Werken gaat niet lukken. Mijn verlof loopt bijna af, maar miniman gaat het niet redden zonder zijn mama. Hij is veel te benauwd en kan (nog?) geen afgekolfde melk uit een flesje drinken. Hij heeft de drinktechniek niet onder de knie en raakt daardoor gefrustreerd en nog benauwder. Hij is dus helemaal afhankelijk van zijn mama.
De huisarts had gelukkig alle begrip en de eerste tijd mag ik voor miniman blijven zorgen. En daar ben ik heel dankbaar voor. Want nu ik dit berichtje typ huilt miniman tranen met tuiten bij zijn papa. Hij is zo, zo benauwd en valt daardoor maar niet in slaap. Hij hijgt alsof hij de 10 km in 5 minuten heeft gelopen. We wisselen elkaar af in het rondjes door de kamer lopen. En dan besef ik me pas hoe belangrijk het is dat ik, dat wij, er voor miniman zijn.
Vanmiddag leek het juist zo vredig. Maximan was aan het werk en midiman, miniman en mama hadden een fijne middag. Een middag zoals ik die elke dag wel zou willen hebben.
Eerst een eind gewandeld. Miniman lekker dicht tegen mama aan in de doek en midiman zorgde in de doek voor zijn Fles.
En daarna lekker thuis gespeeld. Midiman met zijn trein en Miniman met "de beestjes".
En mama kon sinds tijden de afwas doen terwijl de jongens aan het spelen waren. Het was fijn om even te voelen hoe het is om een "gewoon" gezinnetje te zijn. Ach ja, ook ik leer de handleiding van mijn kleine jongens steeds beter kennen. En het shirt van miniman vandaag hielp me daar een beetje bij, want zo simpel is het zorgen voor onze miniman tenslotte:
Mama zijn is het mooiste wat er is. Ik ben trots en dolgelukkig met mijn twee kleine aapies. En als ik dan lekker met midiman onder de douche sta en een klein stemmetje naast me zegt: "mama, ik vind jou de liefste van de heeeeele wereld, en kleine Bout is mijn beste broer" dan smelt ik. Van geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten