"Gaat het al wat beter met Wout?"
Vandaar nu een update over miniman.
Beter gaat het niet. Dat zit er voorlopig ook niet in.
We hebben wel goede en slechte momenten.
Op de goede momenten merk je bijna niets van minimans afwijking. Hij lacht de wereld vrolijk toe en heeft echt al oog voor zijn omgeving. De beestjes boven de box zijn helemaal het einde. Ook kijkt miniman graag naar buiten. Het enige wat je merkt is zijn hijgende ademhaling. Maar dat horen we al niet eens meer.
 |
| Miniman en de beestjes in de box |
Maar dan de keerzijde. Na een aantal uren slaap hopen slijm en speeksel zich wat op. Miniman heeft het dan moeilijk. Hij maakt harde geluiden en giert tijdens het ademhalen. Je kunt hem niet neerleggen. Kilometers wandelen we met hem. We hebben alle hoekjes van het huis gezien. Geloof me, we kennen aardig wat liedjes en ze hebben allemaal de revue gepasseerd. Soms is het echt even spannend als de benauwheid hevig is. Twee keer nu was de aanval zo heftig dat we de adviezen voor tijdens ademnood hebben moeten toepassen.
We leggen alle beslissingen op de weegschaal om een infectie te voorkomen: wanneer gaan we naar de winkel, gaan we wel of geen rondje naar de eendjes, gaan we wel naar dat leuke feestje waar die zieke tante ook komt?
Aan de deuren in huis hangen briefjes met "dicht" zodat we ze niet vergeten te sluiten. Want ook tocht is gevaarlijk.
Ons leven is de afgelopen weken enorm veranderd. En hoe pittig en zwaar het ook is, we genieten. Want miniman is zo lief, knuffelig en vrolijk. En wie hem nu zou zien, zo vredig slapend op mijn arm, merkt gelukkig bijna niets van de angst en onzekerheid waarin we leven. Alleen zijn altijd open mond bewijst dat het ademen moeizaam gaat.
Miniman is kwetsbaar. Maar o zo mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten