ik miniman vast moet houden zodat hij zich zo comfortabel mogelijk voelt.
Er komt veel slijm los. Geen goed teken, kan duiden op infectie. Na een dik half uur zakt het allemaal wat af.

We zitten nog even rustig bij te komen op het bed als ik in de kamer naast ons gestommel hoor. Midiman is wakker. Hij heeft het volgehouden vandaag, het is al half 5. Midiman komt de kamer binnen en zoals altijd begint hij gelijk gezellig te kwebbelen. "Goeiemorgen mama. Ik had een krokodil in mijn droom. En een koe. Ik wil naar beneden met de boerderij spelen!"

En dan... een mooier cadeau had miniman me niet kunnen geven. Op het moment dat hij de stem van zijn grote broer hoort breekt zijn allerleerste lach door. En niet zomaar een lach, een grijns. Van oor tot oor. Omdat hij blij is zijn broer te horen.

Ik ben rijk.

En dan valt miniman in een diepe slaap. Hij is weer rustig. Het lijkt alsof er geen sprake is geweest van de zeer benauwde bui. Maar schijn bedriegt.

Kamperen!!!!

Het voorseizoen begint vroeg dit jaar.

Ondanks de ietwat frisse temperaturen besloten wij vandaag onze nieuwe tent uit te proberen. Nog dicht bij huis, en als de tent bevalt kunnen we dit zomer verder weg. We kozen een leuke camping met luxe douche en toilet en centrale verwarming per kampeerplaats en alle voorzieningen voor een jonge baby.

En daar gingen we. De afstand was goed te doen. De tent stond vlot en de jongens hadden plezier. Zeker de moeite waard, maar misschien een maatje groter.

's Avonds heerlijk gegeten, Bram heeft gekookt. Moddersoep met ballen op het menu. "Lekker vies" zoals Bram ons vertelde.

En Wout? Die genoot volop!!! Vakantieman, gezellig hè?!

Ik wou dat de afwas af was!

Miniman slaapt.

En daarvan moet je profieren. De keuze is moeilijk Als een razende opruimen, of de boel de boel laten en even lekker een spelleje met midiman doen.

Ach, laten we dan maar het nuttige met het aangename verenigen, midiman en mams gaan samen aan de afwas!
Opgestroopte mouwen, stoel bij het aanrecht en aan de slag!

En zoals in ieder huishouden volgen tijdens de afwas de goede gesprekken: Over waarom onze borden rond zijn, waarom er 's nachts een maan is, waarom je nog zo lang 2 moet zijn als je eigenlijk 3 wilt zijn, waarom oma een andere achternaam heeft, wie er allemaal een bril, zwarte haren of tja, een piemel heeft....

Mama geniet. Geniet van al deze verwondering over het leven. Wij wassen vaker samen af!

Een slechte dag....

Het is stil.

Maar dat duurde even. Midiman is een dagje naar oma. En dat is maar goed ook. Want miniman heeft het moeilijk. Hij hijgt, puft, snottert, ronkt en huilt. En doet een poging lekker te drinken, maar dat is erg vermoeiend voor hem vandaag.

Gisteren ging het goed. Heeft hij veel geslapen. Vandaag niet. Slapen lukt niet, dan schrikt hij wakker omdat hij weinig lucht krijgt. En dan begint hij vanuit een reflex te spugen. Resultaat: 8 droge pakjes.

Vanmorgen eerst in bad geweest. Om precies te zijn 30 seconden, daarna benam de schrik van een plensje water in zijn gezicht hem de adem en heb ik hem maar lekker afgedroogd.

Lekker knuffelen lukt niet, geen houding voelt nu goed voor miniman. Zo sneu. Dus dat was een dagje van rondjes lopen, aaien, het zo fijn mogelijk voor hem laten zijn zodat zijn ademhaling rustig blijft. En zelf rustig blijven, want mijn stress helpt hem ook niet.

Maar nu is het stil. Tenminste, voor ons doen. Want zijn gekakel zal blijven. Altijd en overal.

                                                             Dank je, lieve draagdoek!

Op 't ijs

Koud.

Een oplettende midiman. "Mama, kijk, die kinderen staan op het witte water!"
Tja, wat moet je dan? Eerst maar eens marktplaats op voor te gekke schaatsen!
En als je dan de tv aanzet en het NK schaatsen is er op... tja.... dan krijg je 't gevoel dat je dat wel even doet!

"Mama, vandaag ga ik schaatsen, net als op televisie. dat gaat heel hard!"
En daar ging midiman. Samen met maximan het ijs op. De te gekke schaatsen aan en ploeteren!
En midiman heeft talent! Maar 3459x gevallen en het tempo van een slak. Maar midiman is trots. En mama? Mogelijk nog trotser.

's Middags gaan we nog eens. Midiman ploetert weer. Naast hem een jochie van een jaar of 8 op Friese doorlopers. Iets geoefender dan midiman. Midiman bekijkt de schaatskunsten van het jochie kritisch. En dan: "Kijk, zo moet je schaatsen jommetje. Net als op de televisie. Heel hard. Kijk maar naar mij hoe het moet, jij moet nog eventjes oefenen!"

Pff.... wijsneus.

Slik....

Vrijdagmiddag.

De gangen van het ziekenhuis zijn uitgestorven. Daar loop ik met mijn kleine ezeltje in de draagdoek.
Want daar lijkt zijn geluidje op. Het klinkt hard door de kille gangen.
De mensen dié er lopen kijken vreemd op. Je ziet ze bijna denken: "Haal dat benauwde kind uit die strakke doek!"
Mijn gevoel zegt anders. Veiligheid, dat is wat miniman nodig lijkt te hebben nu hij niet in zijn hum is.

Thuis zijn midiman en maximan. Er ligt wat sneeuw, ze hebben lol samen. En toch maken ook zij zich zorgen. We hebben de afgelopen dagen al een paar keer gehoord: "Ach lief klein broertje, wat is er toch met je?" En vanmorgen wilde de midiman niet naar de peuterspeelzaal, hij wilde mee naar de dokter. Veel te klein voor zorgen.

We moeten lang wachten. Miniman is onrustig. Bijna gelukkig, want dan kunnen de artsen zien hoe hij zich écht voelt. Want er zal echt iets moeten gebeuren.
En dan, eindelijk. We mogen naar binnen. De arts luistert geduldig en er volgen flink wat onderzoeken. Miniman ondergaat het allemaal maar met zijn 5 weekjes. En eindelijk volgt er dan een diagnose.

Wout heeft tracheomalacie. Het kraakbeen in zijn luchtpijp is onvoldoende aangelegd en klapt steeds dicht. Soms een klein stukje, dat is het geluid wat je constant bij zijn ademhaling hoort. En soms helemaal, dan krijgt hij geen lucht. Ja, hij heeft het benauwd. Nee, er is niets aan te doen. We zullen met goede begeleiding moeten afwachten wanneer hij er overheen groeit. En dat is in ieder geval niet voor het eerste jaar.

Slik.

Daar gaat het gesprek verder. Wat te doen bij echte ademnood? Nou mevrouw, hij zal niet snel echt doodgaan. Kan hij uit een flesje drinken als ik moet werken? Nou mevrouw, dat zullen we moeten afwachten. En als hij ziek wordt zal hij moeten worden opgenomen, hij kan een simpele verkoudheid al moeilijk alleen te boven en zal dan aan de beademing moeten. Blijf dus uit de buurt van verkouden mensen en infectiebronnen als de peuterspeelzaal en de supermarkt.

Dat komt aan.

Het is op zich een fijn gesprek waarin we heel wat tips krijgen. Een speciaal kussen om in te slapen, veiligheid bieden, draagdoek veel gebruiken, vooral borstvoeding blijven geven om de kans op infectie zo klein mogelijk te maken, hem voorlopig écht niet alleen laten en samen slapen.
Allemaal dingen die we al deden, want we gaan op ons gevoel af. Maar toch, het komt aan.

Terug door het kille ziekenhuis. Op de poli hebben ze de lampen vast uitgedaan. Het is donker. Daar loop ik met mijn kleine kippetje in de draagdoek. Want zo wordt zijn geluidje in de medische wereld genoemd: "kakelen". "Heeft hij het niet benauwd zo, mevrouw?" vraagt een stokoud heertje. Ik zeg maar niets.

Thuis is midiman nog wakker. Hij knuffelt zijn kleine broertje uitgebreid. "O kleine broer, ik ben zo blij dat je er bent. Waar was je toch zo lang? Ik wil even met je knuffelen!"

En dan biggelt er een traan over mijn wang. Wat is het leven toch kwetsbaar. Maar wat ben ik blij met mijn mannen.