Ik word wakker van miniman. Hij ligt naast me en ik hoor dat hij het flink benauwd heeft in zijn slaap. Het is belangrijk dat ik hem anders vasthou, zodat hij meer lucht heeft.
Daar lijkt het in dit geval niet beter op te worden. Miniman heeft het moeilijk. Hij huilt zachtjes, maar door de benauwdheid ontbreekt het volume. Gelukkig leer ik zelf steeds beter rustig te blijven en weet ik nu een beetje hoe ik miniman vast moet houden zodat hij zich zo comfortabel mogelijk voelt.
Er komt veel slijm los. Geen goed teken, kan duiden op infectie. Na een dik half uur zakt het allemaal wat af.
We zitten nog even rustig bij te komen op het bed als ik in de kamer naast ons gestommel hoor. Midiman is wakker. Hij heeft het volgehouden vandaag, het is al half 5. Midiman komt de kamer binnen en zoals altijd begint hij gelijk gezellig te kwebbelen. "Goeiemorgen mama. Ik had een krokodil in mijn droom. En een koe. Ik wil naar beneden met de boerderij spelen!"
En dan... een mooier cadeau had miniman me niet kunnen geven. Op het moment dat hij de stem van zijn grote broer hoort breekt zijn allerleerste lach door. En niet zomaar een lach, een grijns. Van oor tot oor. Omdat hij blij is zijn broer te horen.
Ik ben rijk.
En dan valt miniman in een diepe slaap. Hij is weer rustig. Het lijkt alsof er geen sprake is geweest van de zeer benauwde bui. Maar schijn bedriegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten